Hoofdstuk 1. Kansen - Chances

Ik gooide het portier van mijn auto dicht en snelde door de regen naar de voordeur, wroette in de oude bloempot en haalde de sleutel eruit. “Hai pap.” Ik gooide mijn tas op de grond en trok mijn jas uit. “Wat een rotweer hè?” “Zeg dat.” Stemde ik in en liep door naar de koelkast. “Wil je wat eten?” “Nee, ik ben al naar het eetcafé gegaan.” “Oh.” “Geeft niks Bells.” “Dan ga ik maar huiswerk maken.” Ik gooide de ijskast weer dicht en sleurde mijn tas de trap op. Naast de deur stond mijn radio, en ik zette hem meteen aan. Een zacht briesje blies in mijn gezicht en ik pakte mijn biologieboeken uit mijn tas.

Ik prikte afwezig met mijn vork in mijn spaghetti en staarde naar de krant. Niks bijzonders te zien, dus bladerde ik door naar de strips. Erg grappig waren ze vandaag niet, dus schoot ik hem van tafel. “Is er iets?” vroeg mijn vader argwanend. Ik wist wel hoe hij het eigenlijk haatte om gesprekken aan te gaan, zeker als die over gevoelens gingen. “Oh niks hoor.” Ik trok een grimas en stak mijn vork weer in mijn mond. “Ik heb vanavond afgesproken met de McCartney’s, red jij je alleen?” “Ja hoor, ga maar rustig.” “Weet je ’t zeker?” “Ja-ha.” “Oké dan. Tot straks.” Hij schoof zijn stoel naar achteren en zette zijn bord in het aanrecht.

“Hee Bella,” langzaam sjokte ik naar de groep op het schoolplein en werd vrolijk begroet door iedereen. “Je ziet pips.” “Ik weet het, slecht geslapen.” “Je moet er eens tussenuit, een avondje stappen, je doet niks meer de laatste tijd!” nog voor iemand iets kon zegge drong Zack zich door iedereen heen. “Heb je misschien zin om vanavond mee naar de film te gaan?” ik rolde onmerkbaar met mijn ogen. “Sorry Zack, ik heb iets anders te doen..” Zack was oké, hij was aardig en hij zag er goed uit, maar hij wilde veel meer dan alleen een filmpje pakken. “O.” “Wat dacht je van een dagje shoppen zaterdag?” opperde Luna. “Nee dankje. Ik denk dat het niet aan het weinig uitgaan ligt of zo.” Nog voor ik uitgesproken was sleurde Casey me al de groep uit. “Je gaat te weinig uit, met jongens.” Ze legde de nadruk op jongens. “Ik voel het gewoon, je moet echt eens afspreken met Zack, misschien wordt het wat.” “Nee Casey, ik ga niet met Zack uit! Ik blijf bij mijn besluit, ga nou maar weer lekker klef doen met Jason.” De frons in haar voorhoofd verdween en er kwam een grijns voor in de plaats. Meteen voelde ik nattigheid. “Ik weet het!” haar stem droop van het enthousiasme. “Je hebt te weinig aandacht, je krijgt te weinig liefde. Ik weet zeker dat Zack daar wat aan zou kunnen doen.” Ze sprak elk woord zorgvuldig uit en ik gooide haar een nijdige blik toe. “Ik ga níét met Zack uit!” “Wat is er mis met Zack? Kijk hem dan: Lieve blonde stekeltjes, zijn lieve glimlach, en dan die puppybruine ogen.” Hij keek om toen hij zijn naam hoorde, meerdere keren, en schonk me een blik die overliep van emoties, en ik zag de fonkeling in zijn, inderdaad puppyachtige, bruine ogen toen onze blikken zich kruisten. Zijn glimlach was óók leuk, je smolt gewoon bijna van die parelwitte glimlach en die kuiltjes die zich vormden als zijn mondhoeken omhoog krulden.
Mijn blik moest blijkbaar boekdelen hebben gesproken, aangezien zijn gezicht gigantisch opklaarde en hij nog breder grijnsde. “Casey wat heb je gedáán?” ik keek haar quasiboos aan en durfde niet meer om te kijken. “Ga je nou nog met hem afspreken?” ik gromde wat binnensmonds en wenkte Zack. Meteen verdween Casey gniffelend in de groep.

