Chapter Eleven

Penelope Moore

Ik was net het appartement uitgelopen toen ik werd teruggeroepen.
"Je masker," zei Ish, en hij gaf hem aan me.
"Moet dat?" vroeg ik.
"Wel als je sponsors wil." Ik pakte hem aan en mompelde:
"Bedankt," voor ik weer op weg ging naar beneden.
Nadat we een uitleg over de trainingen hadden gekregen, werden we losgelaten in de trainingsruimte. Een ding moest ik ze nageven: de ruimte was in ieder geval niet beperkt. Alle mogelijke wapens kon je hier vinden en er waren zelfs kleine stukken bos nagemaakt. Aan het plafond hingen touwen en netten en een aantal trainers stonden verspreid bij de onderdelen. Maar ik keek niet naar de wapens of andere dingen. Ik rende op Just af en omhelsde hem.
"Wat er ook gebeurt, wij blijven samen, oké?"
"Ja." We lieten elkaar los.
"Wat wil je oefenen?" vroeg ik.
"Ik wil een beetje met messen om kunnen gaan," zei hij en hij keek om zich heen.
"Ik wil wat survivalskills oefenen. Zie ik je straks?"
"Is goed."
We liepen allebei een andere kant op. Ik ging naar een gedeelte waar je kon leren om vuur te maken. Hoe onmogelijk was dat? Je kon toch geen vuur maken met een beetje steentjes of zo?
De vrouw die daar zat, zette me aan het werk met een paar steentjes en terwijl ik ermee zat te prutsen kwam er nog iemand aan. Het was de jongen die ik herkende als William.
"Hoi," zei hij tegen mij terwijl hij ging zitten.
"Hoi," zei ik terug. Hij kreeg ook een uitleg en ging aan de slag.
Ik keek toe hij nog geen minuut zat te prutsen en hij een een paar vonken kreeg. Verbijsterd keek ik naar zijn kleine vlammetje terwijl hij triomfantelijk een takje pakte.
"Hoe dóe je dat?" vroeg ik.
"Beroepsgeheim," zei hij mysterieus. "Je moet het meer zo doen," zei hij en hij deed het voor.
"Bedankt," zei ik verbaasd. Ik had niet verwacht dat hij me echt zou helpen.
"Dus..." zei hij, "jij bent het gemaskerde meisje."
"Dus..." zei ik, "jij bent de niet-gemaskerde jongen." Hij lachte.
"Ja, dat is waar." Hij zuchtte. "Kun je goed met wapens omgaan?"
"Op zich," zei ik voorzichtig. "Hoezo?"
"Ik dacht, misschien kun je het me leren. In ruil daarvoor kan ik je hiermee helpen."
"Misschien," zei ik. "Maar waarom doe je dit? Je weet hoe het eindigt."
"En toch zijn er altijd bondgenoten," zei hij. "Wat denk je er van."
Ik keek hem even twijfelend aan.
"Kan je goed vallen maken en dat soort dingen?"
"En wapens," zei hij.
"Eén punt," zei ik. "Alleen als mijn vriend, Just, ook meedoet." William glimlachte opgelucht.
"Uiteraard." Hij stak zijn hand uit en ik schudde die.