|| OO1

Sommige dingen konden beter ongezegd blijven, om publieke schaamte of vernedering te voorkomen, maar in dit geval zag ik geen enkele rede om mijn slachtoffer te sparen. 'Ik wilde je er alleen even op wijzen dat je lippenstift niet helemaal goed zit. Het hoort niet op je wangen.' Na deze opmerking keek iedereen haar kant op. De net door Blaise aangetikte Sarah Parker keek woedend naar me op. De nijd in haar ogen werd echter vertroebeld door opkomende tranen. Het was niet de eerste keer dat we haar te grazen namen en het leek erop dat het niet lang meer zou duren of ze zou in het bijzijn van iedereen in tranen uitbarsten. Dat kreeg je nu eenmaal als je een vriend van mij dumpte voor een ander. Sarah had niet erg lang met Theodore gehad, en hij had haar ook alleen gebruikt om Hollie jaloers te maken, maar om hem te dumpen voor een jongen uit Ravenclaw! Dat was een actie waar ze dubbel en dwars spijt van zou krijgen. Waarschijnlijk had ze dat al.

Toen ze naar me bleef kijken raakte ik geïrriteerd en trok een woedend gezicht in haar richting. Ik haatte mensen zoals haar. Van die walgelijk verwende rot kinderen die dachten dat ze alles maar konden maken. Eigenlijk was het een beschrijving die mijzelf ook prima omschreef, maar in mijn geval was het anders. Ik had offers moeten brengen en moeten werken voor alles wat ik kreeg. Maar mensen zoals zij..

Blijkbaar zag ze iets van mijn haat weerspiegeld in mijn ogen want ze sloeg haar ogen af en stond op om te vertrekken. Tracy volgde haar, maar haar gewoonlijke 'fuck off' blik bleef deze keer uit. Waarschijnlijk waren ze het zat ons steeds uit te dagen, aangezien we toch niet op hielden met wat we deden. Zonder nog om te kijken verdwenen ze richting de meiden slaapzaal. Ik liep verder en plofte op de bank het dichtst bij het vuur. Buiten mocht het dan een warme lentedag zijn, hier beneden in de kerkers was het altijd koud en kil. Vocht kroop langs de muren en het meer weerkaatste zijn rare schaduwen door de ruimte. Voor ieder ander zou het misschien een mistroostige plaats zijn maar ik voelde me hier meer op mijn gemak dan ik ooit zou toegeven. Misschien omdat deze plek me deed herinneren aan het feit dat ik hier zorgeloos was. Ik had hier niet meer verplichtingen dan naar de les gaan en mijn huiswerk maken. Dat laatste werd vaak nog voor me gedaan ook.

Blaise plofte naast me neer en omdat er daarna geen ruimte meer was ging een mokkende Pansy maar tegenover ons op een andere bank zitten. Ze keek af en toe mijn richting op en ik nam aan dat het in de hoop van een blik terug was. Ze probeerde nu al ongeveer drie jaar mijn onverdeelde aandacht te krijgen maar ze interesseerde me totaal niet. Ik vroeg me af wanneer dat een keer tot haar door zou dringen. Ze was net zo'n karakterloze tuttebel als bijna elke meid van deze school. Geërgerd keek ik de Common room rond, op zoek naar iets te doen, iemand te ergeren. Blaise was me echter voor. Hij pakte een stuk papier uit de tas van Theodore, verfrommelde het en hield het bij het vuur. Ik keek gefascineerd naar wat hij deed. Blaise was zo'n beetje de enige hier op school die me begreep. Hij was niet zo'n loser die constant op mijn goedkeuring zat te wachten. Alles wat hij deed was omdat hij het zelf wilde of leuk vond en soms haalde hij zelfs dingen met mij uit, iets wat niemand anders durfde.

Het propje tussen zijn vingers had ondertussen vlam gevat en hij stond snel op, draaide zich om en wierp het brandende papier in een rechte lijn richting Terence, die aan de andere kant van de Common room zat. Deze zag het echter aankomen en weerde de vuurbal met zijn boek af. De twee grijnsden naar elkaar en even was ik de enige die zag waar de vlammen heen vlogen. Na een kort moment zagen Blaise en Terence het echter ook en hun grijnzen vervaagden. Langzaam doofden de vlammen van de prop, kringetjes rook achterlatend vanaf de schoot waarop hij was beland. Ik richtte mijn ogen op het gezicht aan wie die schoot toe behoorde en wachtte tot ze op zou kijken van haar geblakerde broek. Toen ze dat eindelijk deed boorden haar ogen zich regelrecht in die van mij. De blik die in die helderblauwe ogen lag was zo kil en hatelijk, dat de kou ervan zich om mijn hart sloot. Aurora Frost was niet de persoon waar je mee wilde spotten.