Ruzie

Ik keek angstig om Jacob heen, en begreep nergens iets van. “Jake..” ik werd afgekapt nog voor ik iets kon vragen. “Waarom moest je dat nou doen?” “Jacob, schreeuw niet zo! Je weet dat we er geen controle over hebben! En sowieso, je had toch geen kans, dat weet je zelf.” Seth verhief kwaad zijn stem, maar toen het laatste woord eruit was klonk er een luide brul. Jacob was zichzelf verloren en wilde zich als wolf op Seth gaan storten. Die ontweek hem nog net op tijd, en veranderde ook. Jacob beet hem meteen in zijn schouder en Seth jankte luid.

Ik hoorde stemmen korterbij komen en de rest van het wolfpack rende snel naar het gevecht. Sam probeerde ze te stoppen, maar hij kreeg ze niet uit elkaar, zelfs niet met een Alfabevel. “Dit is serieus, wat is er gebeurd?” Sam kwam op me af en keek me strak aan. “ik.. ik weet het niet. Jake en ik zaten hier gewoon, toen kwam Seth aanlopen, en deed hij opeens heel raar. Hij keek me de hele tijd strak aan, en toen sprong Jacob op en begonnen ze te vechten.” Ik dacht na over wat er gebeurd was, en trok wit weg. “Je weet dat we er geen controle over hebben!” ik slikte paniekerig en mijn ademhaling werd zwaar. “Wat is er?” Embry keek me bezorgd aan. “Seth is.. ingeprent.” “Wát? Met wie?” hij keek me ongelovig aan, en er keken meerdere nieuwsgierige gezichten naar me om, terwijl de rest aarzelden tussen het gevecht en mij. Ik slikte angstig. “Mij.”

Ineens leek het gevecht niet meer zo belangrijk, en staarde iedereen naar mij. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Jacob aan de winnende hand was, maar als niemand ging ingrijpen, zou hij Seth meer dan pijn doen. Ik liep op de vechtende wolven af en sprak zacht, zodat niemand behalve zij het konden horen. “Luister, ik weet dat jullie allebei houden, maar ik kan niet van jullie allebei houden. De een zal altijd een vriend blijven..” ze stopten abrupt met vechten en Seth’s kop zakte diep. Hij keek me nog één keer aan en sjokte langzaam weg. “Seth! Wacht nou!” ik wilde hem achterna rennen, maar hij rende het bos in.” Ik zuchtte en liet mijn hoofd hangen. Jacob verscheen achter me en keek me verontschuldigend aan. Ik schudde mijn hoofd en liep weg. Hij gromde zachtjes en liep naar zijn huis toe.

Ik besloot naar huis te gaan, het interesseerde me niet als ik te voet moest gaan. Jacob was te ver gegaan, hij had Seth niet hoeven aanvallen. Ik liep door, en ik voelde een aantal druppeltjes op mijn vest vallen. Ook was het vreselijk koud, maar ik weigerde toe te geven. Jacobs Rabbit stopte naast me, maar ik liep gewoon door. Hij opende het raampje en probeerde me over te halen mee terug te gaan. “Nee Jacob, je had Seth niet zo hoeven aanvallen. Jaloezie is één ding. Je had toch wel kunnen weten dat ik niet zomaar naar Seth over zou lopen?” hij zuchtte. “Je hebt gelijk, maar ik verloor mezelf even. Kom nou mee terug.” “Nee. Ik heb tijd nodig.” “En dan wilde je naar Forks gaan lopen? Stap in, dan breng ik je.” Ik zuchtte en rukte het portier open. Hij zuchtte van opluchting en bracht me thuis. “Dankje. Slaap lekker.” Ik stapte uit en sloeg het portier dicht.

Charlie sliep al, dus ik volgde zijn voorbeeld en kroop onder mijn dekbed. Ik lag uren te draaien en te denken over wat er vanavond gebeurd was, en dacht terug aan mijn achttiende verjaardag. Mijn ogen werden groot en ik schoot overeind. Toch bedacht ik me en besloot te wachten om naar La Push te rijden tot het ochtend was. Snel daarna viel ik een een onrustige, lichte slaap.