Groene ogen

Sarah staarde uit het raam.
Vanuit het hooischuurtje kon ze het beste de boogschutterswedstrijd die haar ouders ieder jaar organiseerden bekijken.
Sarah was nooit echt geïnteresseerd geweest in boogschieten maar de reden waarom ze elk jaar voor dat stoffige raam zat was een jongen. Al vanaf haar elfde jaar was er een jongen -niet veel ouder dan Sarah zelf- die keer op keer, jaar na jaar, de boogschutterswedstrijd won.
En die, hoe wonderlijk het ook leek, elke keer het record haalde.
Deze jongen was gekleed in een bruin strak pak met om zijn borst een leren band.
Hij droeg versleten handschoentjes en om zijn hoofd was een zwarte doek gedrapeerd die alleen zijn ogen verhulde.
Juist deze ogen zorgde ervoor dat Sarah elk jaar weer smachtend in het hooischuurtje zat. Ze waren felgroen met rechtsboven een zwart vlekje.
Sarah vond ze betoverend mooi. Zo mooi dat ze besloot dat ze haar hele leven naar die ogen zou willen kijken.
Daarom beloofde Sarah op haar veertiende, toen het toernooi net afgelopen was, om een extra prijs uit te loven aan de eerstvolgende die het record zou kunnen verbeteren.Namelijk dat degene die het zou lukken met haar mocht trouwen.
Ze hoopte dat ook volgend jaar de jongen weer terug zou keren om niet alleen zijn record te pakken. Maar ook haar hand.
Maar de jongen keerde niet terug.
Het eerste jaar niet, het tweede jaar niet en ook het derde jaar niet.
En hoe vaak het meisje ook hopend op de uitkijk stond, de jongen kwam niet terug. Jaren gingen voorbij en het meisje bracht wegkwijnend elke dag door in haar schuurtje.
Alle mannen in het dorp waren dolblij omdat ze sinds het vertrek van de jongen ook de kans hadden om te winnen.
Maar het record werd nooit verbroken.
In de loop der jaren besloten haar ouders dat er nu ook vrouwen en kinderen mee mochten doen.
Het meisje stemde eerst tegen want ze wilde niet met iemand anders dan 'haar prins' trouwen.
Maar omdat zelfs de meest getrainde mannen uit het dorp het nooit gelukt was om het record te verbreken wist ze zeker dat een vrouw of kind het ook niet zou halen. Daarom knikte ze en rolde zich weer op in een hoek van haar schuurtje.
Van heinde en verre kwamen mannen aanzetten om het hart van het beeldschone meisje te veroveren maar allen zonder succes. Het meisje was zo ongelukkig dat ze besloot voor eeuwig in haar schuurtje te blijven tot het record verbroken zou worden. Ze zou het merken omdat haar vader bij een verbetering van het record op een koperen hoorn zou blazen.
Jaren verstreken en het meisje werd bleker en magerder. Haar ouders gaven haar dan wel dagelijks te eten maar ze kreeg vrijwel nooit een hap door haar keel.
Na tien jaar besloot het meisje dat het genoeg was geweest. Als dit jaar het record niet verbroken zou worden zou ze zichzelf van het leven beroven.
Uit wanhoop verspreidden haar ouders dit door het hele land zodat de jongen misschien berouw zou voelen en ze zou komen opdagen. Het meisje viel in slaap en zakte diep weg. Ze droomde over groene ogen die steeds groten werden maar elke keer als ze ze wilden grijpen weer verdwenen. En toen ze badend in het zweet wakker werd besefte ze wat haar had gewekt. Het was het geluid van een schallende hoorn. Meer dood dan levend maar gelukkiger dan ze ooit was geweest rende het meisje naar buiten om haar prins in de armen te vliegen. In plaats van haar jongen zag ze op het erepodium een meisje met donkerbruin golvend haar staan.
Omdat haar prins nooit was komen opdagen wist ze dat ze vanaf nu altijd ongelukkig zou zijn.
Maar toen ze het meisje aankeek zag ze twee felgroene ogen met rechtsboven een zwart vlekje.