Chapter Nine

Penelope Moore

"Geef haar toch wat tijd."
"We hebben haar al een half uur de tijd gegeven, ze komt maar mooi. Chester kan zich ook volgens de regels gedragen."
"Ze is vandaag gekozen als tribuut, dat is niet zomaar iets. Laat haar maar even." Ze waren al vijf minuten aan het discussiëren of ze me nou moesten halen of niet. Persoonlijk had ik liever niet. De deur ging echter met een klap open en Diane, een van mijn begeleidsters stond ongeduldig in de deuropening.
"Liefje, er staat daar eten voor je. Als je nou even komt, kun je ook je mentor ontmoeten." Ze glimlachte, maar ik wist dat ze nogal ongeduldig was, dus ik accepteerde mijn lot en liep achter haar aan.
Er zaten al vier mensen aan tafel. Chester, Ish, Chester's stylist, en onze mentor waren al bezig met de grote stapel voedsel.
"Dat is Voyge, je mentor," zei Diane en ze nam weer plaats naast Ish. Ik ging tegenover Chester zitten, naast Voyge.
"Ik was net je stylist aan het complimenteren," zei hij tegen mij, "het was een heel slim idee om een masker op te doen. Heel mysterieus. Het houdt mensen bezig. Het moet echter niet te lang duren, want dan raken ze verveeld. Het leek mij het beste om het masker tijdens de intervieuws af te doen. Tot die tijd moet je het altijd dragen als er camera's zijn." Ik knikte en prikte met mijn vork in een stuk kip.
"En Chester... Tsja. Ze vonden het fantastisch. Mooi, want dat kan je een hoop sponsors opleveren. Kan je een beetje goed omgaan met iets wat als wapen gebruikt kan worden?" Terwijl Chester en Voyge tactiek gingen overleggen, probeerde ik een beetje eten binnen te krijgen en niet te denken aan wat ging komen over een paar dagen.

De volgende ochtend werd ik wakker met een vervelend gevoel in mijn maag. Als een soort zombie waste ik me en kleedde ik me aan. In de kamer zaten de anderen al aan het ontbijt. Chester gaf me een soort scheve glimlach terwijl hij zijn hand door zijn haar hield. Geweldig.
"Jij, Penelope, kan je goed met wapens omgaan?"
"Ik heb een paar jaar aan schermen gedaan," zei ik. Ik was er niet heel goed in en ik had het niet lang gedaan, maar ik wilde me beter voordoen voor Chester.
"Mooi. Willen jullie samen, of apart gecoacht worden? Nu zeggen."
"Apart," zeiden Chester en ik vrijwel tegelijk. Daarna keken we elkaar aan, een beetje verbaasd.
"Oke," zei Voyge een beetje triest. "Is goed. Ga zometeen naar het trainingscentrum en benut je tijd! Probeer alles een beetje te doen, ja?"
Ik knikte, en na nog een paar broodjes gingen we op weg naar de trainingszaal.