~Epiloog~

Ik zit tegen een boom aan en kijk naar Jason die Melinde leert hoe ze messen moet gooien. Het doel is een boom, waar ze een rode stip op hebben gezet. Het is handig dat ze weet hoe dat moet, voor als de vredebewakers ons ooit vinden. Het is al een paar weken geleden dat hun drieën het Capitool op de kop hebben gezet, dankzij 'Project Butterfly'. Ik herinner me het nog als de dag van gisteren.

De cijfers die Jason en Melinde gekregen hadden waren geweldig, iedereen was super blij en ging met goede moet de Spelen tegemoet. Niet dat het nodig was, want ze zouden het toch wel overleven. Ze hadden beide de eerste dag overleefd, door niet naar de Hoorn des Overvloed te rennen, maar gelijk te verschuilen. Die avond ging ik met Zokady naar de luchtschepen. Ze stonden vlak bij het controle centrum, in een mega grote loods. Er waren enorme schepen, maar ook wat kleinere, die mij beter van pas kwamen. Ik lette goed op de bewaking, zodat ik er later ongezien in kon komen. Zokady, de arme schat, was zelfs zo dom om te laten zien hoe die dingen werken. Het tripje liep gesmeerd en niemand had wat in de gaten.
Terug in mijn appartement zat Chad op mij te wachten met goed nieuws: Ze leefden nog. Veel tijd om daarover te praten hadden we niet, aangezien we de details moesten doornemen. We besloten om het plan gelijk in werking te stellen, want ze konden ieder moment gedood worden. Ik schreef een briefje met daarop de woorden: "Haal Melinde, wacht bij de Hoorn." Dat stopte ik in een stukje brood, dat ik meegaf aan een bediende. Nauwelijks vijf minuten later zag ik op de tv dat het pakje aangekomen was. Ik wist dat Jason zou doen wat ik hem had gevraagd, althans dat leek me wel. En dat deed hij ook.
Ik houd echt van die tv's, je kunt er echt alles mee volgen. Maar ze zijn natuurlijk niet zo geweldig als muffins. En drank. Ja, dat miste ik wel, nu nog steeds trouwens, maar ik dwaal af. Zodra ik zag dat Jason bijna bij Melinde was, ging ik terug naar de loods. Ik sloop langs de bewakers en stal een schip. Voor ze het in de gaten hadden was ik al weg. Die sukkels. Chad had mij de locatie van de arena gegeven, waar ik dan ook meteen heenging. Met een dergelijk schip duurde het niet lang voor ik daar was. Ik vloog naar het midden, waar de Hoorn, en dus ook Melinde en Jason, was.
Het beschermende schild stond uit, daar had Chad wel voor gezorgd. De Beroeps waren er ook, wat ik al verwacht had. Dat was ook de bedoeling, want als je toch met een schip komt, kun je net zo goed iedereen meenemen. Ik moest snel zijn, voordat de bewakers erachter zouden komen wat er gebeurt. Zodra ze me zagen liepen zij het veld op en liet ik de touwladder vallen. Ik schreeuwde naar beneden dat ze moesten klimmen en dat deden ze. De Beroeps wilden ook gaan klimmen, maar ik hoorde de andere schepen al aankomen. Met pijn in mijn hart ging ik weer achter het paneel zitten en vloog weg. Ik had de Beroeps mee kunnen nemen, maar dan zouden de bewakers ons uit de lucht geschoten hebben. Ik kon niks voor hen doen.
Toen Jason en Melinde aan boort waren zette ik hem op volle snelheid. We hadden echt geluk dat ons kleine schip veel sneller ging dan de grote van de bewakers. Nog een paar rondjes zijn we gecirkeld, waarna we naar het bos, dat de Districten scheid van het Capitool, gingen. Daar zijn we geland en sindsdien wonen we hier.

Nu pas merk ik dat Jason naast me zit. 'Waar denk je aan?' vraag hij. Ik kijk hem in zijn ogen, die geluk uitstralen. 'Ik denk aan dingen waar ik liever niet meer na wil denken.' 'Doe het dan ook niet,' zegt hij met een zachte, warme stem. Hij leunt naar me toe en doet zijn ogen dicht. Zonder erbij na te denken doe ik hetzelfde. Hij kust me zacht en lief en laat me herinneren hoe gelukkig ik ben. 'Ik vind het zo lief als jullie dat doen!' We onderbreken de kus om naar Melinde te kijken die een grote glimlach op haar lippen heeft. In de boom achter haar zie ik een mes midden in de roos zitten. Overleven is misschien niet makkelijk hier, maar we hebben elkaar. En dat ik meer dan genoeg!