* Twenteeth *

Telepathie is mijn redding. Harry kan mijn gezicht lezen, jogt met zijn bruin broodzakje de trap op en stopt de sleutel in het slot. Hij trekt aan mijn arm en duwt me via mijn rug de deur in. Mensen schreeuwen tegen Harry, maar hij daarentegen blijft naar hun glimlachen en zwaait hen ter afscheid. “ Louis!” blèrt hij in de hal. Louis komt haastig aangehuppeld. “ Vas happenin. Are you allright?” Louis’ bezorgdheid vind ik erg charmant, maar….het is toch onmogelijk dat hij me niet gehoord heeft?!

Hoe kan Harry zo aardig tegen zulke mensen blijven? Ik stikte wel door die microfoon, die ze bijna letterlik mijn mond invoerden. “ Eleanor,” Louis snelt de trap af, “ Sorry, I just totally forgot! I am not used to this. These strange people in front of my door…” Harry draait lachend met zijn ogen en loopt met zijn zakje de keuken in. “ I’m Hungry, let’s make some good English Breakfast!”

Dit ontbijt – deze proteïnen – heb ik op het moment dringend nodig! Het is erg ongemakkelijk aan tafel omdat ik die gedachte niet uit mijn hoofd kan kwijtspelen. Ik voel me zo vernederd!
Ik eet héél erg rustig, zodat ik nog wat tijd kan spannen, want ik heb geen idee waar ik me mee bezig moet houden als dit heerlijk ontbijt ten einde is.

Na geslurp, en schuivend geluid van bestek, krakend brood, het gespat van het vet op de braadpan, stelt Harry mij een vraag, die meteen naar dat zal leiden waar ik het niet wil over hebben. Dan praat ik nog liever over de vier dingen die nooit aan tafel aan bod mogen komen. Politiek, geld, religie en seks.

“ Why did you want to get so fast out of the house?”