Chapter Sixteen.

Willow Anderson.

Met een luide knal kwam ik in de woonkamer aan. In het schemerige licht zag ik Oliver op de bank zitten, met zijn hoofd in zijn handen.
De manier waarop hij daar zat brak mijn hart, maakte de spijt die ik had nog groter en liet de tranen weer rijkelijk over mijn wangen stromen.
'O-Oliver?' vroeg ik voorzichtig.
Hij hief zijn hoofd langzaam naar me op en ik zag tranen op zijn wangen blinken. Fijn, ik had hem zelfs aan het huilen gemaakt?
Hij bleef stil, wat me erg zenuwachtig maakte. Wat moest ik zeggen? Mijn excuses aanbieden, natuurlijk, maar hij zou me toch nooit vergeven. Wat ik had gedaan was vreselijk, ik had hem gekwetst, bedrogen, en dat één maand voor ons huwelijk. Onvergeeflijk.
'I-ik uhm.. Het spijt me...' fluisterde ik, huilend, na lang met mezelf in de knoop te hebben gezeten.
Nu stond hij op en kwam naar me toe gelopen. Eerst keek hij me aan, met die gekwelde blik in zijn ogen, vervolgens schudde hij zijn hoofd en omhelsde me. Dat maakte het alleen maar erger en hoe hard ik het ook proberen; mijn snikken waren oncontroleerbaar. Hij wreef over mijn rug.
Hij troostte mij in plaats van andersom - van deze hele situatie klopte niets meer.
'Het spijt me, e-echt! Ik w-wilde niet- maar-'
'Shh, hou maar op,' zei hij zachtjes. 'Ik geef je tijd om na te denken over wat je wilt. Wie je wilt. Zo veel tijd als je maar nodig hebt.'
Hij gaf me veel meer dan ik verdiende, maar op dit moment was ik alleen maar blij dat dit niet op een enorme ruzie was uitgedraaid.
Ik knikte terwijl ik mijn gezicht nog steeds in zijn shirt verborg.

Mensjes, zouden jullie zo lief willen zijn en een kijkje willen nemen bij het verhaal van mijn liefste vriendinnetje? Send Me A Message By Owl! Dankjulliewel liefjes!<3

Trouwens, mag ik even fangirlen? ALEXANDER LUDWIG EN LOUIS CORDICE HEBBEN MIJ GETWEET GNAGNAGNA! Oké sorry