You don't know what you are saying

Het was de ochtend nadat ik met Marc had gezoend, het voelde nog steeds vreselijk... Ook al was het weer goed met Daan. Nu Lotte nog, ik moest het haar vertellen.. Daan stond een eindje verderop en zodra hij me zag kwam hij naar me toe.
'Hé schatje.' zei hij. 'Ik moet met je praten.'
'Oke, wat is er?' vroeg ik.
'Marc verdiend het om nog een keer in elkaar geslagen te worden. Maar dir keer zonder leraar erbij.' zei hij.
'Ga je hem weer in elkaar slaan? Is dat echt wel de juiste oplossing?' vraag ik, ik maak me zorgen. Straks doet hij zich zeer!
'Hij verdiend het, hij heeft het er zelf naar gemaakt. Dan weet hij tenminste dan hij dit niet weer moet flikken en dat hij anders geen vrienden meer overhoud.' zei hij, hij had gelijk maar toch... Stiekem voelde ik me schuldig. Door mij werd Marc nu in elkaar geslagen. Ja, hij had het verdiend. Maar toch...
'Wanneer ga je hem in elkaar slaan?' vraag ik.
'Vanmiddag, achter de noodlokalen. Bij het buitengymveld. Niemand heeft daar dan meer les.' zei hij.
'Oke, maar wel uitkijken hè schatje? Ik wil je graag weer heel terug.' zei ik.
'Ja, tuurlijk! Maar ik wil je nog wat vragen. Wil je erbij zijn? En dat je dan laat zien dat je aan mijn kant staat? Hij is stapelverliefd op je en dat doet hem vast nog meer pijn!' zei hij, het was echt heel gemeen. Maar als ik daarmee Daan liet zien dat ik echt voor hem ging...
'Oke' zei ik, ik voelde me gemeen. Maar ik was nog zenuwachtiger om het Lotte te vertellen. Het zou haar hart breken, maar dan wist ze tenminste wat een vreselijk persoon hij eigenlijk was.