A ranger/traitor 57

Miko was net klaar met eten toen Will plotseling uit het niets achter hem opdook.
“Miko, kom mee”, fluisterde hij zodat niemand anders het kon horen. Miko was verbaasd over de vlakke toon in Wills stem. Er moest iets ernstigs aan de hand zijn. Will nam Miko een eind het woud in.
“Miko, slecht nieuws. De jager die naar Selsey is gegaan om daar poolshoogte te nemen is ook spoorloos verdwenen.” Miko staarde zijn leraar verbijsterd aan. Nog een jager… Hoeveel waren het er ondertussen al? En die jager was daar heen gegaan door wat zij hadden ontdekt in het Westwoud…
“Maar Will, in Selsey is normaal geen grijze jager. Hoe konden ze dan weten dat hij daar was om hem uit te schakelen?” vroeg hij.
“Dat weten we niet.”
“Misschien… Misschien is hun verzamelplaats daar?” Will schudde zijn hoofd.
“Was het dat maar. Dan was het tenminste niet voor niets geweest, maar Halt is het achteraf persoonlijk gaan onderzoeken en er was niets dat op hun aanwezigheid duidde. Ze zijn er enkel geweest om nog maar eens één van ons uit de weg te ruimen.”
“Maar hoe wisten ze het dan?” vroeg Miko nogmaals. Will zuchtte.
“Het enige wat we kunnen bedenken is dat ze over een hele schare informanten beschikken. Dat kunnen echter onmogelijk allemaal Skandiërs zijn, want in die korte tijd is het onmogelijk om hen in de dorpsgemeenschappen langs de kust te laten opnemen. Het moeten dus haast Aralueense verspieders zijn die met hen samenwerken.” Wat een afgrijselijke gedachten. Hun eigen mensen die voor de vijand zouden werken en dan wellicht een heel aantal!
“Wat gaan we nu doen?”
“Voor ons zit er niets anders op dan gewoon door gaan met wat we van plan waren. Als ze hier zijn is het nu belangrijker dan ooit dat we hen zo snel mogelijk opsporen.” Miko knikte weinig enthousiast. “Wees niet bang, als er één plek is waar geen verspieders zijn dan is het hier. Wij lopen geen enkel gevaar.” Zijn woorden konden Miko niet opbeuren. Het was ook niet zijn eigen veiligheid waar hij zich zorgen over maakten, maar over die van heel Araluen!