Zack kwam snel naar me toe. Ik moest omhoog kijken om zijn gezicht te zien, en dat wilde ik eigenlijk helemaal niet. Ik schraapte mijn keel en beet op mijn lip. “Ik eh.. heb me bedacht. Het eh.. Lijkt me leuk om met je naar de film te gaan. Vanavond.” Hij grijnsde en de schattige kuiltjes in zijn wangen werden weer zichtbaar. Ik wilde ze stiekem aanraken, maar dat zou iedereen, zeker Zack zelf, toch verkeerd interpreteren, dus liet ik het maar. “Kom, we moeten naar de les.” Hij sloeg een arm om mijn schouder en trok me mee. Vlug worstelde ik me uit zijn greep en liep gewoon naast hem. Verontschuldigend keek hij op me neer en ik wendde snel mijn blik af.

Langzaam liepen we de bioscoop uit. Zoals ik verwacht had, had meneer natuurlijk een romantische film uitgezocht. En hij had ook zijn hand klaar gelegd zodat ik de mijne erin had kunnen leggen. Toen dat duidelijk niet werkte had hij heel cliché gegaapt en zijn arm om mijn schouder gelegd. Toen ik hem niet gestompt of weggeduwd had, was hij triomfantelijk onderuit gezakt. Nu probeerde hij weer van alles. Hij begon met steeds met zijn hand de mijne aan te raken, hopend dat ik hem zou vastpakken. Maar dat werkte natuurlijk niet. Dus gooide hij het op een andere tour. Toen ik uit moest wijken voor een ander stel ving hij me lieftallig op in zijn armen. Ik begon er langzaam gek van te worden tot we langs een gezellig cafeetje liepen. “Zullen we even wat drinken?” “Ach waarom ook niet.” We gingen ergens achterin zitten en hij ging tegenover me zitten. Meteen begon hij me aan te staren. Ergens wist ik dat het fout was, maar hij zag er zo schattig uit, zo kwetsbaar, zo lief en vooral verliefd. Het woord alleen maar dénken maakte me al misselijk. En het ergste was nog wel dat hij verliefd was op míj. Ik rilde en zijn ogen stonden verbaasd. Zijn hoofd hield hij een beetje schuin om zijn uitdrukking nog wat duidelijker te maken. Ik bloosde en sloeg mijn ogen neer.

“Het was erg gezellig vanavond. Bedankt dat je toch mee bent gegaan.” Hij glimlachte, en mijn hart sloeg weer een pas over, alweer. “Graag gedaan.” We stonden voor mijn voordeur en hij knuffelde me snel. Verlangend keek hij omlaag, en ik moest blijkbaar ook verlangend hebben gekeken, want zijn hoofd was ineens verdacht kortbij. “Wat doe je?” ik hield mijn hoofd naar achteren. “Sorry, ik.. ik..” zijn hoofd werd knalrood en hij wilde me loslaten. Zijn koele adem verleidde me meer dan ik gedacht had, want ik drukte een kus op zijn wang. Zijn grote bruine ogen stonden verbaasd en ik keek hem verontschuldigend aan terwijl ik op mijn lip beet. “Heb je je bedacht?” zijn stem klonk opgewonden. “Verpest het nou niet voor jezelf.” “Sorry.” Hij grijnsde. “Maar je miste wel.” Niet-begrijpend staarde ik hem aan. Hij grinnikte en drukte zijn volle lippen op de mijne. Van schrik deinsde ik achteruit, en viel bijna in de plantenbak. “Teveel van het goede..” Mompelde hij in zichzelf. “Wat is dat voor herrie?” mijn vader trok de deur open en mijn hoofd kreeg de kleur van een tomaat, misschien nog wel erger. “Ehm niks, ik vond de sleutel niet. Zack helpt me even met zoeken.” Slap excuus. “O. Nou, de deur is open nu.” Goh, wat had mijn vader toch een logica. “Tot morgen Zack.” Ik gooide een snelle blik over mijn schouder en liep naar binnen. “Tot morgen.” Hij draaide zich om en verdween in de duisternis. “Aardige knul. Je vriendje?” “Pap!” boos stampte ik de trap op. Voor ik de deur van mijn kamer achter me dicht knalde hoorde ik hem nog wat in zichzelf mompelen. Ik zuchtte en sloeg mijn handen voor mijn gezicht. “Hier ga ik spijt van krijgen.”

