Schrijfwedstrijd WinterElf ~ opdracht 5

Ik stond tussen twee bomen in voor het begin van het onverharde bospad. Het lachte me toe, en nodigde me van harte uit.
"Kom" riep het. "Kom, en je zult je rust vinden."
Hoewel de stem van het bospad erg veel op een menselijke, bekende stem leek, kon ik er geen gezicht bij ontdekken. De bomen om me heen dansten mee met de wind, evenals mijn haren wezen richting het grote, donkere bos. De wind floot, en zette alle kracht om mij het bos in te krijgen.
"Ik kom eraan" fluisterde ik. "Wie je ook mag zijn."
"Niet gaan" fluisterden de kleurrijke bloemen die achter mij in het grasgroene veld stonden. "Niet gaan. Je zult er niet meer uitkomen. Hij zal je verslinden als een hulpeloze puppy."
Ik draaide me om naar het weiland, om de bloemen beter te bekijken.
"Wie zal me verslinden? Wie?" vroeg ik wanhopig.
"Hij. Hij zal je verslinden" herhaalden de bloemen.
Ik zette een stap dichter naar het weiland toe, en werd me bewust van het felle licht van de zon. Ik werd zo verblind dat ik een hand voor mijn ogen hield. Ik draaide me weer om naar het bos, en luisterde wat de stem te zeggen had.
"Luister niet naar hen. Zij willen je in je macht hebben. Het zijn leugenaars! Leugenaars zeg ik je!"
Ik ademde diep in en zette weer een paar stappen richting het duistere bos.
Hoe verder ik ernaar toeliep, hoe harder het begon te waaien. De bomen werden wild, kregen bijna ADHD.
"Ja, Miranda! Kom hierheen! Kom hierheen!"
Met een angstige uitdrukking op mijn gezicht liep ik nog wat dichterbij.
"Ze heeft haar keuze gemaakt" hoorde ik de felrode bloem zachtjes fluisteren.
En toen herkende ik de stem. Het wanhopige zachte stemmetje, het was van Clair. Ik wilde me omdraaien om terug te lopen. Ik wilde geen verrader zijn. Ik wilde mijn vriendinnen niet kwijt. Even keek ik het meisje recht in haar blauwe ogen. Ze straalden teleurstelling uit, verdriet. Ik reek mijn hand naar haar uit, maar voor ik het wist werd ik het zwarte gat ingezogen. Alle bladeren van het donkere loofbos werden met me mee het ravijn in gezogen. Ik voelde de enorme g-kracht in mijn onderbuik. Ik gilde het uit van de angst en net op dat moment schoot ik wakker. Wakker uit mijn nachtmerrie. Helemaal bezweet van de angst zat ik rechtop in mijn bed. Ik pakte de handdoek op mijn nachtkastje en droogde het zweet op mijn voorhoofd. Mijn hart ging nog steeds als een razende tekeer. Mijn wekker duidde een tijd van 6:42 uur aan. Ik trok aan het koord boven mijn bed en het licht flitste aan. Het verblindde me tijdelijk en ik wachtte tot de vreselijke duizeligheid een beetje wegtrok. Ik stapte uit mijn bed en trok de kastdeur open. Ik haalde er een simpel setje uit en kleedde me rustig aan. Ik keek op mijn mobiel of ik nog berichtjes binnen had, wat niet het geval was, en liep naar de badkamer om daar mijn behoeften te doen. Ik poetste mijn tanden vluchtig en stormde de trap af. Ik haalde een cracker uit het keukenkastje en zette de tv aan. Mijn ouders waren zoals gewoonlijk niet thuis, en als ze thuis waren, leverde dat toch alleen maar gezeik op. Ik zapte met de afstandsbediening alle kanalen langs en stopte uiteindelijk bij het nieuwsjournaal.
"Opnieuw dacht een groep jongens het leuk te vinden een aantal meisjes van hun wil te beroven. Ze misleidden de meisjes met hun zogenaamde "rijkdom", wat uiteindelijk gestolen geld bleek te zijn, en praatte de meisjes alle haat voor hun ouders in. Ze zorgden dat ze geen contacten meer hadden met hun verzorgers of vrienden, en wanneer ze de kans kregen namen ze hen mee naar hun huizen en dwongen de meisjes daar tot seksuele gevolgen. Ook lieten ze de meisjes voor hen werken zodat ze meer en meer rijk zouden worden. Uiteindelijk werden de meisjes dood of op een bangalijst aangetroffen door hun bloedeigen ouders" meldde de presentator.
Ik drukte op het rode knopje op de afstandsbediening zodat de tv op stand-by ging.
'Wat een sukkels. Gelukkig is mijn vriendje niet zo' spookte door mijn hoofd.

