Living forever 5.2

Siva

Ik zocht overal naar Jay, maar kon hem niet vinden. Hij was niet in de bieb, niet in de aula, niet in de wc’s.
‘Siva wat doe je hier?’ vroeg Tom toen hij me door de gang zag lopen. Hij zag mijn gezicht en hij wist meteen dat er iets aan de hand was. ‘Waar is Jay?’
‘Dat weet ik niet,’ gaf ik toe. ‘Hij rende het klas lokaal uit en is verdwenen. Hij is nergens in school. Wat doe jij hier eigenlijk. Hoor jij niet in de les te zitten?’
‘Hield het er ook niet uit,’ zei hij schouder ophalend. ‘Maar nu moeten we Jay vinden. Halen we Max er bij?’
‘Nee, nog niet,’ zei ik. ‘Dadelijk is het niets ernstig en gaat Max magie gebruiken om hem te vinden.’ Tom knikte.
‘Geen magie is inderdaad beter,’ zei hij. ‘We vinden hem gewoon op de ouderwetse manier; door te zoeken.’
‘Hij is niet meer in school,’ zei ik. Tom knikte en we liepen de school uit. Toen hij ook niet in het dorpje bleek te zijn, besloten we Max te bellen.
‘Waarom zijn jullie niet op school?’ brulde die woedend in de telefoon.
‘Jay is missing,’ zei Tom rustig. ‘Siva gaat nu thuis kijken en ik begin in het bos te zoeken. Waag het niet magie te gebruiken, maar bel ons gewoon als je hem op school vind.’
‘Dat is niet nodig,’ zei Max verbaasd. ‘Jay is hier. Hij staat nu naast me.’ Tom en ik keken elkaar verbaasd aan.
‘Niet in school hè?’ vroeg hij geërgerd, Ik schudde verbaasd mijn hoofd, dit kon niet.
‘Is alles goed met hem?’ vroeg ik daarom maar.
‘Prima,’ klonk de stem van Jay nu door de telefoon. ‘Had het gewoon benauwd.’
‘Sorry dat we zo reageerden,’ zei ik snel. ‘We waren gewoon bezorgt.’ Tom hing op en we keken elkaar even stomverbaasd aan.
‘Hij was niet in de school, is het niet?’ vroeg Tom. ‘Hij is ergens geweest.’ Ik knikte.
‘Laten we het er niet meer over hebben,’ zei ik. ‘Hij is oud genoeg om op zichzelf te passen.’