“En?” Casey rende zowat op me af. “Het was leuk, misschien zelfs voor herhaling vatbaar. Meer niet.” Zichtbaar teleurgesteld liep ze met me mee naar de rest van de groep. Toen Zack me zag keek hij ongemakkelijk en wenkte me mee. Snel volgde ik hem. “Luister, wat er gisteravond is gebeurd, kan het tussen ons blijven?” snel liet ik mijn adem los. “Graag. Maar ik dacht dat jij zo graag wilden dat we..” ik maakte mijn zin niet af, ik kreeg het niet over mijn lippen, laat staan dat ik het kon dénken. Dit keer sloeg hij zijn ogen neer. “Eigenlijk wel, maar volgens mij denk jij er niet zo over, en ik wil je niet dwingen.” Ik keek hem diep aan. “We zouden het nog een keer kunnen proberen. Ik bedoel, misschien kunnen we morgen nog eens naar de film?” zijn gezicht klaarde op. “Lijkt me leuk.” “Mooi zo, dat is opgelost.” Vrolijk liepen we terug naar de groep. “Waar ging dat over?” “Nergens.” Triomfantelijk grijnsde ik naar Casey en knipoogde naar Zack, die lief naar me glimlachte.

“Ik zie dat er iets tussen jullie is.” Merkte Jade op. Jade kon ik wel vertrouwen, dus besloot ik het haar op te biechten. “Tsja. Ik denk dat ik wat voor Zack begin te voelen..” ze staarde me vol ongeloof aan. “Kom op, die puppyoogjes!” een onwillekeurige glimlach verscheen op mijn gezicht. “Jep. Jij bent verliefd.” Ik bloosde. “En waarom is er dan nog niks? Zack is overduidelijk verliefd op jou.” “Ik durf het hem niet te zeggen. Hij denkt dat ik alleen met hem uitga uit medelijden.” “Is dat dan zo?” “Nee, dat is het juist. Ik vind hem leuk, maar hij denkt van niet, omdat ik altijd zo koppig en stellig beweerde dat ik niks van hem wilde weten.” Ik zuchtte diep. “Vertel het hem gewoon.” “Dat durf ik juist niet. Morgen gaan we weer naar de bioscoop, moet ik het hem dan vertellen?” “Als jij dat wilt.” “Ik eh, moet je misschien nog een cruciaal puntje opbiechten.” “En dat is?” “We eh.. hebben gezoend.” Ik struikelde over dat laatste woord en keek geschrokken om me heen of niemand het had gehoord. “Wát? Dus dat houd je even achter? Wanneer?” “Gisteravond. Hij bracht me thuis en knuffelde me als afscheid, en ineens was zijn gezicht nogal kortbij. Zijn koele adem deed me gewoon bezwijken en ik schoot ineens naar voren.” “En toen?” ze luisterde geïnteresseerd, dus ging ik maar verder. “Ik deed mijn best te missen, en raakte zijn wang.” Ze zuchtte. “Maar toen zei hij dus dat ik gemist had, en zoende me volop op mijn mond. Dus toen schrok ik en viel in de bloempot. En toen kwam mijn vader.” Haar ogen waren groot van opwinding. “Ik hoop dat ik dit binnen kan houden!” smekend staarde ik haar aan. “Alsjeblieft, doe je best! We willen het voor ons houden, en als het dan uitkomt, doe ik het liever zelf.” “Ik beloof het. Jullie geheim is veilig bij mij.”