Nineteen.

Danielle Peazer.

Aarzelend stond ik voor de deur van Esthers kamer, maar besloot toen toch om te kloppen. Niet dat ik verwachtte dat ik een intiem moment verstoorde, ofzo. Maar eerder omdat ik zelf een verschrikkelijke hekel had aan mensen die onaangekondigd mijn kamer in en uit wandelen. Toen mijn knokkels contact hadden gemaakt met het hout bedacht ik me dat Esther precies zo'n persoon was die onaangekondigd bij mensen binnen kwam vallen, dus besloot ik dat ik het ook bij haar kon doen.
Het eerste wat me opviel was de enorme berg rotzooi die Esther in een dag had kunnen creëren en ik haalde afkerend mijn neus op, ik hield niet van rommel. Het halve bed en de stoel in de hoek waren gebombardeerd met kleding en voor me lag haar enorme sneakercollectie op een hoop gegooid. Ik had haar al zo vaak verteld dat hakken haar benen mooier lieten uitkomen, maar ik kende niemand die zo koppig was als Esther.
Esther en Liam zaten naast elkaar op bed- gelukkig met een flinke afstand tussen hun in- en bestudeerde het prachtige armbandje dat ik aan Esther had gegeven. Met een grote glimlach snelde ik op ze af.
'Hij is mooi, hé?' zei ik glunderend, 'ik weet dat het niks voor jou is, en dat je vreselijk bent in dingen combineren. Maar ik kan outfits voor je samenstellen, net zoals ik vroeger altijd deed!' de glimlach om mijn lippen werd nog breder toen ik terugdacht aan hoe Elise en ik, Esther vroeger als een soort aankleedpop gebruikte. Maar dan op een kindvriendelijke manier, niet op de ik-smijt-de-pop-door-de-kamer-als-ik-me-verveel manier. Althans, dat was totdat Esther tien was en haar eigen stijl begon te ontwikkelen - die ik vreselijk vond- maar ze moest het zelf weten. Toen ik Esthers waterige glimlach en uitgelopen make-up, dat ze die nog niet bijgewerkt had, zag bedacht ik me weer waarom ik de kamer binnen was gekomen.
'Oh mijn god, bijna vergeten. Waarom huilde je lieverd? Ik had al door dat Liam je achterna kwam omdat hij dacht dat het zijn schuld was, maar dat was het toch niet? Want ik vind het niet kunnen dat je nog steeds boos op hem bent nadat hij zijn excuses heeft aangeboden, hoor.' sloot ik mijn verhaal af.
Esther begon aan haar vingers te friemelen, wat ze normaal gesproken alleen deed als ze nerveus was. Waarom zou ze nerveus zijn? Wou ze niet vertellen waarom ze echt huilde waar Liam bij was? Verwoed schudde ik mijn hoofd, dat was onzin. Wat hadden ze net anders in deze kamer gedaan behalve praten?
'Ik mis Elsa gewoon.' zei Esther schouder ophalend. Ik glimlachte bij de gedachte aan Esthers kleine zusje, het was zo'n schatje, natuurlijk miste ze haar. Ook al was ze ronduit eng geweest in haar psychoperiode, maar ik schaamde me zo erg voor die Esther dat ik huiverend de herinnering weg probeerde te stoppen.
Mijn blik viel op Liam die de hele tijd stil was geweest, en ik trok hem aan zijn hand mee. Deze jongen had afleiding nodig.



ghehehe, wat vinden jullie van Danielle?