Problemen..

Ik werd wakker van een nadrukkelijke geur, en vooral een sterke geur. Ik snuffelde voorzichtig, en rook mijn deodorant. Ik opende langzaam één oog en sprong overeind van wat ik zag. “Alice!” ik grijnsde. “Bella.” Ze zei mijn naam kil, bijna boos. “Is er iets?” “Soort van.” Ik keek haar vragend aan. “Kun je me überhaupt uitleggen hoe het kan dat je sinds dat je weer in Forks bent totaal uit mijn zicht bent verdwenen? En waarom ruikt je kamer naar natte hond? Ik neem niet aan de Charlie het opeens in zijn hoofd haalde om een hond in huis te nemen!”
Ik voelde dat ik rood kleurde. Haar stomme gave ook. “Dat is Jacob.” Verzuchtte ik zachtjes. Mijn vrolijkheid om Alice te zien was langzaam over gewaaid.

“Jacob? Oh, de hond.” Ik keek haar kwaad aan. “Wat nou? Oh wacht eens even, jij komt niet zomaar terug naar Forks, of wel?” ik slikte, ze had me door. “Ja wel hoor. Denk aan Charlie, die is anders maar alleen.” “Hij was altijd alleen. Jij bent terug gekomen voor hém.” Ze keek me kwaad aan. “Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat honden geen goed gezelschap zijn? Neem dan een kat, als je per sé een huisdier wilt. Die stinken tenminste niet.” Ik stapte kwaad uit bed. “Luister Alice, dit is mijn leven. Ik vind je hartstikke aardig, maar Jacob hoort nu eenmaal bij mij, dus als je vrienden met mij wilt blijven, moet je maar vrienden worden met Jacob.” Ze keek me verontschuldigend aan. “Sorry Bella, ik bedoelde het niet zo. Maar je wilt zeggen dat?” “Ja, Jake en ik zijn bij elkaar.” Ze slikte. “Dat gaat Edward niet leuk vinden, denk ik.” “Dan heeft Edward pech.” Ze knikte. “Oké, goed, maar ik ga geen vriendjes word met je nieuwe weerwolfliefde.” Ik grinnikte. “Acceptatie is ook genoeg.” Ze stemde met tegenzin in.

Alice dwong me om mee te gaan naar Port Angeles, en ik stemde maar in. Ik belde, buiten Alice's gehoor - niet dat dat ook echt mogelijk was met haar vampieroren - , naar Jacob en vertelde hem over Alice's plannen. Hij was kwaad, niet omdat Alice me ging martelen door me mee uit winkelen te nemen, maar omdat ze terug was.
"Waarom stuur je die bloedzuigers niet naar waar ze vandaan komen?" hij was duidelijk geïrriteerd. "Jake, luister nou, het is alleen Alice maar, en ze is morgen weer weg." "Dat hoop ik dan maar, want morgenavond is er een bijeenkomst van de stamoudsten hier in La Push, en ik neem je er mee naartoe." ik stemde in. "Goed dan." "Ik zie je morgen." hij klonk beteuterd. "Tot morgen.."

“Oh, Bella. Kijk dat shirt daar!” “Alice!” ik kreunde zachtjes. “Dat is toch niks voor mij, en het is ook nog veel te duur, waarom zijn we hier ook in godsnaam naar binnen gegaan.” “Omdat ik hier altijd mijn kleren koop.” Ik zuchtte en volgde haar tussen de rekken door. Ik zag een leuk t-shirt hangen, en pakte het uit het rek. Het was inderdaad een leuk truitje. Ik draaide het om en zocht naar het prijskaartje. Mijn ogen werden groot bij het zien van de prijs en ik hing het snel terug in het rek. “Kom Alice, ik heb honger, laten we wat gaan eten.” Ze zuchtte en met tegenzin liep ze met me mee.
We zaten in een klein restaurantje, helemaal achterin. Alice staarde me aan terwijl ik at en dat werkte een beetje op mijn zenuwen. “Bella?” ik keek haar nieuwsgierig aan. “Wat ga je morgenavond doen?” ik fronste mijn voorhoofd. “Hoezo?” “Ik zie je toekomst niet mee na morgenmiddag.” Ik zuchtte. “Er is een vergadering van de stamoudsten in La Push, en Jacob neemt me er mee naartoe.” “Oh.” Ze mompelde het quasi-teleurgesteld.

“Blijf je hier vannacht?” ik hoopte dat Alice nog even bleef. Ze stapte het huis in en snoof. “Ja hoor, de hondengeur is weg.” Ik zuchtte en ze keek me verontschuldigend aan. “Sorry.” ‘Geeft niks’ was nou niet bepaald het goede antwoord, dus ik zei maar niks, dat leek me verstandiger. We kletsten wat terwijl we op mijn kamer zaten, en ik vroeg even naar Edward, ik had er gelijk al spijt van, maar om de een of andere manier wilde ik het toch weten. “Edward is ehm..” ze zocht naar woorden. “Hij is erg stil, en weigert met de rest mee te gaan jagen. Hij jaagt wel, maar alleen. Hij zegt niet veel, maar hij is wel nog bij ons, dat was anders als toen.. nou ja, je weet wel.” Ik knikte. Na mijn vreselijk verjaardag, toen hij besloot mij alleen achter te laten.
Mijn oogleden wonnen ons gevecht om de zwaartekracht en ik viel in een langzame, droomloze slaap.

