055 - Why do you do this?

Liam POV

‘Ik ga wel even.’ Hoor ik de medewerkster zeggen. ‘Nee! Ik zal gaan.’ Hoor ik dan Niall antwoorden. Ik zie hem langzaam in de deuropening verschijnen. Niall komt langzaam naar me toe gewandeld en knielt naast me neer. ‘Liam, je had me nooit moeten kennen.’ Ik draai mijn hoofd snel om naar hem. Ik zie nog net hoe hij een traan wegveegt met zijn mouw. ‘Bekijk het.’ Niall kijkt me verbaasd aan. ‘Niall, bekijk mijn wond.’ Zeg ik op een fluistertoon. Ik doe mijn jas uit. Zijn handen komen langzaam op mijn shirt af. Een steek in mijn buik. Pijnlijk. Ik kreun van de pijn. Niall trekt mijn shirt voorzichtig ene stukje omhoog. ‘Niall, het doet pijn!’ Gil ik en schop tegen zijn been. Een paar minuten trekt hij dit keer mijn t-shirt in een keer omhoog. ‘Niall het doet pijn!’ Schreeuw ik weer. Ik moet me inhouden om niet weer te gaan huilen. ‘IJsklontjes..’ Weer een steek. Ik kreun dit keer iets harder. ‘Liam, ik ga je proberen op te staan. Ik breng je naar mijn huis. Je hebt ijsklontjes nodig.’ Hij gaat staan. Dan schud ik mijn hoofd. ‘Ik kan dit niet, Niall.’ ‘Tuurlijk wel, Li. Ik ben er. Ik ga je helpen.’ Ik besluit maar te knikken en meteen voel ik 2 armen mijn om mijn middel. Ze tillen me langzaam omhoog, totdat ik wankel sta te stuntelen op mijn benen. ‘Het doet zo’n pijn Niall.’ Hij geeft geen antwoord en legt mijn arm om zijn schouders, waardoor ik steun heb. Een stuk beter. Ik zucht en begin dan met lopen. De medewerkster kijkt ons nog wat bezorgd aan, maar al snel gaat ze weer verder met bitterballen van de grond rapen. Eenmaal buiten, begin ik wat meer tegen hem aan te leunen. ‘Waarom doe je dit, Niall?’ ‘Wat?’ We staan even stil. Hij pakt mijn hand en trekt me een bos in. Niall murmelt iets wat ik niet verstaan. ‘Wat zei je?’ ‘Because i love you, Li. En ik weet niet of je hetzelfde voor mij voelt.. En.-’ Ik besluit hem te laten zwijgen. Ik druk mijn lippen op die van hem, en even later schuiven onze lippen ritmisch over elkaar. Niall scheurt dan zijn lippen van die van mij af en kijkt met verbaasde ogen. ‘Wat? Ja, ik ben ook op jou Ni.’ Dan beginnen zijn ogen te stralen. ‘Al vanaf het eerste moment dat ik je zag.’ Ik druk een kus op zijn mondhoek en we lopen weer verder. Ik ben de pijn helemaal vergeten. Eenmaal bij zijn huis aangekomen, krijgen we de schrik van ons leven. Er staat een ambulance voor de deur, en precies dan komt Louis huilend naar buiten gestrompeld, gevolgd door ambulancebroeders en Harry op een brancard.