Try To Catch My Lovebug. 6

Het is tien uur ’s ochtends en je bent nog steeds niet helemaal wakker. Het was ietsje te laat geworden die avond ervoor. Mira wou niet uit de armen van Declan. Walgend had je toe moeten kijken hoe zij en Declan elkaar aflebberden als afscheid.
Je hoort je moeder beneden rommelen. Ze moet zo weer aan het werk. En jij trouwens ook, over anderhalf uur.
Je zucht en gooit wat koud water in je gezicht. Je loopt terug, je kamer in en zoekt je kleding uit voor vandaag. Opeens hoor je je mobiel afgaan. Afwezig neem je op.
‘Hm, met June,’mompel je en zoekt rond in je kast voor je shirtje.
‘Met Nick,’hoor je vrolijk. Je schrikt op en knalt je hoofd tegen een plank van de kast.
‘Auw, godver.. Hai Nick! Wat leuk dat je belt!’zeg je. Waarom begint je steeds te vloeken als je bij hem bent, vraag je je grinnikend af.
‘Heb ik een slechte invloed op je? Er gebeuren steeds vervelende dingen,’zegt Nick lachend.
‘Oh, nee. Ik schrok gewoon en toen stootte ik mijn hoofd. Mijn eigen fout! Maar, waarom bel je?’vraag je nieuwsgierig en plukt je shirt tussen een stapel vandaan.
‘Oh, ik vroeg me af of je al ontbeten had.’
Je fronst. ‘Nee, nog niet. Ik ben net waker, om eerlijk te zijn.’
‘Oh, nou heb je dan zin om samen met mij naar de lunchroom, hier vlakbij, te gaan?’vraagt Nick.
‘Wauw. Ja, leuk!’zegt je verbaasd.
‘Dan laat ik je nu. Dan zie ik je, uhm, om half elf voor het hotel?’
‘Ja, dat is prima! Tot straks,’zeg je en drukt het gesprek uit. Je schudt je hoofd en trekt je shirt over je hoofd. Je zoekt je donkere baggy jeans en doet je haar in een staart. Je pakt je iPod en loopt naar beneden.
Je moeder kijkt verbaasd op als ze jou richting de deur ziet gaan.
‘Waar dacht jij heen te gaan jongedame? Eerst ontbijten!’zegt ze.
‘Ik ga met iemand ontbijten,’zeg je geheimzinnig.
‘Oh, nja, veel plezier dan. Met wie eigenlijk? En dit is toch geen smoes hé?! Want dan zwaait er wat!’zegt je moeder en kijkt je doordringend aan.
‘Met iemand uit jouw hotel. Misschien dat ik je nog zie! Veel succes op het werk! Tot vanavond,’zeg je en voordat je moeder kan protesteren ben je de deur uit.

Je loopt richting het hotel. Je bent nog wel op tijd. Je houdt niet van te laat komen.
Je iPod speelt That’s Just The Way We Roll. ‘And we're old enough to know. We're never letting go. 'Cause that's just the way we roll. And I know. We get a little crazy. And I know. We get a little loud. And I know. We're never gonna fake it. We are wild. We are free. We are more than you think. So call us freaks. But that's just the way we roll,’zing je.
Wat je niet door hebt is dat Nick al buiten stond en je hoorde zingen toen je het hotel naderde. ‘Wauw, je kunt goed zingen,’zegt hij opeens.
‘Wat? Heb je me gehoord?’vraag je blozend.
‘Ja, ik hoorde je ons nummer zingen,’zegt hij met een lach.
Je grinnikt. ‘Ik zing vals,’zeg je bescheiden.
‘Niet! Je zingt niet vals. Je zingt mooi! Je zou er eens iets mee moeten doen,’zegt Nick en staat op van de stoep.
‘Haha, ja. Dat lijkt me wel geweldig. Ik zou graag aan mensen willen laten horen wat ik kan. Maar of het mooi is..’zeg je en houdt je hoofd schuin ten teken dat je het niet weet.
‘Vast wel! Schrijf je muziek enzo?’vraagt Nick geïnteresseerd, terwijl jullie richting het centrum lopen.
‘Nja, ik schrijf liedjes enzo. Best veel. Ik vind het geweldig. Altijd heerlijk mijn frustratie en gevoelens kwijt,’zeg je eerlijk. Je moet er van blozen.
‘Dat is tof! Ik ken het. Ik schrijf soms ook liedjes voor de band. Maar vaak hou ik het voor mezelf.’
‘Waarom?’
‘Weet niet. Ik wil niet altijd dat mijn broers achter mijn gevoelens komen. Ze kunnen er soms zo dom over doen. Me ermee plagen enzo,’zegt Nick eerlijk en kijkt naar zijn voeten.
Je knikt. ‘Ik zal eens met ze praten.. Ze mogen je niet plagen,’zeg je met een lach.
‘Het is niet zo heel erg, maar ik vind het wel stom. Iedereen heeft zijn eigen ideeën en gevoelens en daar mag je iemand niet mee plagen, vind ik. Maar dat doet iedereen wel eens, denk ik. Vooral als je verliefd bent, als je begrijpt wat ik bedoel,’zegt Nick en kijkt je van opzij aan.
‘Ja, ik snap het wel. Dat gebeurt altijd. Best flauw, maar ach, eigenlijk hoort dat er bij,’zeg je lachend.
Nick haalt nonchalant zijn schouders op ten teken dat hij het met je eens is. Je vindt het grappig hoe hij zijn schouders ophaalt.