- 3 -

'Opstaan Faith.' Zegt tante terwijl ze de gordijnen van mijn kleine kamertje open trekt. Ik knipper met mijn ogen om te wennen aan het licht. Nu trekt tante mijn deken ook van me af. 'Tante! Niet doen!' Roep ik terwijl ik de deken weer terug probeer te pakken. Maar tante heeft mijn deken al in de badkamer gelegd. Langzaam sta ik op en trek wat kleren aan. Uiteindelijk sta ik in een hemdje en een kniebroek beneden. 'Dat kon ook wel wat rustiger.' Mompel ik chagrijnig. Tante grinnikt en gaat weer door met waar ze mee bezig was, thee maken geloof ik. Ik ga naar de eetkamer en ga zitten. Ik pak een krant. "GROOT ONGELUK IN JAPAN" staat op de voorpagina. Ik heb familie zitten in Japan, maar toch maak ik me er niet zo druk om, Japan is erg groot. Ik blader door de krant maar er staat niks bijzonders in. Ik leg de krant weer weg en kijk om me heen. Er is iets veranderd, maar ik kan er niet helemaal opkomen wat. Het is veel rustiger in huis. 'Waarom is het zo rustig in het huis?' Vraag ik, maar ik krijg geen antwoord. Ik loop naar de keuken, maar tante is er niet. 'Tante? Waar bent u?' Roep ik door het huis, maar het enige wat ik hoor is mijn stem die door het huis galmt. Verbaasd loop ik naar buiten, alleen Butterfly is buiten. Ik snap het niet, tante was net nog in de keuken. Ik besluit te wachten tot ze er wel weer is, dus ik ga weer aan de eettafel zitten. En na een half uur wachten, hoor ik voetstappen op de gang. 'Tante! Waar was u?' Vraag ik als tante de eetkamer binnen komt lopen. 'Dat gaat je niks aan, ik ga in bad.' Zegt ze boos, ik schrik ervan, want tante is altijd vrolijk. 'Maar we zouden toch aardbeien gaan plukken?' 'Nee kind, nu even niet.' Zegt ze terwijl ze de trap op stampt.
Ik besluit om in mijn eentje de aardbeien te gaan plukken, en loop naar buiten. Het is warm buiten, maar de lucht is grijs. Ik pak een mand die tegen de muur van de schuur aan ligt en veeg hem schoon. Snel loop ik naar de aardbeien, ze zijn al mooi rood en heel groot. Een voor een pluk ik ze, veeg ze schoon en leg ik ze in de mand. Na een half uurtje ben ik klaar met de eerste plant, de mand is al aardig vol. Snel ren ik naar het schuurtje om nog een mand te pakken. Er staan geen manden meer tegen de schuur aan, dus dan liggen ze vast binnen in het schuurtje. In het schuurtje is het een grote rotzooi. Na een kwartier zoeken zie ik eindelijk een paar manden liggen. Ik neem er voor de zekerheid twee mee en loop weer naar buiten. Tante staat buiten, ze zit heel stil en staart voor zich uit. Ik zeg maar niks tegen haar en ren weer naar de aardbeien. Ik heb weer een aantal aardbeien geplukt als ik iets zie, iets van ijzer. Ik trek eraan, maar het zit verwikkeld in de wortels van de aardbeien plant. Ik ren naar binnen en pak een schaar. Als ik even later de wortels doorgeknipt heb zie ik wat het is, het is een gouden ring. De ring is een klein beetje verbogen waardoor hij niet meer goed om mijn vinger heen past, dus ik doe hem er maar niet omheen. Ik wil niet dat hij vast gaat zitten. Ik bekijk de ring goed en zie dat er ergens een paar streepjes staan, maar er zit te veel modder op om het goed te kunnen zien. Ik neem de ring mee naar binnen en was alle modder er van af. Nu kan ik zien dat er letters op staan. Er staat op 'Way to Paradise'. Wat is dat nou weer voor tekst voor op een ring.
Ik neem de ring mee naar tante en vraag of de ring van haar is, of dat ze hem herkent. 'Nee deze ken ik niet, geef eens.' Zegt ze. Maar ik wil de ring niet aan haar geven, ik wil hem zelf houden. 'Nee, ik wil hem hebben.' Streng kijkt ze me aan, maar het doet me niks, de ring is van mij, ik heb hem gevonden. Ik loop naar mijn kamer, gevolgd door de boze blik van tante. Ik leg de ring op mijn bureau en pak een boek, ik heb geen zin meer in aardbeien plukken.

Hij is iets korter, sorry.