23, Lynna Clearway.

"Wat dacht je? Als ik tegen Lynna zeg dat ik hem niet ken, is alles opgelost?" Ik sta in de gang en kijk April woedend aan. "Wat had ik moeten zeggen dan? Ja, hij zit bij ons op school, maar hij vind jou niet leuk. Wat nu al wel duidelijk moet zijn voor je.." Auwtch. De woorden die ze zegt, komen héél hard aan. Vooral omdat ze van mijn zus komen. Mijn tweelingzus. April slaat haar armen over elkaar en kijkt me vuil aan. "Serieus, je bent een bitch, echt. Liam weet vast niet dat je een grote slet bent." Mijn stem klinkt hard en verwijtend, perfect. Ze verdient niet beter.
Ik zie hoe April haar tranen probeert in te houden, waarna ze de trap op rent. Op dit moment kan het me echt even niets schelen. Hoe verder ze van me verwijdert is, hoe beter. Een verloren traan verlaat mijn ooghoek. Ze heeft tegen me gelogen en me bedrogen. En dat vindt zich dan de naam "zus" waardig. Trut.
"Ik haat haar. Ik haat haar. Ik haat haar!" Mijn geschreeuw is vast door het hele huis te horen, maar dat deert me niet. "Lynna, overdrijf je niet een klein beetje?" Drue, die alles van een afstandje bekeken had, kijkt me bezorgd aan. "Ik overdrijf? Natuurlijk. Zíj liegt, zíj neemt Liam van me af en ik overdrijf. Logisch." Geïrriteerd kijk ik van hem weg. Nu gaat mijn beste vriend ook al 'n beetje aan haar kant staan. Waar gaat de wereld naar toe?
"Ik bedoel gewoon maar dat Liam niet echt van jou is. Ja, het suckt dat ze gelogen heeft, maar ze wou je enkel van een gebroken hart sparen. Vergeet dat niet, Clearway." Een zucht verlaat mijn mond. Ik weet dat Drue eigenlijk gelijk heeft. En ik haat het.
"April?" Zacht trippel ik de kamer van April binnen. Na nog een lange preek van Drue, heeft hij me naar boven gestuurd. "Ga weg." Haar stem klinkt klein en schor, waarschijnlijk van het huilen. Schuldgevoel neemt plaats in mijn lichaam. Heb ik dit veroorzaakt? Maar zij was degene die loog. "Ga gewoon weg, laat me met rust!" Ondertussen is April opgestaan. Ze kijkt me met een boze blik in haar ogen aan, waardoor ik besef dat ze me helemaal niet wil zien. "April, luister. Het spijt me."
"Ja, daar ben je lekker op tijd mee", is haar antwoord. "Als dat alles was, doei." Tegen haar verwachtingen in blijf ik staan. Voor een moment blikt April haar ogen in die van mij. Ze staan woedend, ze heeft een hekel aan me. Ik met mijn domme kop ook. Ze loopt haar kamer uit, mij achterlatend, en loopt naar beneden. "April, wacht!" Tevergeefs, ik hoor de voordeur toeslaan.

"En?" Drue kijkt me hoopvol aan, maar ik schud mijn hoofd. "Ze haat me. En het is wederzijds. Hoe kan ze me dit aandoen?" Tranen lopen over mijn wangen. Snikken verlaten mijn mond. Vrijwel meteen voel ik een paar sterke armen om me heen. "Het komt wel goed. Ander en beter, sneller en heter. Dat weet je toch?" Een klein glimlachje neemt plaats op mijn gezicht. "Dat weet ik." "Kom, we gaan slapen." Drue plant zijn lippen op mijn voorhoofd en trekt me mee naar boven.