Part 50

'Harry!' zeg ik erbaasd. Hij draagt nog steeds zijn masker. 'Ik denk dat het goede moment is om weg te gaan.' Jake staat op en glimlacht naar me, dan loopt hij weg en sta ik op. 'Demi, ik moet je wat zeggen.' zegt Harry vastbesloten en met een zelfverzekere stem. 'Het is belangrijk.' Ik knik als teken dat hij het me moet vertellen. Hij haalt diep adem. 'Ik kan het heel kort samenvatten, maar ik kan het ook heel lang uitrekken. Dus kies maar.' Ik grinnik zacht, waardoor hij me vragend aankijkt. Ik kijk hem aan en zet een stap dichterbij. Langzaam haal ik zijn masker van zijn gezicht en hou die in mijn handen. 'Doe de lange versie maar.' fluister ik zacht. Hij knikt en begint.
'Ik kan niet leven met alleen je hand. Ik wil je hart, ik wil jou. Ik wil jou in mijn armen, ik wil je troosten, ik wil je liefhebben. En hoe vaak ik mezelf ook heb gezegd dat het niet kan, of dat je het niet zou willen, het kon me niet meer schelen. Die dans, die dans binnen en op de voorstelling, dat zijn wij. Dat is hoe wij ons voelen. En iedereen wist het al vanaf het begin, we horen bij elkaar. Alleen wij waren zo stronteigenwijs om dat te ontkennen. En het kan me niet schelen wat iedereen vindt,' hij tilt zijn handen op en maakt het lint van mijn masker los. Hij neemt het masker in zijn handen en legt hem weg. Dan kijkt hij me weer aan. 'wij halen elkaars masker weg, we zijn voor elkaar gemaakt. Ik hou van je, Demi McStars.' hij brengt zijn hand naar mijn wang, tot een centimeter afstand. 'Heb ik nu toestemming om je te zoenen?' vraagt hij met een speelse glimlach. Ik lach bescheiden. 'Ja.' Hij komt dichter bij en dan raken zijn lippen zachtjes die van mij. Voorzichtig sla ik mijn armen om hem heen en zoen ik hem terug. Dit is zo anders dan de andere keren. Dit keer lijkt het zo vertrouwd en voor eeuwig.
'Ik hou ook van jou.' fluister ik zacht en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. 'Oja, Demi.' begint Harry. 'Ik wil je aan vier heel belangrijke mensen voorstellen, maar ik waarschuw je. Ze zijn gek.' Ik glimlach. 'Gekker dan jou en mij? Kan haast niet.' grap ik. Hij bijt zacht op zijn lip. 'Dat betwijfel ik. Hoewel ik wel een van hun ben.' hij knipoogt en draait zich om. Daar staan vier jongens, allemaal met een glimlach op hun gezicht. Als mijn zusje me hier toch eens zou zien, zou ze me vermoorden.