Toen de bel ging huppelde ik al zingend naar de deur. Ik begroette mijn vriendje met een kus op zijn neus en hing mijn rugzak over mijn rechterschouder. Ik stapte achterop zijn blinkende, rode scooter en zette de helm op.
"Geef maar eens flink gas, cowboy" lachte ik.
Daniël grijnsde alleen maar en liet het gevaarte wild brommen. Hij zette zijn voet op het plateau en reed met een enorme vaart weg. Hij stopte voor de ingang van school en hielp me van zijn scooter af.
"Veel succes."
Ik bedankte hem en begroette mijn vriendin met een aanstekelijke glimlach.
"Hey Mira. Hoe was je weekend?" vroeg Clair nieuwsgierig.
"Niet slecht. Ik kwam wel moeilijk in slaap."
"Weer last van die nachtmerries?" vroeg ze.
"Uhu."
Ze keek hoe mijn vriendje wegreed en kneep haar ogen samen.
"Weet je Mir, ik vertrouw die gast niet helemaal."
"Wat?! Jij nu ook al!" riep ik verontwaardigd.
"Sorry Mir, maar ik denk dat iedereen het ermee eens is dat hij je niet goed doet."
Ik zoog zoveel mogelijk lucht naar binnen en draaide me kwaad om.
"Fijn. Als zelfs jij hem niet meer vertrouwt, houdt het voor mij ook op. Ik zie je nog wel" zei ik, en liep het schoolplein met grote passen af. Ik toetste het nummer van Daniël in en wachtte geduldig af totdat hij opnam.
"Ja? Zeg het maar."
"Kun je me op komen halen?" zei ik terwijl ik nog even over het schoolplein gluurde. Een paar meisjes fluisterde elkaar wat in hun oor, en ik wist gewoon dat het over mij ging.
"Geen probleem, ik ben er zo."
Vijf minuten nadat ik opgehangen had ging mijn telefoon.
"Miranda, waar ben je?" klonk de ongeruste stem van mijn moeder.
"Op school" antwoordde ik.
Op dat moment kwam mijn vriendje aanrijden. Er volgde even een stilte bij mijn moeder.
"Zolang je na school maar niet naar Daniël gaat. Ik wil het niet hebben. Heb je het nieuws gezien?"
"Ja, mam. Ik beloof je er zal niks gebeuren."
"Oké... Dan geloof ik je maar. Doeg schat."
"Doeg mam."
Ik hing op en stapte opnieuw op Daniëls scooter.
"Je moeder?" vroeg hij plagerig.
Ik knikte en sloeg mijn armen stevig rond zijn middel.

-1 week later

Nu, één week later, snapte ik eindelijk de waarschuwingen van mijn dromen, de waarschuwingen van het nieuws, de waarschuwingen van mijn vroegere vriendinnen, de waarschuwingen van mijn ouders maar vooral, de waarschuwingen van mijn onderbewustzijn. Nu, één week later, herken ik de zware mannenstem van het bospad eindelijk. Het was de stem van Daniël. Nu hij mij de afgelopen week heeft geslagen, geforceerd, en uitgescholden, wist ik dat ik de verkeerde keuze had gemaakt. Hij had me gedwongen tot de meest vervelende dingen. Ik moest een keuze maken tussen mijn familie en vrienden, en tussen hem. Ik was zijn persoonlijke dienaar en moest alles voor hem doen, deed ik dat niet, dan werd ik geslagen. Hij dwong me met hem naar bed te gaan, mijn eigen ouders te beroven van hun geld, en mijn vriendinnen wijsmaken dat ik zelfmoord had gepleegd omdat mijn ouders niks om me gaven. Ik werd opgesloten in zijn kelder en vastgebonden alsof ik een of ander wild beest was. De enige beloning voor mijn daden was een stuk brood, waarmee ik de hele week mee moest doen. Als ik dorst had moest ik drinken uit de emmer water, waarmee ik me ook moest wassen, en mijn behoefte in moest doen. Iedere zondag werd die emmer dan geleegd en opnieuw gevuld. Ik voel nu al dat ik steeds magerder en magerder word. Ik begin mijn krachten te verliezen en ik zie geen enkele mogelijkheid om nog te ontsnappen...