Chapter Seven

Penelope Moore

Het was heel anders dan normaal. De parade was lang niet zo uitbundig, veel meer ingetogen. Jazeker, er waren wel mensen aan het juichen. Niet alleen waren er heel veel rebellen, maar ook de mensen van het Kapitool zelf waren aan het juichen.
Had ik dat niet verwacht? Had ik verwacht dat iedereen medelijden zou hebben? De mensen die de tributen kenden waren dan misschien aan het treuren, maar voor de rest... Wat maakte het hen ook uit? Voor hen was het gewoon een hongerspelen. Zij waren tevreden, zij kregen hun bloedbad.
Ik was nooit zo'n grote fan geweest van de Hongerspelen. Ik deed nooit mee aan de weddenschappen die mijn klasgenoten sloten op het schoolplein. Ik keek het wel, mijn vader was immers spelmaker. Maar daar hield het mee op. Ik vond het een beetje nutteloos. Eigenlijk vond ik het een soort vermaak voor de wat minder inteligenten. Wat mij betreft hadden ze het allang mogen afschaffen. En ik moest mee doen. Ik. Het was zo oneerlijk! Wat had ik ze misdaan? Was ik soms degene die al die kinderen had vermoord? Was ik soms degene die ervoor heeft gezorgd dat die kinderen als vermaak werden afgeslacht? Was dit soms mijn schuld? Waarom werd ik hiervoor gestrafd?
De wagen reed een beetje schokkerig door de straten en ik was zo ongelofelijk blij met mijn masker. Het was fijn om niet vrolijk naar het plubliek te hoeven zwaaien. Ik moest gewoon mysterieus naar voren kijken. Al was mijn gezicht niet echt mysterieus, meer een soort geforceerde emotieloosheid, maar het werkte wel. Het gemaskerde meisje, had Ish me beloofd. Zijn belofte leek waar te komen.
Ik keek even naar Chester naar me. Zijn afwezigheid van een shirt irriteerde me enigszins. Hij grijnsde naar me, maar ik vroeg me af of hij echt naar mij grijnsde of gewoon vrolijk deed voor het publiek. Ik vermoedde het tweede.
Enkele periodes van tijdloosheid later, kwamen de wagens schokkerig tot stilstand. Anders dan normaal werd er nu geen volkslied gespeeld, maar een speech gehouden van de rebellen over het belang van deze hongerspelen. Ik luisterde niet. Ik hoorde de woorden niet. Het maakte me niks uit.
Na de laatste woorden reden we weg naar het trainingscentrum. Ik hield me staande met het idee dat ik binnenkort, eindelijk na een lange dag, wat privacy zou hebben.

Chester en ik wisselden geen woord uit in de lift. Nu het publiek heel even weg was, voelden we geen van beiden enkele behoefte om aardig tegen elkaar te doen.
Toen we in ons appartement kwamen had ik het gevoel dat ik echt binnen een minuut zou instorten. Ik liep in een keer door naar mijn slaapkamer, het geklets van de man achter ons negerend en viel daar lusteloos neer op mijn bed.
Hier gingen ze me niet snel weg krijgen.