Alice had eieren voor Charlie en mij gebakken, en uit pure beleefdheid at ze zelf ook één ei. Ik keek haar vreemd aan, maar ze zei niks. “Gaan we nog wat doen vandaag Alice?” ze schudde haar hoofd. “Nee, Carlisle belde me vanochtend vroeg, er was iets, dus ik moest terugkomen. Maar ik besloot nog eventjes te blijven, dus ik ga zometeen terug naar Alaska. “Maar dat is toch veel te ver rijden meisje.” Charlie bemoeide zich met ons gesprek, en ging natuurlijk aanbieden haar naar de trein te brengen. Als ze ging lopen was ze nog sneller. “Nee hoor Charlie, als ik eenmaal van de kleinere wegen af ben is het bijna alleen nog snelweg, en daar kan je goed doorrijden, zeker op de weg naar Alaska, daar rijd geen kip.” “Oké dan.”

“Wat is er met Carlisle?” ik keek Alice nieuwsgierig aan voordat ze weg ging. “Oh niks, er was iets aan de hand, ’t had geen haast.” Ik keek haar serieus aan. “Wat is er met Carlisle?” “Oké, Bella, het is serieus eng als je je zinnen zo herhaalt.” “Wat. Is. Er. Met. Carlisle?” ze zuchtte. “Oké dan! Er was iets met Edward, maar verder niks ernstigs.” “Met Edward?” mijn gezicht werd bleek, voor zover dat nog kon, en ik slikte even. “Hij was uitgevallen tegen Jasper, en ze hadden ruzie, daarom moest ik terugkomen. Niks ernstigs dus.” Ik zuchtte en knikte.
“Dag Bella, en wees alsjeblieft voorzichtig met die weerwolven! Ze zijn gevaarlijk!” ik rolde met mijn ogen. “Ja, alsof ik bij jullie nooit in gevaar ben geweest.” “Bella!” “Sorry, die was ongepast.” “Behoorlijk, maar goed. Het is je vergeven.” Ze stapte in haar auto en ik stak mijn hand op ter afscheid. De motor startte vloeiend en ze scheurde de straat uit.

“Bella! Pst!” voordat ik terug naar binnen ging werd ik terug geroepen door een bekende stem. Het was Jacob, vanuit het bos. Ik zag hem niet, dus liep ik op de bosrand af. “Bella, verdomme, wacht even!” ik negeerde hem gewoon en trok een struik opzij. “Bella!” geschrokken viel hij om, aangezien hij op één been hinkelde om zijn broek aan het krijgen. “Moet je maar niet als wolf komen en mij roepen voor je aangekleed bent.” “Ha ha.” Langzaam krabbelde hij overeind en ik trok me grijnzend tegen hem aan. “Heb je me gemist?” ik lachte en knikte. Ik keek naar zijn bovenlijf. “Je hebt toch hopelijk wel een shirt bij je?” hij lachte en wees naar de grond, daar lag een grijs t-shirt. Ik glimlachte, maar voor ik iets kon zeggen legde hij een warme vinger op mijn lip. Ik trok mijn wenkbrauwen op en hij keek me speels aan. Langzaam drukte hij een zoen op mijn lippen en ik genoot er met volle teugen van. Hij liet me los en trok snel zijn shirt aan. Grinnikend klopte ik de modder er vanaf. “Wat doe je eigenlijk hier?” “Ik kom Charlie vertellen waar jij gaat uithangen vanavond.” Ik knikte, en we liepen samen naar huis. “Pap? Ik kwam Jacob tegen toen ik Alice uitzwaaide, en ik stelde voor om even binnen te komen.” Hij knikte. “Prima hoor.”

“Ha Jacob. Hoe is ’t met Billy?” “Goed hoor. Ik kwam eigenlijk om je iets te vragen.” Ik stompte hem in zijn arm voor zijn onbeleefdheid, en hoopte dat Charlie het niet zou zien. “Vanavond is er een bijeenkomst van de stamoudsten in La Push. Ik zou Bella er graag mee naar jou nemen, als u het goed vind.” Hij legde de nadruk op ‘u’ en ik ontspande mijn houding, Jacob leek te begrijpen dat dat mijn goedkeuring betekende voor zijn gedrag. “Ja hoor jongen. Geen probleem, als je haar maar eerst wat te eten laat maken, anders zeurt ze nog dat ik weer een pan heb verprutst!” ze lachten allebei en ik lachte slapjes mee.

