35. the beach...

35.

Sophie point of view -

Samen met Embry en Jason loop ik richting het strand. Gelukkig is dat op een loopafstand van ons huis. We hebben net onze zwemkleding gepakt (en aangetrokken) en zijn gelijk weer weggegaan. In gedachten verzonken loop ik achter hen aan door het bos. Ik ben altijd al dol geweest op zwemmen. Ook heb ik erg zin in het kampvuur. Ik ben namelijk erg nieuwschierig naar de achtergronden en legendes van de wolvenstam. Die heeft Emmett natuurlijk niet verteld. Op de een of andere manier ben ik helemaal niet zo enorm geschrokken van het verhaal van Emmett. Dat er een groot geheim was wist ik toch allang. En ik vind het juist super speciaal dat ik zulke mensen ken. Ik weet alleen niet hoe ik het hen moet gaan brengen, straks worden ze juist hartstikke boos op me. Het beste kan ik denk ik gewoon afwachten tot het een keer uitkomt of dat zij het me vertellen. Dan moet ik gewoon enorm verbaasd reageren en hopen dat ze er in trappen. Ik ben alleen wel een enorme slechte leugenaar, en mijn broer heeft me zeker door. Maar dat lijken me zorgen voor later. Als ik langzaam wakker wordt uit mijn gedachten voel ik wat zand onder mijn tenen doorglijden. Ik liep namelijk op kleine slippertjes. Langzaam lopen we het strand op. Voor mij zijn Embry en Jason druk in gesprek. Als ik even luister kom ik tot de conclusie dat het weer eens over eten gaat. Ze vragen zich namelijk of er genoeg eten zal zijn bij het kampvuur. Het zal ook eens niet daar over gaan met die twee. Zachtjes grinnik in mezelf. Natuurlijk hebben ze het weer eens gehoord en ze draaien zich allebei precies tegelijk vragend om. Nu moet ik natuurlijk alleen maar harder lachen. Ik schud mijn hoofd en loop voor hen uit richting de groep die ik voor me zie verschijnen. Het is duidelijk dat iedereen er al is. Snel zoek ik de groep af naar Seth. Jahoor, daar staat hij, in het midden van de groep. Seth praat met Jacob en staat met zijn rug naar me toe. 'Weer eens aan het staren zusje' vraagt Jason naast me met een lach. Ik kijk hem zogenaamd kwaad aan en loop richting Seth. Al snel heeft Jacob me in de gaten en hij knikt naar me. Hierop draait Seth zich om. Vol bewondering kijk ik hem aan. Hoe kan iemand er zo lief/schattig/mooi uitzien? Ik glimlach naar hem en dit veroorzaakt onmiddelijk een schattige blos op zijn wangen. Een paar vlinders kriebelen verontrust in mijn buik. 'Heei' zeg ik zachtjes tegen hem. 'Hoi' antwoordt hij met een prachtige stem. Weer schieten er een aantal vlinders door mijn buik. Eigenlijk wil ik naar hem toelopen en hem een dikke knuffel geven, maar misschien is dat nu een beetje raar. Tijd om erover na te denken heb ik niet meer want plotseling wordt ik opgetild en richting de zee gebracht, ik hoor nog net een grom van Seth achter me. Geschrokken probeer ik te gaan staan. 'Dat gaat zomaar niet' zegt iemand lachend. Het is Paul. Het zal ook eens niet. Zou hij ooit serieus zijn? Ik zie dat we richting de zee lopen en gil het uit. Wie weet helpt het wel? Paul schaterd het uit en laat me dan plotseling vallen. 'Omdat ik een goede bui heb vandaag, zal ik je eerst wat tijd gunnen om je om te kleden' zegt hij grijns. 'Zodat je me daarna gerust in de zee kunt gooien?' vraag ik spottend maar op een vrolijke toon. 'Ik dacht het niet!'. Paul kijkt me verbaasd aan en ik maak van de gelegenheid gebruik om snel weg te rennen.