Hoofdstuk 8. Gevecht - Fight

We zaten aan de keukentafel te eten, en mijn vader had nog amper wat gezegd, zoals altijd eigenlijk. Langzaam schraapte ik mijn keel. “Ehm, zeg pap..” “Ja?” “Ik ehm.. ga met een jongen uit, en ik vind hem wel aardig, en hij mij ook. Dus ehm.. hij wilde je graag officieel ontmoeten.” Ik bloosde en keek naar mijn bord. Hij knikte. “Oké dan. Waar is hij?” “Ik heb gezegd dat hij na het eten moest komen, dus hij zal er zo wel zijn.” “Wie is het eigenlijk?” ik beet op mijn lip, en draaide mijn rug naar hem toe om de borden in de gootsteen te zetten. “David. David Kensington, van hiertegenover.” Hij mompelde iets onverstaanbaars en ging in de kamer tv kijken. Ik zuchtte en deed de afwas. Ik keek iedere minuut minstens drie keer op de klok en wierp af en toe een blik op de deur. Ik zette net het laatste glas in de kast toen de deurbel ging. Mijn maag draaide ik zich langzaam om in mijn buik en ik liep naar de kamer. “Beloof je een beetje aardig te doen?” hij knikte, dus liep ik naar de voordeur en deed hem open. Hij keek snel het halletje door en drukte een kus op mijn lippen. Ik grinnikte. “Hij is in de kamer.” Langzaam liep hij langs me door naar mijn vader, die zette de tv uit en stond op uit zijn stoel. “Hallo, ik ben David Kensington. Ik woon aan de overkant.” Hij glimlachte beleefd en stak zijn hand uit. Mijn vader pakte hem aan en knikte. “Jack Greene. Zo. Dus jij gaat met mijn dochter uit?” hij ging weer in zijn stoel zitten en ik gaf David een duwtje richting de tweezits schuin ertegenover. Hij ging zitten en ik plofte ernaast. “Ja dat klopt, ze is.. heel speciaal.” Hij wierp me een warme blik toe en keek toen weer naar mijn vader. Het ging beter dan ik gedacht, of zelfs verwacht had, en daar was ik wel blij om.

Toch was ik wel blij toen David eindelijk naar huis ging, ik werd een beetje misselijk van de lange zitten en niks kunnen doen, zeker met mijn vader en weerwolf vriendje in één kamer. Ik grinnikte om mezelf. “Zie ik je morgen?” “Ja tuurlijk. Op school.” “Denk je dat ik nog steeds aan jullie tafel kan zitten?” “Ja, tuurlijk. Waarom niet?” “Die ene gozer, Mike of zo iets, moet me echt niet namelijk..” “Trek je daar gewoon niks van aan, Mike is één en al grootspraak, en vooral jaloezie, iedere keer als een jongen ook maar te kort bij me komt, schiet hij al uit zijn vel.” Hij grinnikte en pakte me vast. “Dat heb ik gemerkt.” Hij drukte langzaam zijn lippen op de mijne en toen hij ophield duizelde mijn hoofd even. “Tot morgen.” Ik knikte, nog steeds niet in staat een woord uit te brengen en hij draaide zich om. Snel liep hij de straat over en verdween in zijn huis.

Net voor ik de trap op kon lopen kwam mijn vader de gang in. “Bells?” “Ja, pap?” “Weet je het zeker? Over die knul?” ik zuchtte. “Ja pap, we liggen elkaar heel goed, ik weet dat het nog heel vroeg is na.. dat..” ik kon het nog steeds niet uitspreken. “Maar ik weet dat het goed is, dit hoort zo. Wíj horen zo.” “Nou dan, ik zal jullie niet in de weg staan.” Ik stapte van de trap af en omhelsde hem. “Bedankt. Ik hou van je.” “Ik ook van jou.” Hij klopte me langzaam op mijn rug en ik liet hem los. “Welterusten.” “Jij ook Bells.”

