- 4 -

Met de ring in mijn broekzak wandel ik samen met Butterfly langs een klein riviertje. Tante doet de laatste dagen heel raar, dus ik ben het liefst zo vaak mogelijk weg. Laatst vroeg tante weer of ze de ring mocht hebben, ik zei weer nee en toen werd ze kwaad, ik moest meteen naar mijn kamer. En laatst kwam ze midden in de nacht mijn kamer binnen om de ring te stelen. Wat is er toch zo bijzonder aan die ring dat ze ineens zo boos doet. Langzaam loop ik weer terug naar huis, ik heb honger gekregen. Tante komt me tegemoet lopen op het erf. 'Sorry dat ik zo boos deed, ik was gewoon een beetje chagrijnig.' Zegt ze. Ik knik en geef haar een knuffel. Maar net als ik haar weer loslaat vraagt ze weer of ze de ring mag hebben. 'Wat is er toch zo bijzonder aan die ring?' Vraag ik geïrriteerd. 'Niks! Maar ik wil hem gewoon even bekijken!' Zegt ze. 'En daarvoor kom je midden in de nacht mijn kamer binnen?' Vraag ik achterdochtig, want er klopt iets niet. Die hebberige blik in mijn tante's ogen verraad iets. Ze blijft stil maar kijkt me vragend aan. Ik geef de ring, ze bekijkt hem en er verschijnt een glimlach op haar gezicht als ze de tekst ziet. 'Way to Paradise, mooi.' Zegt ze. Ik wil de ring weer van haar terugpakken, maar ze houdt hem stevig vast. 'Geef terug!' Zeg ik. Ze kijkt me vragend aan. 'O, de ring, ja eh, natuurlijk..' Ze geeft hem aan mij en kijkt goed naar de hand waar de ring in zit, alsof het van levensbelang is dat ze weet waar de ring terecht komt. Misschien moet ik de ring maar goed verstoppen vanaf nu. Ik loop naar mijn kamer en leg de ring onder mijn matras. Hier ligt hij wel veilig voor een tijdje, denk ik. Ik zucht, wat is er toch mis met tante. Langzaam loop ik weer naar beneden, ik zie tante aan de eettafel zitten door een kier in de deur. Stil sluip ik dichter naar de deur. Tante is een brief aan het schrijven, ik kan alleen niet zien wat er opstaat. Ik zie één ding: "Lieve Jazy,". Jazy, ik ken die naam ergens van. Van een liedje die mijn moeder vroeger voor me zong.

"Vlieg mee, vlieg mee naar het paradijs,
Waar alles zo mooi is,
Waar je kan spelen met Jazy en Pepijn,
Vlieg mee, naar dat mooie paradijs,
En leef lang en gelukkig."

Ik ken het nog, na al die jaren. Ze zong het altijd voor ik ging slapen, zodat ik kon dromen over het paradijs, en Jazy en Pepijn, mijn neefje en nichtje, de kinderen van mijn tante die niet meer bij haar konden wonen. Ze zijn overgebracht naar een tehuis, maar mijn tante ziet ze nooit meer. Maar als mijn tante nu een brief stuurt naar Jazy, dan weet ze dus weer waar Jazy is. 'Tante! Heeft u Jazy weer terug gevonden?' Roep ik opgewekt. Geschrokken kijkt ze naar achter en drukt de brief tegen zich aan, blijkbaar is het geheim. 'Waarom laat je me nou zo schrikken?' Vraagt ze. 'Sorry! Maar ik zag 'Lieve Jazy' staan, dus ik dacht..' Ze kijkt boos naar me. 'Dat gaat jou helemaal niks aan. Ben je nou eindelijk zover dat je me die ring van je kan geven?' Ik kijk recht in haar ogen, ik zie een glinstering van verlangen. 'Nee tante, het is mijn ring.' Opeens staat ze op en ze loopt naar me toe. 'Geef me die ring.' Sist ze terwijl ze met haar hand richting mijn keel gaat. Ze duwt me tegen de muur aan en knijpt in mijn keel, waardoor ik bijna stik. 'Tante, laat me los, bent u gek geworden?' Vraag ik bang. Ze antwoord niet, haar ogen staan nu woedend. Wanhopig schop ik om me heen waardoor ze me nog strakker vast houdt. Uiteindelijk laat ze me los, en ik ren meteen naar mijn kamer. Ik pak de ring, doe hem in mijn zak en ren naar beneden. Ik zorg dat mijn tante me niet ziet en ren naar buiten. 'Butterfly, kom we moeten weg, tante draait door.' Zeg ik tegen Butterfly, ik wil dat ze met me mee gaat. Meteen springt ze opgewekt op en rent met me mee. Na een halfuur zijn we op de eerste heuvel, tante komt ons toch niet zoeken. Ik heb geen eten bij me, maar ik kan ook niet meer terug naar huis...

Sorry voor dat stomme 'liedje', ik had niet zo'n creatieve bui'