21. Revenge, C

De hotelkamer lijkt grijzer en duffer dan hiervoor. Vergeleken met dat roze kamertje is het echt saai en donker. Bella roept vanuit het kleine badkamertje, dat bij de kamer hoort, naar me. Ik hoor haar wel wat zeggen maar ik heb het niet verstaan. 'Wat?!' roep ik. Terwijl ik vol vragen zit is dit de enige vraag die ik nu kan stellen.
'Of je wel eens in Italië bent geweest' ze komt de kamer weer in, met een plastic zakje in haar hand. Ik schud mijn hoofd, en kijk eens rond in de kamer. De muren zijn wit, maar er is zo weinig licht dat ze eerder grijs lijken. Duidelijk, dit is een goedkope hotelkamer, maar dat kun je Bella niet kwalijk nemen. Gisteravond (of is dat vannacht geweest?) was het zo donker dat we bijna niets konden zien, en ik was zo moe dat ik meteen in slaap gevallen ben toen mijn hoofd het kussen raakte.
Ik sta op, kleed me om en loop naar de eettafel die in het midden van de kamer staat. Bella heeft er al twee bordjes op neergezet, waar ze die vandaan heeft is me een raadsel, en ze opent het zakje.
'Ik ben even naar de bakker geweest, broodjes en andere dingen kopen.'
'Zó vroeg?!' Het is amper acht uur geweest, hoe vroeg is ze wel niet opgestaan? Heeft ze überhaupt geslapen?!
'Ja, Fransen eten vroeg 's ochtends en als je na achten naar de bakker gaat, heb je weinig kans op wat lekkers.'
Oké... Natuurlijk. Uit het plastic zakje, waarop ik opeens een logo van de bakker kan herkennen, komen nog twee zakjes. Van papier dit keer. Uit het ene komen twee koffiebroodjes , en uit de ander twee croissants. Ik moet er echt absurd uitzien, want ik merk hoe Bella me met opgetrokken wenkbrauwen aankijkt. Het boeit me niet, ik heb honger. Na een smekende blik, en een knikje van Bella, grijp ik één van de croissants. Ik begin als een gek te eten, er is niemand die het kan zien en als ik toch helemaal naar Italië moet gaan samen met mijn buurvrouw, zal ze wel meer beschamende dingen van me te weten komen. Nou, dit is de eerste: Ik ben een ongelofelijke vreter als ik honger heb.
'Is het lekker?' lacht Bella, een beetje spottend.
'Heerlijk' probeer ik te zeggen, met volle mond. Oeps, even vergeten... Schaam schaam, mijn wangen worden nu vast rood.
'Mooi zo' en ze neemt ook een hap. Dan knikt ze: 'Dit is inderdaad heerlijk. Doet me denken aan de vakanties toen ik jonger was.' Mij ook.
Na het 'ontbijt' pakken we de tassen weer, betalen voor de overnachting en lopen de stralende zon in. Wat ben ik blij dat ik nu niet op school zit! Een voordeel, maar echt leuk is het niet. Ben ik eindelijk in Parijs, gaan we zeker niet shoppen. Of naar de Eiffeltoren, of andere coole dingen. Alsof Bella mijn gedachten kan raden zegt ze: 'Wil je nog ergens naartoe? We hebben niet zo'n haast dus we kunnen best de stad nog even in.' Ik heb geen geld. 'Bijna blut, sorry, maar...' Ik val stil. Ik wilde haar vertellen over die jongen die ik gezien heb, maar er loopt een man voorbij en ik wil niet dat hij me hoort.
'Maar wat?'
Ik trek haar mee naar het park aan de andere kant van de straat, naar een bankje in de schaduw en vertel haar het hele verhaal.
'Dus je had een visioen?' vraagt Bella. 'Weet je het zeker? Was die jongen de enige in die kamer?'
Shit, daar heb ik helemaal niet op gelet. Eerlijk vertel ik het haar, en ze knikt. Daarna zegt ze: 'Nu is het nog belangrijker dat we Francisca vinden.' Woww.... Wacht! Dat was niet mijn bedoeling! Oh help, ik wil best naar haar toe maar ze kan toch ook gewoon in Nederland zijn?! Waarom moet ze meteen in Italië zijn? Oké, we hebben Italiaanse namen, maar dat maakt niet uit toch? Dat zijn maar voornamen.
Bella staat op. 'Onthoud het: Ik ben Elisa, en niet Bella. Kom, we gaan Parijs verkennen. Het kan zijn dat we hier een aanwijzing vinden. Kleine kans, maar toch.'
Ik lach, de eerste lach vandaag, en loop achter haar aan. Parijs verkennen.