Ik wachtte niet tot David op school was, maar liep direct door naar Jade. “Hee Jade.” “Hoi Bella.” Haar ogen fonkelden. “En?” ik zuchtte. “Niks nieuws of zo.” Ze keek beteuterd, maar haar gezicht klaarde weer op toen ze zag wie er aan kwam lopen. Langzaam keek ik om, het was Tyler, haar enorme crush. Ik moest toegeven dat hij inderdaad knap was, ruig bruin haar, felblauwe ogen en een gezicht waar je U tegen zei, maar toch had ik nooit iets voor hem gevoeld, helemaal niks. Gek eigenlijk, er zou vast iets mis met me zijn, aangezien ieder meisje voor hem bezweek.
Toen hij langs was zag ik Jade dromerig kijken. “Hij maakte oogcontact, wel zes seconden!” ik lachte om haar verliefdheid, maar slaakte toch een zucht van verlichting toen ik David de portier van zijn auto zag dichtslaan. Een onbewuste glimlach overviel mijn gezicht, en hij beantwoorde mijn blik met een zelfde soort glimlach.
Jade, ondertussen bijgekomen van Tyler, had ons onderonsje meegekregen. “Er bloeit echt iets tussen jullie, iets dat geen enkel stel hier op school kan evenaren. Jullie passen zo goed bij elkaar.” Ik glimlachte. “Je weet niet half hoe goed je zit.” Ze leek het niet te begrijpen, maar vroeg verder niks. David kwam aanlopen en ik zag dat hij me wilde omhelzen, met een strenge blik hield ik hem tegen en hij liet droevig zijn schouders zakken. Ik grinnikte en stompte tegen zijn arm. “Voorzichtig hoor, ik hem ook gevoel!” ik schoot in de lach en hij lachte met me mee.

We liepen samen naar onze tafel en gingen zitten. Mike staarde me met een vernietigende blik aan, en ik staarde net zo vernietigend terug. Iedereen praatte met elkaar, behalve met Mike. En ik kon er eigenlijk niet zo mee zitten. Telkens als niemand het zag raakten David en ik onder de tafel elkaars hand aan, of we speelden wat met de hand van de ander. De bel ging eigenlijk veel te snel alweer en we stonden op om onze troep op te ruimen. “Zie je vanmiddag.” Ik zwaaide kort naar David en liep achter Jade en Casey aan naar Geschiedenis.
Ik had nog Aardrijkskunde samen met David, maar daar zaten we niet naast elkaar, na de les kon hij niet lang blijven. “Ik heb wiskunde nu, als ik weer te laat kom eet Garedson me volgens mij op of zo.” Ik grinnikte en liep zelf ook door naar Biologie.

Ik wachtte bij mijn auto tot David zou komen en luisterde muziek. Ik greep deze kans aan om nog even voor Engels te leren, dus haalde ik mijn schrift uit mijn tas en bekeek mijn samenvattingen nog eens goed.
Ik sloeg net de bladzijde om toen het uit mijn handen werd getrokken. Ik keek kwaad op maar zag David. Meteen veranderde mijn gezicht weer. Hij trok één oordopje uit mijn oor en glimlachte. “Sorry voor het wachten.” Hij drukte zijn lippen op de mijne en gaf me weer zo’n duizelingwekkende zoen. Dit keer wist ik wat ik moest doen en zoende hem terug. Ik greep zijn haar vast met mijn handen en hij sloot zijn sterke armen stevig om mijn middel.
Ik opende langzaam mijn ogen, en wist even niks te zeggen. Hij legde zijn voorhoofd tegen dat van mij en ik liet mijn armen zakken naar zijn middel. We staarden een tijdje verliefd in elkaars ogen tot ik erachter kwam waar we ons bevonden. “Shit.” Ik vloekte zachtjes en hij keek me verbaasd aan. “Ik was even vergeten dat we op school waren, niemand weet het nog, behalve Jade!” “Shit. Heeft iemand ons gezien?” snel lieten we elkaar los en keken in het rond. Zo te zien had niemand ons echt gezien, of in ieder geval herkend of opgemerkt. Tot mijn schrik bleef mijn gezicht hangen op een knarsetandend gezicht. Daarnaast stond een opgewekt gezicht, en aan de andere kant van het knarsetandend gezicht stond een verbaasd gezicht. Mike, Jade en Casey. Ik kon me wel voor mijn kop slaan en wilde het liefst door de grond zakken, of emigreren naar Canada, of waar dan ook ter wereld waar niemand me zou kennen.

