|| O2O
||Hogwarts
||Winter||
En daar was de teleurstelling weer. Het gevoel verdween meteen weer en het leek of er een betovering werd verbroken. Even stond ik beduusd met mijn ogen te knipperen en toen kwam ik ineens weer tot mezelf. 'Nathan wat doe je hier en hoe haal je het in je hoofd mijn kamer zo binnen te komen!' Bitste ik. Plotseling liet de wond op mijn kaak zijn aanwezigheid weer merken, alsof hij op dit moment gewacht had begon hij te schrijnen. Ik bracht mijn hand omhoog om even te voelen. 'Ik wilde mijn excuses maken voor vanmiddag in de les. Pansy heeft me de weg naar je kamer gewezen.' Gaf hij toe. Ik zag Draco zijn gezicht even grimassen en besefte waarom. Pansy Parkinson was een van de meisjes die ik zo verachte. Eeuwig bezig met jongens en uiterlijk. Ze was totaal verkikkerd op Draco en waarschijnlijk had ze hem met mij naar binnen zien gaan. Nathan was voor haar de perfecte manier om Draco hier weer weg te krijgen. Of om te verstoren wat we dan ook aan het doen waren, wat hem inderdaad prima gelukt was. Ik werd nog bozer. 'Nou ik hoef je excuses niet. Ik wil alleen rust en dat heb ik niet met jullie twee hier.' Draco keek verbaasd naar me op toen ik 'twee' zei. Ik keek hem uitdagend aan. 'Ja dat klopt ja. Opzouten. Allebei. Ik ga slapen.' Tierde ik.
'Slapen? Het is nog maar zeven uur en je hebt nog niet eens gegeten.' Wierp Draco meteen tegen. Mijn handen balden zich tot vuisten. 'Ik hoef niet te eten!' Riep ik uit. Achterlijke mensen gewoontes. Ik kon wel twee dagen op enkel een appel. 'Je bent flauwgevallen!' Zette hij door en hij deed een stap in mijn richting. 'Ik had het warm!' Verhief ik mijn stem en ik legde mijn handen tegen zijn borst om hem op afstand te houden. 'Ga alsjeblieft anders blaas ik deze hele kamer op.' Probeerde ik dreigend te zeggen. 'Wil je dat ik hem meeneem?' Hoorde ik Nathan zeggen vanaf de andere kant van de kamer. Ik keek om Draco heen en wierp hem een ziedende blik. 'Ik wil dat jij niet verder mijn kamer in komt dan de drempel.' Beet ik hem toe. Draco leek weer te beseffen dat Nathan er ook was en draaide zich om. 'Prima, dan ga ik. Maar morgen kom ik je halen voor het ontbijt.' Riep hij nog over zijn schouder. Toen drukte hij Nathan de deur uit en sloot deze achter zich zonder nog om te kijken. De kilte keerde terug in mijn kamer, en mijn hart.
De uitwerking de Draco elke keer weer op me had bracht me totaal van mijn stuk. Ik wilde het niet, maar kon er op zulke momenten gewoonweg niet tegen vechten. En eigenlijk, als ik heel eerlijk moest zijn, was hij absoluut de mooiste mensenjongen die ik ooit had gezien. De kleur van zijn ogen deed me denken aan stormige nachten en wanneer hij boos was werd dat alleen versterkt. Zijn blonde haren gaven hem een eigenwijze en onweerstaanbare look en ik vroeg me nu toch wel af hoe het zou voelen om zijn armen om me heen te hebben. Hij was aardig gespierd dus het zou vast niet onprettig zijn. We waren daar nu voor de tweede keer zo dichtbij geweest maar blijkbaar mocht het niet zo zijn. Misschien kwam dat door mij. Ik verdiende dat soort dingen niet want ik was gedoemd tot een leven van haat en woede. Maar voor het eerst in mijn hele lange leven vond ik dat erg en verlangde ik naar iets anders. Voor het eerst wilde ik niet alleen zijn.
'Slapen? Het is nog maar zeven uur en je hebt nog niet eens gegeten.' Wierp Draco meteen tegen. Mijn handen balden zich tot vuisten. 'Ik hoef niet te eten!' Riep ik uit. Achterlijke mensen gewoontes. Ik kon wel twee dagen op enkel een appel. 'Je bent flauwgevallen!' Zette hij door en hij deed een stap in mijn richting. 'Ik had het warm!' Verhief ik mijn stem en ik legde mijn handen tegen zijn borst om hem op afstand te houden. 'Ga alsjeblieft anders blaas ik deze hele kamer op.' Probeerde ik dreigend te zeggen. 'Wil je dat ik hem meeneem?' Hoorde ik Nathan zeggen vanaf de andere kant van de kamer. Ik keek om Draco heen en wierp hem een ziedende blik. 'Ik wil dat jij niet verder mijn kamer in komt dan de drempel.' Beet ik hem toe. Draco leek weer te beseffen dat Nathan er ook was en draaide zich om. 'Prima, dan ga ik. Maar morgen kom ik je halen voor het ontbijt.' Riep hij nog over zijn schouder. Toen drukte hij Nathan de deur uit en sloot deze achter zich zonder nog om te kijken. De kilte keerde terug in mijn kamer, en mijn hart.
De uitwerking de Draco elke keer weer op me had bracht me totaal van mijn stuk. Ik wilde het niet, maar kon er op zulke momenten gewoonweg niet tegen vechten. En eigenlijk, als ik heel eerlijk moest zijn, was hij absoluut de mooiste mensenjongen die ik ooit had gezien. De kleur van zijn ogen deed me denken aan stormige nachten en wanneer hij boos was werd dat alleen versterkt. Zijn blonde haren gaven hem een eigenwijze en onweerstaanbare look en ik vroeg me nu toch wel af hoe het zou voelen om zijn armen om me heen te hebben. Hij was aardig gespierd dus het zou vast niet onprettig zijn. We waren daar nu voor de tweede keer zo dichtbij geweest maar blijkbaar mocht het niet zo zijn. Misschien kwam dat door mij. Ik verdiende dat soort dingen niet want ik was gedoemd tot een leven van haat en woede. Maar voor het eerst in mijn hele lange leven vond ik dat erg en verlangde ik naar iets anders. Voor het eerst wilde ik niet alleen zijn.
Ik ben er trots op dat ik zulke lieve lezers hebHier nog een stukje, gewoon omdat ik in de top sta
Reageer (15)
Dat ik dit verhaal nu pas lees zeg, zo goed!
7 jaar geledendit was een geweldige hoofdstuk
1 decennium geledensnel verdergaan!
1 decennium geledenstaat nu nummer 6
1 decennium geledenkom op mensen
34! keep op going. dan kom je weer in de top!
1 decennium geleden