(21) Bill

Ik dacht even dat ik ging gek worden..alles was muisstil. Even voelde het aan alsof ik de laatste op aarde was die er nog was, maar ik herinnerde dat ik achter Bill aan ging, en dat de rest buiten zat. Ik was echt niet alleen... Hoopte ik.
Bill zat op zijn kamer, eerst was het er heel stil, maar dan ineens hoorde ik het gekraak van glas. Geschrokken trok ik de deur open zonder te denken aan kloppen. Bill keek niet op toen de deur openging. Vlak voor mijn voeten lag een fotokader. Toen ik het omdraaide merkte ik eerst het gebroken glas op en dan pas het gezicht van Bills moeder. Ik dacht dat het op zijn minst iets zou doen, maar dat deed het niet. Ik legde het kader op zijn bureau/make-uptafel en gooide de stuken glas in de vuilbak. Bill keek nog steeds niet om, hij staarde uit het raam naar buiten.
'Wil je dat ik ga?' vroeg ik. Ik kreeg geen antwoord. Ik vroeg me af of ik de Zwijgen-is-toestemmen methode moest toepassen, of koppig voet bij stuk houden. Veel kon ik niet doen. Ik zuchtte en draaide me om om weg te gaan.
'Heeft Zinzi je gestuurd?' vroeg Bill plots. Ik draaide me niet om, hij ook niet, denk ik. 'Nee, of ..toch niet helemaal.' mompelde ik zacht. 'Had ik wel verwacht.' mompelde hij zacht. 'Dacht je dat ik niet uit mezelf achter je aan zou komen als je zo depri doet?' vroeg ik, misschien lichtjes geïrriteerd. Nu draaide ik me wel om, hij keek nog steeds naar buiten. 'Nee, dat Zinzi je overtuigd had om toch achter me aan te komen. Je durfde niet.' zei hij. 'Waarom zou ik niet durven?' vroeg ik verbaast. 'Omdat je bang bent voor mijn reactie. Omdat je ondertussen weer goed overeen komt met Tom, maar nog altijd bang bent dat ik je ga "afwijzen".' zei hij. Ik kon de aanhalingstekens horen.