Met een blik die overliep van woede en jaloezie beende Mike op ons af. Hij keek mij eerst een tijd lang aan en richtte zich daarna op David. Hij stopte op ongeveer vier meter afstand. “Ik dacht dat dit je vriendje niet was?” ik staarde hem kwaad aan. “Houd je erbuiten Mike. We hebben het hier over gehad.” Hij negeerde mij gewoon. “Dit is je nieuwe speeltje zeker? Hoe lang gaat dit duren? Weer drie dagen voor er iets gebeurt? Wat gaat hij doen? Voor de trein springen of in een ravijn duiken? Hmm..” zijn woorden waren hard en de tranen welden op in mijn ogen. “Hoe kún je?” hij staarde me speels aan. “Ach ja, geleerd van de meester.” Hij kneep zijn ogen samen en ik voelde hoe mijn handen trilden van woede. Hij draaide zich een kwartslag naar David en nam ene vijandige houding aan. Ik voelde hoe David ook begon te trillen, al had ik geen idee waarom. “En jij, grote gozer, waarom verschijn je opeens” hij tekende aanhalingstekens in de lucht bij dat woord “in haar leven en palmt haar in. Wat ben je? Een loverboy?” Davids ademhaling werd zwaarder en hij klemde zijn kaken stevig op elkaar. “Wat wil je nu, kleine?” Mike was inderdaad een kop kleiner dan David, maar hij had een veel grotere mond. David deed tenminste wat hij zei. “Dat je van mijn meisje af blijft!” “Mike, ik heb je nu al zó vaak gezegd dat ik je niet meer wil! En weet je waarom? Hierom! Omdat jij je niet normaal kan gedragen!” hij negeerde me nog steeds, maar ik zag dat hij wist dat ik gelijk had. Inmiddels had zich een groep om ons heen gevormd en Mike deed dreigend een stap naar voren. David maakte zich groot en deed ook een stap naar voren. Ze stonden nu binnen handbereik van elkaar, dus ik vermoedde dat de één de ander binnen een minuut zou slaan.
“Waarom ga je niet naar huis, Starwell? Bella gaat toch niet voor jou kiezen. Ze houd van míj.” Zijn stem was keihard en diep, zodat je er bijna bang van werd. Nog geen seconde later vloog er een vuist door de lucht die David op een haar na raakte. Nu wond hij zich pas echt op. Hij trilde van top tot teen en ademde zwaar. “Nee, David! Houd je in! Godverdomme! Houd je in! Je wilt je controle niet verliezen! Dan gaat alles kapot!” Mike lachte schamper. “Je vriendinnetje wilt je beschermen, hoe zielig.” “Dave!” ik schreeuwde naar hem, maar hij leek het niet te horen. “Godverdomme David, als je nu niet ophoud ga ik weg, dan bekijk je het je maar.” Weer geen reactie, en zijn ademhaling werd alleen maar zwaarder. Ik zuchtte. “David, alsjeblieft! Je hebt me nodig!” nog steeds niks.. “Ik heb jóú nodig..” ik mompelde het maar heel zachtjes, maar hij leek het te horen. Zijn schouders zakten, maar hij ademde nog zwaar en trilde nog steeds. “Alsjeblieft. Ik heb je nodig, ik houd van je.” Ik fluisterde nu, en een dikke, zilte traan kroop over mijn wang. Meteen liet hij zijn houding varen en draaide zich naar me om. Teder veegde hij de traan van mijn wang en keek me aan. “Sorry Bella. Voor jou doe ik alles.” Ik omhelsde hem stevig en snoof zijn heerlijke geur op. Achter ons hoorde ik Mike zijn keel schrapen. “Sorry dat ik jullie romantische onderonsje verpest, maar ik geloof dat we een gesprek hadden.” Ik keek hem kil aan. “Nee, dat hadden we niet.” David sloeg een arm om mijn schouder en we liepen naar onze auto’s. voordat ik instapte draaide hij zich nog even om. “Zullen we vanaf morgen carpoolen? Spaart brandstof.” Hij grinnikte en ik lachte flauwtjes. “Prima.”

