Vuurnatie - 143

“Waar is ze?”, vroeg Azulena. Ik schrok, had ze echt door? Ze glimlachte. “Wees gerust, je was heel overtuigend, van ieder ander zou ik het geloofd hebben. Enkel ken ik jou te goed. Als je Yue echt gedood had zou je daar niet zo kalm gestaan hebben, zeker niet toen Yle binnen kwam.
“Ik kon het niet”, fluisterde ik. “Echt, ik wou het doen, maar het ging niet. En op het laatste moment vond ik de oplossing, ik was zo kwaad dat ik er niet eerder aan gedacht had. Yue is hier in het paleis, ik heb haar opgesloten, niemand kan haar vinden.” Ik vertelde Azulena alles van de geheime cel.
“Hoe kan ik haar vinden, als er iets gebeurd?”, vroeg ze. “En bevrijden?” Ik haalde de dubbele bodem uit mijn kleerkast en gaf haar het blad dat ik voor het ontbijt nog snel had verstopt.
“Alles staat er op”, zei ik zacht. “Alles wat je moet weten als ik hier niet meer ben.”
“Leg het maar weer weg, ik vind het daar wel”, zei ze zacht. “Als er dan later nog iets bij op moet geschreven worden kan je dat nog doen.”
“Bedankt Azulena”, zuchtte ik opgelucht.
“Keylina”, verbeterde ze. “Als we alleen zijn is het Keylina voor jou.”
“Fijn”, glimlachte ik. “Oh, trouwens, als je wilt kan ik je nog wel wat vuursturingstechnieken leren uit het boek van generaal Iroh.”
“Graag”, stemde ze in. “Maar ga eerst even naar Yle. Ik regel intussen de thuisreis voor mam en pap. En ik geef die lastige admiraal nog even op z’n donder.” Ze knipoogde.
“Veel plezier zusje”, grinnikte ik. Ik borg het blad weer weg en ging naar de kamer van Yle. Ik hoopte maar dat ze met me wilde praten.