Carrot 13

Op het grote scherm dat naast Jay en mij hing, zagen we Louis door een lange donkere gang lopen. Ik was zo zenuwachtig toen hij het podium opliep, dat ik Jay hard in haar hand kneep. 'Vind je het ook zo spannend?' vroeg ik zacht. 'Ja ontzettend,' zei ze en ze kneep zacht terug. Ik voelde me zo veilig bij haar. De eerste tonen van "hey there Delilah" storven weg en hij begon te zingen. Zo ontzettend mooi. Zo mooi dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg. Ik probeerde het beeld weg te duwen hoe Maaike op dit liedje stond te dansen en er vrolijk op meezong. Maaike.. Ik moet nog eens bij haar op bezoek gaan, dacht ik. Maar voor ik het wist was het liedje afgelopen en stroomde de tranen over mijn wangen, zonder dat ik het echt in de gaten had. 'Wat is er nou, denk je alweer aan je vriendin?' Jay sloeg een arm om me heen en streelde mijn rug. Mijn ogen voelde zwaar toen ik naar het stemmoment moest kijken. Het liefst wilde ik hier nu gaan slapen, maar ik was zo bang voor Louis. Zo bang dat hij niet door zou gaan. Zo bang, zo bang spookte het door mijn hoofd. Drie keer ja hoorde ik Simon Cowell zeggen. Ik sprong op en begon te schreeuwen, tegen iedereen te zeggen dat mijn vriend door was, ik was zo blij. Louis kwam de deur uit en meteen vloog ik op hem af. Een groepje meisjes kwam om ons heen staan. Ze waren duidelijk fan. Hij drukte een zoen op mijn mond en fluisterde zacht. 'Het is me gelukt Eva, mij, die suffe psycholoog.' Ik keek hem gelukkig aan en grinnikte. 'Je bent niet suf,' fluisterde ik. Ik voelde dat zijn spieren in z'n nek zich spande. 'En waarom niet?' 'Ik word niet verliefd op suffe mensen,' zei ik. En hij tilde me op. Ik voelde me de gelukkigste persoon op de hele wereld. Louis en Eva.