20. Revenge, F

Dus je hebt de Transformagiërs, de Wachtlopers, de Vertellers en de Kracht. Zou je ook Magiërs hebben? Of Tovenaressen? Of.. Of... of...
En wat is Mark eigenlijk? Ik bedenk dat ik vanaf vandaag twee missies heb. Missie 1 is om hier weg te komen, en om nooit meer terug te keren, en missie 2 is om Mark zijn gave te vinden. Zolang ik hier ben, en toch niets beters te doen heb, kan ik best aan missie 2 gaan werken. In mijn hoofd maak ik een lijstje.
Dingen die uitgesloten en/of verboden zijn:
Er met iemand over praten.
Dat Mark een Wachtloper is
Dat Mark de Kracht heeft. Alhoewel, dat kan best... Als Rachel het nu heeft, kan Mark het vast ook wel hebben. Weet ik veel.

En dingen die wel mogelijk zijn:
Dat Mark de kracht heeft dus.
Dat ik ook een gave heb. Dat lijkt me zo te gek! Bovendien: Je wordt niet ouder; nooit rimpels, nooit grijs worden! Heavenly!

'Zeg Mark, waarom vroeg je nou of ik al 14 was? Nu ben ik het.'
Mark antwoordt, terwijl hij opstaat en wegloopt: 'Op je veertiende wordt over het algemeen duidelijk wat voor gave of gaven je hebt. Daarom vroeg ik het, ik vond dat je wel een uitleg verdiende...'
Hij wilde nog meer zeggen, maar ik onderbreek hem. 'Waar ga je heen?' vraag ik, feller dan ik bedoeld had.
'Ik ga niet weg, hoor' verdedigt hij zich. 'Ik heb gewoon even wat beweging nodig.' Hij springt op en neer als een malloot, en wenkt me.
'Kom op, doe mee! Dat is gezond, goed voor je!' zegt hij, met wat tussenpozen en een hoop gebonk. Ik schud mijn hoofd, ik ga hier niet zomaar staan springen, ik ben niet gek! Een beetje van de opstandigheid die ik een halfuur geleden voelde komt terug. Dan komt Mark op me af lopen. Hij gaat op zijn knieën voor me zitten, voor de verhoging die bij de vensterbank hoort, en smeekt: 'Ahh... Kom op. Doe niet zo flauw! Alsjeblieeft????' Bij de ie van 'Blieeft' gaat zijn stem omhoog, en ik moet lachen omdat het zo grappig klinkt. Toch schud ik mijn hoofd, ik ga niet staan dansen hier. Stel dat die Felix weer binnenkomt, die had toch zo'n goed gehoor?!
'Nee, sorry. Ik ben niet zo sportief aangelegd' zeg ik. Na een ogenblik stilte voeg ik eraan toe: 'Met voetbal trap ik naast de bal, met hockey sla ik met m'n stick tegen de grond in plaats van tegen de bal en met volleybal sla ik de bal naar de andere kant van de zaal. Snap je, ik ben gewoon niet sportief!' Blijkbaar zegt dat Mark niet genoeg, nu komt hij ook nog naar me toe. Vlinders in mijn buik. Negeren, negeren, negeren... Ik moet nu niet verliefd worden, niet verliefd worden alsjeblieft!
'Je krijgt nog één kans' grijnst hij, en ik smelt opnieuw. Het is definitief. Officieel. Ik vind hem leuk. Er zit niets anders op dan het gewoon te accepteren, hij is ook knap. En best aardig.
'Oké, oké...' zucht ik, en ik leg mijn boek neer. Met nog een zucht sta ik op en laat me meesleuren naar het midden van de kamer. Na een paar keer op een neer springen, voel ik me duizelig worden. De wereld draait, en de kamer is één rode waas. Dan komen er steeds meer en steeds grotere zwarte vlekken voor mijn ogen, en ik voel nog net hoe ik ga zitten op de grond. Hoe lager mijn hoofd komt, des te beter, dus ik leg mijn hoofd op de grond neer. Opeens is het zo makkelijk om gewoon mijn ogen dicht te doen, en verder helemaal niets te doen. Gewoon op de zachte, rode vloerbedekking liggen, zonder één gedachte. Zonder vragen. Gewoon er zijn, en niet meer denken. Van ver, alsof ik in een heel diep gat lig en boven mij iemand schreeuwt, klinkt een stem die mijn naam roept, maar ik kan niet omhoog komen. Er is geen ladder, en ik val steeds dieper en dieper en dieper.