028

Nee, mijn antwoord is nee. Ik wil deze Spelen niet meer winnen, zelfs niet voor mijn zusje. Alle ellende en aandacht die ik daarna krijg, ik hoef het niet meer. Misschien als Kaï wint, kan hij voor mijn familie zorgen. Ik zal hem mijn kaart geven, en mezelf perongeluk vermoorden. Mijn hoofd is leeg, mijn leven heeft nooit zin gehad. Ik heb nergens spijt van. Ik vergeet en vergeef iedereen, ik heb nu nog maar één doen, mezelf van kant maken. Nooit gedacht dat dit mijn streven zou zijn. Ik span mijn spieren aan. Mijn rechterhand glijdt langzaam over mijn linkerschouder, opzoek naar een mes. Hij berijkt de eerste tas binnen bereik. Maar dan bedenk ik me, met het beetje gevoel dat nog door mijn aderen stroomt bedenk ik dat het beter is om geen zelfmoord te plegen. Het zal mijn familie minder pijn achterlaten. We lopen door en ik probeer Kaï bij te houden. 'Hoeveel zijn er nog over?' Vraag ik Kaï. Hij haalt enkel zijn schouders op. Ik zal misschien wel kunnen proberen zoveel mogelijk mensen te vermoorden. Als ik alles goed geteld heb zijn er in totaal nog 7 over, dus ik zit in de laatste 8. Het komt niet vaak voor dat iemand uit district 11 bij de laatste 8 terecht komt. Mijn familie word nu geïnterviewd. Roan zat ook nog net bij de laatste 8, dus ze krijgen misschien een iets uitgebreider interview dan gewoonlijk. Meer pijn, meer verdriet. Als we door lopen gaan mijn voeten meer en meer pijn doen. Ik eis een pauze en we eten en drinken wat. 'Gaat het weer een beetje? Het is zo vervelend voor je. Hoewel het de Hongerspelen zijn blijft het natuurlijk wel je broertje.' Zegt Kaï. Ik heb geen zin om erover te praten maar ik wil hem niet negeren. 'Dat ik waar. Ik heb nooit veel met hem opgetrokken, meer met mijn zusje. Maar daar heb ik natuurlijk heel veel spijt van nu. Ik heb hem nooit als een broer in mijn leven beschouwd, maar nu hij weg is, merk ik hoeveel ik van hem hield.' Dat houd Kaï wel even stil. Ik bedenk hoe boos Hocan nu op me is. Geen pact met Roan, en nu praat ik zo over hem.