|| 1.1 || Average girl, average day

‘Mag die rotmuziek alsjeblieft wat zachter?!’ schreeuwde Joany geërgerd naar de kamer naast haar. Als antwoord werd de muziek nog wat harder gedraaid. ‘Ik kan verdomme niet eens meer een normaal gesprek voeren hier! Wacht even hoor, Deems.’
Mopperend gooide Joany haar mobiel neer op haar bed en stampvoette ze haar kamer uit en d’r zus haar kamer binnen. Sabrina, haar zus, lag op haar bed en knipte wat in tijdschriften. De muziek stond zo hard dat ze Joany niet eens hoorde binnenkomen. Pas toen Joany een harde klap tegen haar radio gaf en de muziek stopte keek Sabrina geërgerd op. ‘Wat moet je?’ snauwde ze Joany toe.
‘Ik kan niet eens meer normaal met Demi praten en het is belangrijk.’
‘Dit ook,’ wierp Sabrina tegen. ‘Ik luister naar de muziek van engelen en ik zou er maar aan gewend raken als ik jou was, je weet waar we morgenavond heen gaan, toch?’
Joany keek haar kwaad aan, maar wist evengoed dat het geen zin had om tegen Sabrina in te gaan. Daar genoot Sabrina teveel van en dat plezier wilde Joany haar zeker niet doen. ‘Ja, ja… Het enige wat ik vraag is of het iets zachter mag. Ik wil Demi gewoon kunnen verstaan, misschien zit ze met een serieus probleem. Jij zou toch ook jouw vriendinnen willen helpen?’
Joany’s zus wierp haar een woedende blik toe en ging toen onverstoorbaar door met het knippen in haar tijdschrift. ‘Sabrina? Kom op, je hoeft alleen…’
‘Ja, ik zal de muziek wat minder hard zetten. Kun je weggaan?’
‘Is goed, toch bedankt.’
‘Whatever,’ hoorde Joany haar nog brommen. Ze nam de moeite niet meer om het laatste woord te hebben. Mocht ze dat proberen zouden ze morgen nog aan het ruziën zijn. Iemand moest de wijste zijn en ook al was Sabrina de oudste, laten we eerlijk wezen, de wijste zou ze nooit zijn.
‘Sorry voor het wachten, Deems, maar ik ben er eindelijk weer.’ Joany wierp een boze blik op de muur, waarachter haar zus zat al zou niemand, Demi niet en Sabrina ook niet, dat ooit zien.
‘Jouw zus kan soms echt zo vervelend zijn.’
‘Vertel mij wat… Ik moet er iedere dag mee leven, jij hoeft haar alleen maar op school te zien. Hoe dan ook, waar waren we? Oh ja, Nathan dus?’
‘Ja, ik weet écht zeker dat hij verliefd op je is.’
‘Ben je gek?’ schaterde Joany. ‘We zijn al eeuwen vrienden, hij vindt me écht niet leuk, geloof me.’
‘Jij bent zo blind voor dat soort dingen, echt hoor, iedereen weet het al en iedereen heeft het er continu over. De enige die er nog achter moet komen ben jij.’
‘Wie er ook gelijk heeft, dat ben ik, by the way, laten we erover ophouden.’
Demi giechelde. ‘Wat jij wilt. Maar reken er maar op dat, wanneer Nathan het eindelijk toegeeft, ik het je wel ga inwrijven.’
‘Gaat niet gebeuren.’
‘Hoe kan je zo blind zijn?! Echt, dit is gewoon bijzonder.’
‘Nathan vindt me niet leuk, je ziet spoken. En we zouden er toch over ophouden?’
‘Hoezo wil je er niet over praten, je bent er toch zo zeker van dat hij niks voor je voelt?’
‘Ik wil het er gewoon niet over hebben,’ bromde Joany.
Demi lachte zacht. ‘Oké, oké, jij je zin. Heb je al een beetje zin in morgenavond?’
‘Daar wil ik het dus ook niet over hebben,’ lachte Joany. ‘Sabrina gilt nu al ongeveer de oren van mijn hoofd, moet je nagaan hoe het zal zijn als we ze echt zien.’
‘Misschien gaat ze wel kotsen van opwinding,’ zei Demi enthousiast.
Hoewel het Joany zeer sterk leek dat Sabrina zou gaan kotsen, aangezien Sabrina nooit iets deed wat walgelijk of oncharmant was, besloot Joany geen spelbreker te zijn en lachte ze vrolijk om Demi’s grapje. ‘Zolang ze niet over mij kotst, vind ik het best.’
‘En niet over mij.’
‘Liever jij dan ik,’ lachte Joany. ‘Gewoon een paar meter bij d’r vandaan lopen, dan overkomt ons waarschijnlijk niks.’
Demi’s schaterende lach klonk door de telefoon. ‘Daar zou ik maar niet zo zeker van zijn, hoor. Misschien kan ze wel bijzonder ver spugen en vliegt het kots zo meters ver. Dan zitten we alsnog onder.’
God, wat zou dat fijn zijn, dacht Joany treurig. Wat zou het fijn zijn als haar zus toch nog een kwaal leek te hebben, iets kleins, iets minuscuuls dat ervoor zorgde dat Sabrina niet langer volmaakt leek en was. Maar Sabrina zou niet overgeven, laat staan het meters door de lucht kunnen laten vliegen.

De muziek in de kamer naast die van Joany hield plotseling op, en zonder een blik op de klok te hoeven werpen wist Joany dat het stipt tien uur was.
De laatste paar weken was haar zus elke dag om tien uur gaan slapen. Sabrina wilde er perfect uitzien wanneer ze One Direction zou ontmoeten. Ze had immers maar een uur of zo om ze voor zich te winnen.
En ja, kringen droegen nou eenmaal niet bij aan perfectie.
Joany verwachtte dat Sabrina elk moment haar kamer binnen zou komen, wat ook onmiddellijk gebeurde. De deur vloog open en Sabrina stapte met al haar glorie en volmaaktheid naar binnen. ‘Ik ga slapen,’ deelde ze luchtig mee.
Natuurlijk was het totaal geen luchtige mededeling. Het was zoiets als: ‘Als je nu nog één enkel geluidje maakt dat mij uit mijn slaap zal houden, heb je een enorm groot probleem. Reken maar van yes.’ En bonje met Sabrina was iets waar niemand op zat te wachten, al was het soms knap lastig om Sabrina aardig, vriendelijk en beleefd te zijn tegen Sabrina.
Joany glimlachte net zo gemaakt als Sabrina deed. ‘Ik hang zo op.’
‘Nu,’ eiste Sabrina koud.
Joany rolde ongezien met haar ogen. ‘Deems, ik moet gaan. Sabrina gaat slapen.’
Aan de andere kant van de lijn klonk hartgrondig gevloek over wat voor een bitch Sabrina wel niet was.
‘Tot morgen, Deems,’ zei Joany, als afscheid.
Sabrina knikte goedkeurend en verliet Joany’s kamer.
Demi mompelde ook iets als afscheid en toen hing Joany op.
Zuchtend haalde ze een schone pyjama uit de onderste lade van haar eikenhouten kast. Snel kleedde Joany zich om en haastte zich toen naar de badkamer waar Sabrina bezig was met haar tanden poetsen.

Vinden jullie het trouwens fijn dat ik lange deeltjes post?
Zelf wil ik dit verhaal zoveel mogelijk in de officiële vorm schrijven, dus ook echt met hoofdstukken en zo, want dat heb ik eigenlijk nog nooit gedaan.