Hoofdstuk 2

Ik wordt glimlachend aangekeken door de leraar van dit uur, een lange, nog vrij jonge man. Ik schat hem zo rond de 25, Zijn glimlach veranderde in een angstige blik toen hij mijn ogen zag.
''Nou, ik ben meneer Adid, je leraar wiskunde en overigens ook je mentor. Jij bent vast Mirh Lewit?'' Ongezien rol ik met mijn ogen. Alsof hij dat nog niet wist.
''Ja meneer, dat ben ik.'' zei ik met een fake glimlach.
''Nou Mirh, vertel maar wat over jezelf.'' en daar had je het. Waarom moet je nou altijd wat over jezelf vertellen? Wat is er mis met gewoon je naam te zeggen en klaar?
''Nou ik ben Mirh Lewit, en ik ben zestien.'' Ik keek naar de leraar, die met zijn hand een gebaar maakte dat ik verder moet gaan. Ik zuchtte. Leraren.
''Meer heb ik niet over mezelf te zeggen.'' vertelde ik mijn mentor.
''Vast wel.'' zei hij met een strenge blik.
''nee.'' zei ik resoluut. Hij zuchtte hoorbaar waardoor ik moest grinniken, en zei dat ik achterin moest gaan zitten. Gelukkig zat ik daar alleen, ik had geen behoefte aan vragen.
Ik miste mijn beste vriendin. Ze woonde ergens aan de andere kant van het land. Omdat ze moest verhuizen, want haar vader had een betere baan daar kunnen krijgen. Ik lette niet echt op in de les. Maar om toch maar met een goede start te beginnen stak ik toch maar mijn hand op.
''Ja Mirh, wil je wat vragen?'' vroeg meneer Adid. Ik schudde mijn hoofd terwijl ik ''10'' zei. De leraar leek helemaal verbaast. Was hij echt zo traag van begrip? Het was duidelijk dat ik het over het antwoord had van de vraag die op het bord stond.
Nog steeds verbaast zei hij: "Ja, hoe weet je dat?'' Sjeezz, is hij nog dom ook. En dat noemt zich een leraar. Ja vast. Maar aangezien ik geen zin heb om van school gestuurd te worden bleef ik maar beleeft.
''wat denkt u meneer?'' antwoorde ik droog. Hoe zou ik toch aan mijn antwoorden moeten komen? De mensen voor mij lachte zachtjes om mijn droge antwoord.
‘’Wel.. Ach laat maar.’’ Vrij geïrriteerd draaide hij zich weer om naar het bord. De les ging vrij traag voorbij, en nog vreselijker was dat het een blokuur was. Niet dat ik wiskunde haatte, nee, dat zeker niet, ik vind het echt een leuk vak, alleen had die vent die zich een leraar noemt een vervelende monotone stem waardoor alles vrij sloop ging. Na wat uren leek te duren ging toch uiteindelijk de bel. Mijn opgeluchte zucht was duidelijk te horen toen ik eindelijk in de gang stond, waardoor sommige tutjes zich naar me omdraaide. Ik keek ze aan, en ze schrokken duidelijk van mijn ogen. Mooi net goed. Met zulke mensen wil ik toch niet bevriend worden. Ik haastte me naar de uitgang van de school om de pauze lekker buiten door te brengen. Het regende hard, en daarom zat iedereen natuurlijk binnen, hierdoor had ik het plein even voor mezelf, en om eerlijk te zijn hou ik echt van regen. Het zorgt er altijd voor dat ik me meer levend voel. Genietend ging ik ergens op een picknicktafel zitten, en sloot mijn ogen. Zachtjes voelde ik de vele druppels die mijn lichaam kuste, zoals alleen regen dat kan.
‘’Wat doe jij hier buiten, en zo alleen?’’ hoorde ik een mannelijke stem vragen. Langzaam opende ik mijn ogen en keek opzij waar een jongen zo rond mijn leeftijd zat, hij had blijkbaar de vraag gesteld omdat hij me vragend aankeek. Hij was de eerste vandaag die me niet geschrokken aankeek, waardoor ik hem vreemd aankeek. Zelf had hij ijsblauwe ogen wat mooi stond bij zijn blonde haren die tot zijn schouder kwamen.
‘’Wat je hier buiten doet?? In de regen? Alleen?’’ verduidelijkte hij zijn vraag. Oowja. Ik moest nog antwoord geven. Oeps.
‘’Ik zat hier alleen omdat iedereen te schijterig is om buiten te zijn in dit heerlijke weer. Behalve jij blijkbaar omdat je hier naast me zit.’’ Antwoorde ik terwijl ik mijn ogen weer sloot. Zacht hoorde ik hem grinniken om mijn antwoord.
‘’Wát? Het is toch zo?’’ vroeg ik hem een beetje verontwaardig terwijl ik hem weer aankeek.
‘’Ja, je hebt gelijk. Ik heet trouwens Dhias. Jij bent Mirh toch?’’ Langzaam knikte ik, en pakte een beetje schuw zijn uitgestoken hand aan.
Ik zag dat Dhias aanslag maakte om nog wat te zeggen, maar op dat moment ging de bel. Yes. Saved by the bell.