Proloog

Ze rende en rende, maar hij haalde haar in. Ze struikelde over een steen. Ze kon hem niet zien, omdat het pikdonker was. Maar ze wist dat hij vlakbij was.
Ze krabbelde doodsbang achteruit. Toen ze met haar rug tegen de muur kwam, werd ze lijkbleek. Ze stopte met bewegen en hield zich doodstil. Angstig keek ze om zich heen, maar de duisternis verhinderde haar haar tegenstander te kunnen zien. Het was nu stil. Ze hield haar adem in.
Lange tijd bleef het stil. Enkel drupte water in een regelmatig ritme in de verte. Was ze hem kwijtgespeeld? Ze wachtte nog even, en blies toen opgelucht haar adem uit. Ze stond op en hees haar rugzak weer voer haar rug.
Maar nog voor ze haar eerste stap vooruit had gezet, sprong hij tevoorschijn. Ze slaakte een korte gil, die meteen ophield omdat hij zijn mes in haar hart plantte.