Chapter fourty-nine. -Amber

Ik schreeuwde, zonder geluid. Diep van binnen. Ik wist dat niemand het kon horen, maar ik schreeuwde. Het beeld van Jo-Ann wilde niet weg. Ik zag alleen Jo-Ann. Ik gilde. Niks. Het ging niet weg. Het had geen resultaat. Mijn lichaam voelde alsof ik in een doos lag. Opgefrommeld. Mijn hart was ineen geklapt. Ik zag Jo-Ann. Ze zweefde tussen de wolken. Ze wenkte met haar rechterhand. Zonder bloed. Het kogelgat was weg. Alles was weg. Jo-Ann was weer heel. God had haar weer 'gemaakt' ze was perfect. Haar mooie gezichtje keek naar haar uitgestoken hand. Ik wilde wel, maar durfde niet. Langzaam stak ik toch mijn hand naar haar uit. Ze bleef naar haar hand kijken. Ik strekte mijn arm uit, nog één centimeter, dan had ik haar. Een hoge piep vulde mijn gehoorgangen. Ik gilde. Een gil zonder reden. Jo-Ann verdween. Een fel licht scheen door mijn oogleden heen, ik wilde ze wel openen. Maar ik wilde ook terug naar Jo-Ann. Waarom moest hij haar hebben? Wat kan Jo-Ann fout hebben gedaan? Ze was geweldig. Ik voelde mijn wangen vochtig worden, maar ik huilde niet. Het was iets anders. Ik wilde mijn hand naar mijn gezicht brengen, maar dat ging moeilijker dan daarnet naar Jo-Ann. Ik probeerde het, maar het lukte niet. Ik was machteloos. Ik wilde weten wat het was. Was het bloed? Of. Nee. Ik wist het niet. Ik voelde iets om mijn hand en het kippenvel schoot over mijn armen heen. Ik schrok. Wat was het? Waarom? Waar was ik? Waarom kon ik niet terug naar Jo-Ann.