Charlie vertrok naar zijn werk en liet mij en Jacob alleen, iets wat hij meteen aangreep. Hij liet zich op de bank vallen en klopte op zijn schoot. Vrijwillig ging ik op zijn schoot zitten, en hij sloeg zijn armen stevig om me heen. Ik leunde tegen hem aan en zuchtte. Hij legde zijn hoofd in mijn nek en drukte met zijn zachte lippen teder tegen mijn hals. Ik glimlachte en streelde met mijn hand door zijn haar. Hij gniffelde even en draaide me half om. Hij keek me een moment lang bedenkelijk aan, en leek iets te willen zeggen, maar hield toch zijn mond. Ik keek naar zijn hand en legde de mijne erin. Alsof ze ervoor gemaakt waren verstrengelden ze zich tot één geheel. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht en Jacob gniffelde. “Wat?” “Niks, ik vind jouw glimlach zo mooi.” Ik kleurde rood en hij grinnikte. “En als je bloost is je gezicht zo schattig.” Ik sloeg mijn ogen neer en legde mijn hoofd tegen zijn schouder. “Pestkop.” Hij lachte een blafferige lach en ik grinnikte.

“Dag pap.” Ik gaf hem een snelle kus op zijn wang. “Jacob brengt me wel thuis vanavond.” “Bella, je gaat die jongen toch niet midden in de nacht over de wegen rijden? Hij is zeventien!” “Ja, pap. Heb je gezien hoe groot hij is? Hij word echt niet opgegeten door wolven of zo.” Ik hoorde Jacob buiten lachen, hij hoorde blijkbaar de ironie in mijn woorden. Hij zuchtte. “Goed dan. Maar als het te laat word, dan vraag je maar aan Billy of je daar mag slapen.” Mijn hart maakte een sprongetje, en ik moest mijn best doen om mijn stem onder controle te krijgen. “Is goed.” Ik gaf hem nog een afscheidskus en liep naar de voordeur. Snel griste ik een vest mee van de kapstok en liep op Jacob af. Ik wierp een blik achterover en drukte een zoen tegen zijn lippen. We stapten in zijn Rabbit en hij reed de straat uit. Ik was liever met de pick-up gegaan, daar kon ik tenminste tegen hem aan zitten.

We liepen samen naar het kampvuur. Sam en Emily waren er al, Lea, met haar altijd chagrijnige gezicht, Quil en Jared waren er al, en Embry kwam snel aanlopen. Er waren nog een aantal nieuwe roedelleden, en nog wat mensen die ik niet, of amper kende.
Jacob ging op een boomstam zitten en ik nestelde me tegen hem aan. Lea schonk me een kwade blik, maar ik gokte dat dat alleen al was omdat ik mee was gekomen.
Het was behoorlijk koud, maar naast Jacob en zo kort op het kampvuur, was het prima te doen.

Er werden weer veel oude stamverhalen verteld en ik genoot er met volle teugen van. Ik legde langzaam mijn hoofd op Jacobs schouder en hij sloeg een arm om me heen.
Het vuur knapperde hard door en er sprongen af en toe wat vonkjes vanaf. Het was al laat toen de bijeenkomst was afgelopen, maar we bleven nog even zitten, nagenietend van het vuur. Ik dacht weer aan mijn gesprek met Charlie en glimlachte. “Charlie zei dat als het te laat werd vanavond, ik maar moest vragen of ik bij jullie mocht blijven slapen. Als we nou gewoon zeggen dat het heel laat werd, dan hebben we onze eerste officiële nacht samen.” Hij grijnsde. “Klinkt aanlokkelijk, maar ik weer niet of Billy ons wel in mijn eenpersoonsbed laat. Dan moet ik waarschijnlijk op de bank.” Ik stak mijn onderlip uit en probeerde iets te bedenken. “Dan moeten we het Billy maar vertellen.” Het was eruit voor ik er erg in had. Jacob lachte zacht. “En Charlie dan? Billy belt natuurlijk meteen naar Charlie. Je weet dat het twee oude wijven zijn.” Ik zuchtte. “Dat moet dan maar.” Hij tilde mijn kin op en zoende me zacht. “Als je dit vannacht gaat doen komen we denk ik beiden aan onze slaap.” Ik lachte, en Jacob verloor zijn concentratie toen er iemand aan kwam lopen.

“Hee Seth!” Jacob klonk opgelucht. Ik snapte niet hoe hij nu al gezien had dat het Seth was, hij was nog in de schaduw van het vuur. “Hee Jake.” Hij kwam in het licht van het vuur en zijn blik veranderde meteen toen hij mij zag. Hij stond aan de grond genageld en staarde me strak aan. Ik werd er lichtelijk een beetje bang van. ik keek even naar Jacob, en ik zag zijn gezicht langzaam hard worden, alsof hij op het punt stond om uit te barsten. Zijn ogen vormden zich tot spleetjes en bewogen geen millimeter van Seth. Die bleef maar angstaanjagend naar mij staren. Ik slikte zacht en Jacob stond dreigend op. Ik hoopte dat ze niet zouden vechten, dat zou oneerlijk zijn aangezien Seth nog zo jong en klein was in vergelijking met Jacob. “Godverdomme Seth! Waarom?” zijn woorden sneden in alles waar het pijn zou kunnen doen, en ik was eigenlijk blij dat hij het niet tegen mij had. En toch had ik geen idee waar hij het over had..