Buiten hoorde ik een vertrouwde toeter van een auto. Snel greep ik alles bij elkaar en gaf mijn vader een zoen. “Tot straks.” Ik liep naar buiten en stapte in Davids auto. Ik gaf hem een snelle zoen en we reden weg. Hij parkeerde op mijn plekje en we stapten uit. Het halve schoolplein staarde ons aan en ik grinnikte. Hij lachte flauwtjes. “Nu toch iedereen het al weet, kan dit ook geen kwaad meer.” Hij legde een van zijn stevige armen om mijn schouder en trok me dicht tegen zich aan. “David! Ze staren!” “Nou en?” ik lachte. “Ach, inderdaad. Wat geeft het?” ik legde mijn arm aan zijn kant achter langs zijn rug en we liepen naar de groep.

Jade lachte naar me. “Wat zei ik nou?” speels stak ik mijn tong naar haar uit en we kletsten over van alles en nog wat. Casey wurmde zich door de menigte naar ons toe. “zo, dus jullie twee hè? Ja, ik dacht al zo iets. Maar goed, hoe lang al?” ik keek David even aan en telde terug. “Ehm, een dag of vier of zo?” “Wat? En niks zeggen?” zwaar beledigd sloeg ze haar armen over elkaar. “Het ligt nogal.. ingewikkeld.” David probeerde haar te sussen, natuurlijk zonder succes. “Maarre, dat van gister, waar kwam dat opeens vandaan?” ik slikte, en voelde David ook van houding veranderen. “Mike daagde me uit, en ik liet me bijna gaan, Bella hield me net op tijd tegen.” Casey mompelde nog iets, maar de bel overviel haar stem. Met een zucht draaide ze zich om en liep naar de school.

David bleef even staan, tot iedereen weg was en keek me met zijn felgroene ogen strak aan. “Bella, ik wilde je iets vragen..” ik was nieuwsgierig wat hij te zeggen had, en hoopte vurig op iets leuks. “Gister, toen je zei dat je van me.. hield, meende je dat?” ik wendde mijn blik af en beet op mijn lip. “Weet je, die vier woorden zijn voor veel mensen de moeilijkste vier om uit te spreken.” Ik mompelde heel zachtjes, omdat er nog wat mensen langs ons liepen. “Voor mij ook.” Ik bouwde een korte stilte in en zocht naar mijn woorden. “Maar bij jou lijkt het zo makkelijk om ze te zeggen, zo natuurlijk.” Ik slikte. “Hoor mij nou, lijk wel gek. Ik ken je net twee weken, en geef nu al toe dat ik van je hou, en dat ik voor altijd bij je wil zijn.” Teder tilde hij mijn kin op en staarde me aan. Zijn felgroene ogen leken opeens niet meer zo fel, en stonden zacht. “Je bent dan wel gek, maar je bent wel mijn gek.” Ik glimlachte. “Ik hou van je.” “Ik houd nog veel meer van jou.” Ik lachte. “Laten we naar binnen gaan.” Snel liepen we naar binnen.

We hadden samen Aardrijkskunde, en ik haalde hem over naast me komen te zitten, aangezien die stoel toch leeg was. Mr. Murphy keek ons geïrriteerd aan. “Mr. Kensington, waarom gaat u niet op uw eigen plaats zitten?” ik probeerde mijn trucje weer, hopend op geluk. “Alstublieft Mr. Murphy, mag hij hier blijven zitten? We zullen niemand tot last zijn, en vooral u niet. Heeft u ooit last van ons gehad?” hij aarzelde even en ik wist dat het gelukt was. “Goed dan, Juffrouw Greene, omdat u zo aandringt.” Ik grijnsde zodra hij zich omdraaide. “Hoe lukt het je toch?” ik haalde mijn schouders op en glimlachte.