Chapter 19

De volgende ochtend werd ik wakker in de armen van Danny. Het voelde heel erg vertrouwd. Vooral veilig. Danny lag nog rustig te slapen. Ik wou hem niet wakker maken dus besloot ik voorzichtig uit zijn armen te klimmen. Hier uren blijven liggen was ook saai en nutteloos. Ik ging maar alvast douchen. Ik pakte mijn spullen uit mijn tas. Danny had gisteren avond al een handdoek voor mij klaar gelegd op het bureau voor het geval ik eerder wakker zou zijn en al wou gaan douchen, handig. Ik nam ze mee naar de badkamer. Ik liet mijn slaapkleding van mijn lichaam af glijden en stapte de douche in. Ik draaide aan de knoppen zodat ik hem op de goede temperatuur kon stellen. Ik voelde de warme druppels over mijn rug heen glijden. Dat voelde heerlijk. Ik sloot mijn ogen en genoot van de warmte die zich om mij heen bevond. Ik nam een niet al te lange douche voor het geval Danny wakker zou worden. Ik waste snel mijn haren en stapte de douche al uit. Ik deed een topje met een zwart rokje aan en ballerina’s eronder. Ik had ook een gestreepte legging uitgekozen die ik vond passen bij de rest van mijn kleding. Daarna had ik mijn ogen donker opgemaakt, wat armbanden om gedaan en ik was klaar. Ik bekeek trots het resultaat in de spiegel terwijl ik mezelf een goedgekeurde blik in de spiegel gaf. Ik had voor mijn doen echt mijn best gedaan om er goed uit te zien. Ik wou dat ik er goed uit zag, vooral nu ik bij Danny was. Een goede indruk vond ik belangrijk. Ook al kende ik hem al best lang en van straat waar niemand er dus charmant uit zag. Nu zou ik laten zien dat ik er ook anders uit kon zien. Ik stapte de badkamer uit en voor een moment dacht ik dat ik mijn vader zag staan. Ik schrok me kapot en begon achter uit telopen. “Ga weg!” schreeuwde ik. mijn vader kwam met grote passen op mij af gelopen. Hij haalde zijn hand van achter zijn rug vandaan en liet zien dat hij een groot mes vast had waar een scherpe punt aan zat. “Nee...” ik begon te huilen maar niets hielp. Mijn vader kwam steeds dichterbij. Ik zakte in een en kreeg geen lucht meer. Ik begon te hyperventileren en ik zag alles om me heen voor bij flitsen. “Mirza.. Mirza!! “ Danny kwam aangerend en pakte me vast bij mijn schouder. Hij hield een zakje voor mijn mond waar ik rustig in en uit moest blazen. Na een paar minuten ging het al wat beter. Danny merkte dat en haalde het zakje weg. “Gaat het?” Vroeg hij bezorgd. Ik knikte voorzichtig. Angstig keek ik om me heen, ik zag mijn vader. Hij kan niet opeens weg zijn. maar nergens zag ik hem. Danny merkte op dat ik zoekend in de kamer keek. “Wat was er gebeurd?” hij duwde mij tegen hem aan zodat ik bijna op zijn schoot lag. “Mijn vader was hier.” Ik hoorde de trilling in mijn stem en werd meteen boos op mezelf. Ik mocht niet huilen. Niet waar Danny bij was. “ssst maar.. het is al goed.” Danny begon me zachtjes op en neer te wiegen net zoals je bij een klein kind doet die moet gaan slapen. Maar toch hielp het. ik werd kalmer en begon weer helder te denken. “Hij was hier niet Mirza. Ik kan me voorstellen dat je bang bent, echt waar. Dit was waarschijnlijk gewoon verbeelding. Dat begrijp ik wel. Je hebt iets heel ergs mee gemaakt. Het komt wel goed.” suste hij. Ik hoopte dat het verbeelding was. Straks was het wel echt. Zou hij dan terug komen?