050!!

Sarahjeanne Wilder

‘Wake up, Sunshine.’ Een zacht stemgeluid dringt mijn oren binnen. Een zucht rolt over mijn lippen en langzaam gaan mijn ogen open. Mijn handen grijpen de deken vast en trekken het over mijn hoofd, bij het aanzien van een vrolijke Liam. Op dit moment is mijn humeur alles behalve vrolijk. Ik sluit mijn ogen weer en probeer nog wat te slapen. Helaas voor mij denkt Liam daar heel anders over en trekt de deken van mijn lichaam. Een koude windvlaag bezorgd me rillingen en ik kijk Liam boos aan. Die staat me geamuseerd aan te kijken en houdt de deken stevig vast. ‘Amuseer je je?’ Mijn stem klinkt geïrriteerd en schor van het slapen. Liam knikt vrolijk ‘Yep, je moet opstaan en niet zo chagrijnig kijken.’ De twinkeling in zijn ogen is niet te missen en ik geef hem nog een vuile blik voor ik mijn benen over de rand van het bed laat zakken. Zuchtend ga ik staan en het tapijt kriebelt tussen mijn tenen. Liam negerend loop ik naar de badkamer en draai de deur op slot. Ik heb geen flauw idee waarom ik zo’n humeur heb, maar iets zegt me dat het met Liam te maken heeft. Ik kleed me uit en ga onder de warme stralen van de douche staan. Hopelijk knap ik hier wat van op. Na mijn haar en lichaam te hebben gewassen, kom ik onder de warme stralen vandaan en begin me af te drogen. Mijn ogen zijn op zoek naar mijn kleren, maar komen tot de conclusie dat ik ze ben vergeten. Ik knoop de handdoek om mijn lichaam en begeef me naar Liam’s kamer. Ik pak snel wat ondergoed en trek het aan. Liam is, tot mijn opluchting, verdwenen. Mijn handen grijpen een broek en een hoodie van Liam uit de kast. Op top snelheid kleed ik me aan en verdwijn uit de kamer. Nog steeds humeurig kom ik de keuken binnen lopen, waar iedereen met een vrolijk gezicht zit te ontbijten. ‘Goede morgen, Sarah! Heb je goed geslapen?’ Karen kijkt me vrolijk aan. Er komt wat gemompel uit mijn mond wat op goedemorgen moet lijken en zucht. ‘Iemand is hier een beetje humeurig.’ Liam kijkt me breed glimlachend aan. Ik weet dat hij het geweldig vindt als ik chagrijnig ben. Dan kan hij me plagen en nog humeuriger maken. ‘Dat lijkt maar zo, joh!’ Sarcasme overheerst mijn stem en ik kijk hem aan met opgetrokken wenkbrauwen. Liam schudt zijn hoofd en gaat verder met zijn ontbijt. ‘Liam, je moet dinsdag naar het ziekenhuis voor controle.’ Met een ruk kijkt Liam zijn moeder aan. ‘Maar dan ga ik naar Harry.’ Geeft hij als weerwoord. ‘Dan ga je woensdag maar. Die jongens lopen heus niet weg en ze zullen het wel begrijpen.’ Karen aait Liam over zijn hoofd en gaat zitten. Mokkend loop Liam de kamer uit, waarschijnlijk Harry bellen. ‘Vertel eens, waarom ben je zo chagrijnig en reageer je dat op Liam af?’ Nicola kijkt me nieuwsgierig aan. Ik haal mijn schouders op. ‘Slecht geslapen.’ Komt er mompelend uit. ‘Was Liam zo erg vannacht?’ Ruth kijkt me ongelovig aan. Met een glimlach schud ik mijn hoofd. ‘Nee, die lag gewoon te slapen. Ik weet het niet. Kon gewoon niet slapen.’ Ruth en Nicola maken beiden een instemmend geluidje. Ruth staat op en trekt me omhoog. ‘Wij gaan iets leuks doen vandaag. Alleen met z’n tweeën.’ ‘En Nicola dan?’ Vragend kijk ik van haar naar Ruth. ‘Ik moet vandaag werken.’ Verklaard Nicola. ‘Ah, oké.’ Ik word de keuken uitgesleept en krijg mijn jas aangereikt. Na die aan te hebben getrokken trekt Ruth me de deur uit. Niet wetend waar naar toe.

Liam James Payne

Mijn vingers drukken Harry’s nummer in en de telefoon gaat over. Na een paar pieptonen neemt hij op.
‘Met Harry.’ Een hees stemgeluid vult mijn gehoorgang.
‘Hé, met Liam.’
‘Liam! Wat leuk dat je belt. Is er iets?’
‘Nou, ik kan dinsdag niet komen.’ Een korte stilte volgt.
‘Oh, oké. Waarom niet als ik vragen mag.’ Harry’s stem klinkt nieuwsgierig.
‘Tuurlijk mag je vragen. Ik moet dan naar het ziekenhuis. Mijn moeder vertelde me het vanmorgen. Dus ik wou vragen of ik woensdag mag komen.’
‘Dat is geen probleem, dinsdag gaat er toch niet veel gebeuren. Waarschijnlijk heb je alleen geen keus waar je slaapt en bij wie.’
‘Dat maakt niet zoveel uit. Dat is dan niet anders. Ik zal het wel overleven.’ Een zacht lachje verlaat mijn mond.
‘Ik zal je het adres even geven, waar we dan verblijven aangezien we eerst bij mij thuis hebben afgesproken om vervolgens naar de bungalow te gaan. Wacht dan zoek ik het even op.’ Er volgt wat gerommel en vervolgens Harry die het adres aan zijn moeder vraagt.
‘Heb het adres voor je.’ Hij noemt het adres en snel schrijf ik alles op.
‘Dank je, Harry.’
‘Is graag gedaan. Ik moet gaan dan zie ik je woensdag.’
‘Yep, tot woensdag!’

Ik druk het gesprek weg en laat me achterover op mijn bed vallen. Na een poosje besluit ik naar beneden te gaan en zie alleen mijn moeder. ‘Waar is iedereen?’ Vragend kijk ik haar aan. ‘Je vader en Nicola zijn werken. Ruth en Sarah zijn weg.’ ‘Oké.’ Ik draai me om en wil weer naar boven lopen, als mijn moeder me terug roept. ‘Ik wou nog even zeggen dat dinsdag ook alles wordt schoongemaakt in het ziekenhuis. Dus niet alleen de controle, maar ook de schoonmaak.’ Zuchtend plof ik op de bank neer. Dat betekend dat ik de hele dag in het ziekenhuis mag gaan zitten en dat ik de rest van de week met buikpijn rondloop. ‘Geweldig.’ Mompel ik. ‘Ik weet dat het niet leuk is, maar ik kan er niets aan doen.’ Antwoord mijn moeder. ‘Dat weet ik. Ik zal het ook wel gewoon ondergaan.’ Mijn moeder glimlacht en knuffelt me stevig.