031.

De volgende dag lig ik op mijn rug naar het plafond te staren. Sinds het voorval gisteren ben ik mijn kamer niet meer af gekomen. Eigenlijk wil ik wel van de kamer af, de muren beginnen zo’n beetje op me af te komen maar ik durf niet. Bang voor de vragen die ik ga krijgen of alleen al de blikken die ze me toe zullen werpen of misschien kijken ze wel naar de tv en dan raak ik weer in paniek. Snel neem ik voor mezelf een beslissing. De tv kan ik hier in het huis bij de jongens niet blijven ontlopen. Ik zit nu een dag op mijn kamer en word al helemaal gek en ik kan natuurlijk niet van de jongens vragen om hun TV nooit meer aan te zetten. Vanaf vandaag ga ik proberen van mijn angst voor tv’s af te komen. Twijfelend hang ik met mijn vingers boven de toetsen en ik besluit om Louis maar een berichtje te sturen.

Isa: Hey. Wat doen jullie?
Louis: Tv kijken.. kom je ook?
Isa: Misschien, ik weet het niet.
Louis: Ik kom je halen dus maak je maar klaar!

Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en snel zoek ik alle spullen bij elkaar die ik mee naar de woonkamer wil nemen. Mijn tekenblok, potloden, iPod en iPhone leg ik op het bed. Zachtjes wordt er op de deur geklopt die na een paar seconde geopend wordt. Louis staat met een bureaustoel in zijn handen in de deuropening. “Neem plaats in de trein” roept hij blij. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem aan, de trein? Seriously? Zachtjes schud ik mijn hoofd maar laat me dan toch in de stoel zakken. “Welkom in de intercity naar de woonkamer, namens al het personeel wensen wij u een fijne reis!” schreeuwt hij voordat hij hard met mij wegrent. Bang hou ik mijn handen voor mijn ogen terwijl ik met mijn ellebogen mijn spullen tegen mijn borst klem.

“Welkom in de woonkamer, wij hopen dat u een fijne reis heeft gehad” roept Louis als we in de woonkamer zijn aangekomen. Alle kleur is uit mijn gezicht verdwenen en trillend haal ik mijn handen voor mijn gezicht weg als ik al een tijdje stil sta. Boos kijk ik om me heen, op zoek naar Louis. Liam zit met een grote lach op zijn gezicht en gebaart zo onopvallend mogelijk dat Louis nog achter mij staat. Zachtjes knik ik en leg rustig mijn spullen voor me op de tafel. Met een ruk draai ik me om, mijn gipsbeen heb ik uitgestrekt waardoor ik Louis onderuit haal. Louis zag dit natuurlijk niet aankomen waardoor hij met een gil op de grond valt. Zonder verder nog naar hem om te kijken draai ik me terug. Terwijl ik mezelf vasthoud aan alles wat ik te pakken krijg weet ik mezelf te verplaatsen naar de bank. Mijn ogen glijden angstig naar de tv, gelukkig kijken de jongens een of ander kinderprogramma en geen nieuws. Toch zit het me niet helemaal lekker en pak ik mijn iPod en mijn tekenblok erbij.

Mijn iPod zet ik op shuffle en ik laat de klanken van de muziek bepalen wat ik teken. Alles om maar niet naar de tv te hoeven kijken. Rustige piano klanken overstemmen de geluiden van de tv en de jongens. Met een paar simpele strepen verschijnt de vorm van een gezicht op het papier. Meteen weet ik dat ik mijn gewone potloden weg moet leggen zodat ik verder kan gaan met mijn aquarel potloden. Hiervoor heb ik alleen mijn kwasten en een bekertje water nodig. Met tegenzin pak ik mijn telefoon van de tafel en meteen reageren de jongens door ook hun telefoon te pakken. Aandachtig staren ze met z’n allen naar het scherm in de hoop dat ze een berichtje krijgen. Ik rol even met mijn ogen voordat ik een groepsgesprek open.
Isa: wil misschien iemand mijn kwasten van mijn bureau halen? en een bekertje water ofzo?
Afwachtend kijken de jongens elkaar aan wie als eerste opstaat. Uiteindelijk staat Liam op en niet veel later komt hij weer terug met een beker water en mijn kwasten. Dankbaar glimlach ik naar hem en buig me dan weer over de tekening tot mijn telefoon begint te trillen. Zuchtend pak ik mijn telefoon weer om te kijken wie me lastig valt.
1 new message: Harry Styles
Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik richting Harry die gebaart dat ik het berichtje moet lezen.