22. Revenge, M

Francisca heeft me aan het denken gezet, wat ís eigenlijk mijn gave? Even zitten we in stilte naast elkaar, en het enige wat ik kan bedenken is: Heb ik wel een gave? Ik heb nog nooit gehoord van iemand zonder gave, maar ja... ik heb wel geleerd dat niets onmogelijk is! Ik móet mijn energie even kwijt, en de enige manier om dat te doen lijkt me nu om te gaan springen. Ik snap niet waarom ik niets beters kan bedenken, maar ik sta op en begin wat op en neer te springen. Het voelt goed, een prima manier om de woede die ik de afgelopen jaren heb verzameld kwijt te raken. Ik probeer Francisca over te halen om ook mee te doen, maar ze weigert en ik blijf aandringen. Gelukkig, ze staat op en ik pak haar hand en sleur haar mee. Een warm gevoel verspreidt zich door mijn lichaam, als vlinders. Ze kietelen in mijn borst, en mijn arm begint te tintelen. Opeens krijg ik een aanval van veel te veel energie en ik begin weer op en neer gaan om dat kwijt te raken. Als ik plots een bons hoor besef ik pas dat Francisca op de grond is gevallen.
'Fran?' vraag ik, en ik merk dat mijn stem trilt. 'Hé, wordt wakker!' Opnieuw bedenk ik me, dat het handig zou zijn als ik iets beter had opgelet bij EHBO vroeger. 'Blijf kalm, geen paniek, en laat het slachtoffer liggen op de plaats waar u het gevonden heeft' is het enige wat ik me nu kan herinneren. Nutteloos, zelfs het makkelijkste (niet in paniek raken) is al mislukt. Hmm.. In films gooien ze altijd water in je gezicht, zou dat echt werken? Wie niet waagt die niet wint, besluit ik, en ik sprint naar de WC.
Elke kamer in de Kolonie heeft een eigen badkamer; een kleine ruimte met een WC en een douche. En een wasbak natuurlijk. Precies wat ik nodig heb, een wasbak. Ik draai aan de knop van de kraan -natuurlijk draai ik eerst de verkeerde kant op- en het ijskoude water stroomt over mijn arm. Shit, handig: Geen beker, hoe moet ik het water vervoeren? Ik moet het toch op de een of andere manier bij het meisje krijgen?! Ik mag haar niet gaan verplaatsen, ook al weet ik niet wanneer dat geldt. Mijn handen vormen een kommetje en ik probeer om er zo veel mogelijk water in te bewaren terwijl ik terug ren. Ik laat de drie druppeltjes die nog over zijn op haar gezicht vallen en ren terug.
Zo ga ik nog een tijdje door, voor mij lijkt het net een paar uur. Het heeft geen resultaat, ze blijft stil liggen. Haar borst gaat wel op en neer, een teken dat ze in elk geval niet dood is. Mooi zo, hoef ik geen mond-op-mond te geven. Waarschijnlijk zou ze daaraan doodgaan, die cursussen duren niet voor niets drie weken of zoiets. Het is vast zo moeilijk dat ik er niets van kan.
'Probeer hulp te vragen aan voorbijgangers': Waarom herinner ik me dat nu pas?! Een golf van woede gaat door me heen, wat ben ik toch een domme oen... Zie je wel, ik kan helemaal niets. Zelfs dat kan ik niet onthouden, het is het makkelijkste van alles wat ik ooit geleerd heb! Bij EHBO dan, ademen zal vast ook makkelijk geweest zijn, daar heb ik nooit moeite mee gehad. Ik race naar de deur en ruk hem open. Heb ik weer, de hele gang is leeg. Lekker zeg! Ik loop terug naar het bed, en dan valt het me opeens op: Het kleine knopje naast de bedrand, alias de Bel. Ik ram met mijn beide handen zo hard en zo vaak als ik maar kan op dat verdomde knopje. Na iets wat een eeuwigheid lijkt, en vast maar een minuutje is in werkelijkheid, komen er twee mannen aangerend. Wachtlopers. Ze zien het lichaam van Francisca op de grond liggen en knielen erbij neer, zonder ook maar iets te zeggen. Dan doen ze iets wat al mijn EHBO-leraren (en dat zijn er veel hoor!) me ten strengste verboden hebben: Ze tillen het slachtoffer op en nemen het mee. Ze. Nemen. Haar. Mee! Dit kan ik niet laten gebeuren, denk ik en ik sprint achter hen aan. Nog voor ik de deur heb bereikt, wordt die dicht gesmeten. Ik geef een mep op de deurknop, en nog een. Het heeft geen nut. Totaal geen nut. De deur is op slot gedaan, en ik zit hier in de Rode Kamer. Helemaal in m'n eentje. Opgesloten.