OO2

Er was maar een klein probleempje. Ik had vliegangst. Met een bleek gezicht keek ik door het raampje naar de wolken, mijn blinddoek had ik ondertussen weer af gedaan. Naast de stoel hingen papieren zakjes voor afval. Als je mijn braaksel afval kan noemen heb ik er zojuist even wat in weggegooid. Er komt snel een stewardess aangelopen en ze neemt me mee naar de cockpit. De mannen kijken even naar elkaar, alsof ik zomaar uit het vliegtuig zou springen. Nou, nee. De stewardess pakt een klein doosje en reikt het naar me. Er zitten allemaal witte pilletjes in. "Neem maar, ze zijn tegen vliegangst." zegt ze vriendelijk. Ik lach dankbaar, maar stop het pilletje in mijn zak. Vandaag vertrouw ik niemand. Ik loop weer terug naar de mannen en kijk hoe de anderen heten. Ruben en Justin. Ruben was klein, dik en kaal, Justin was juist lang en angstaanjagend dun. Paul zat er net tussenin. Hij had al grijze haren en zag er uit als ongeveer vijftig. Ik plof neer in mijn stoel en begin aan de vliegtuigmaaltijd die inmiddels op de tafeltjes staat. Misschien hebben ze er iets in gestopt, maar dat boeit me niet, ik heb honger. Zoals altijd.
"Hoe heet je eigenlijk?" Het zijn de eerste woorden die Paul tegen mij zegt. Hij heeft een Iers accent, dat maakt hem wel schattig. "Madison, maar iedereen noemt me Maddie" antwoord ik hem. Dan zeg ik iets waar ik meteen spijt van heb: "Wat willen jullie van me?" Ik druk snel mijn hand op mijn mond en kijk bang naar Paul. Hij lacht en zegt: "Wij willen niks van je, wacht maar gewoon af." en met deze woorden is ons gesprek afgelopen. De reis duurt nog ongeveer 2 uur en ik heb niks om me te vermaken. Hoe ga ik dit overleven? En alsof hij mijn gedachten raadt geeft Paul me mijn iPod. In dit vliegtuig heb ik toch geen wifi, dus veel kan ik er niet mee. Hij is slim, die Paul. Dat wordt heel de reis Temple Run spelen, en weet je, dan gaat de tijd toch best snel. Voor ik het weet klinkt de stem van de stewardess door heel het vliegtuig. Ik doe mijn gordel om en stop als Paul even niet kijkt snel mijn iPod in mijn zak. Hopelijk merkt hij niks. Ik krijg die geliefde blinddoek weer om en neem een lading zuurtjes. Ik ben klaar om te landen. Eenmaal beneden gaat alles heel snel. We gaan het vliegtuig uit, racen langs de douane. Ik heb het gevoel dat meer mensen me volgen. Ik word in een auto gezet en we rijden met een noodvaart weg. In Engeland, waar ik vandaan kom, zouden ze dit echt nooit toestaan. Ik word er helemaal misselijk van. Ik vraag voorzichtig hoelaat het is. Met het idee dat ik voor het eten thuis moet zijn. Onzin natuurlijk, maar het voelt allemaal zo vaag. Alsof ik morgen weer thuis ben. Dat is dus niet zo, want na een paar minuten word ik de auto uit gegooid, roept Paul nog even "Succes" en ben ik helemaal alleen op een kale, zanderige vlakte.
"Shit." fluister ik in mezelf. Ik kijk even rustig om me heen, waarna ik nog even door shit. En dan wordt het me allemaal even te veel. Ik zak op de grond en laat mijn tranen stromen. Waarom moeten ze per se mij hebben? Waarom gooien ze me überhaupt ergens in the middle of nowhere? Ik veeg mijn tranen weg met het shirtje dat ik aanheb. Ik realiseer me dat het in een woestijn 's nachts heel koud is.
Hoe ga ik dit overleven?[right][/right]