Living forever 4.1

Nathan

Ik liet me achterin het klaslokaal op een stoel neer vallen. Ik was zenuwachtig en was ook best wel blij. Ik was op school!! Ik had al besloten om niemand uit mijn klas te laten merken hoe vrolijk ik van dat idee werd. Ik zou gewoon mijn hoofd omlaag houden en op de achtergrond blijven. Dat had Max ons ook een beetje aangeraden, op de achtergrond blijven. Het liefst zo goed als onzichtbaar zijn.
Een groep jongens kwam lachend binnen lopen en ze keken verbaasd naar mij. Ze keken elkaar even aan en ik herkende meteen het soort type mens in hen. Ik had ze in mijn “menselijke” periode ook gekend. De rijke populaire jongens van het dorp, die zich natuurlijk veel belangrijker vonden dan een arme boeren stumper als ik, maar ik was geen arme boeren stumper meer en ik was niet van plan om me bang te laten maken door een groep jongens wiens spierkracht bij elkaar opgeteld nog niet eens de helft van mijn spierkracht is.
‘Ben je nieuw hier?’ vroeg een van de jongens terwijl hij voor me ging zitten.
‘Dat is volgens mij wel overduidelijk in zo’n klein dorpje,’ zei ik glimlachend en ik stak mijn hand uit. ‘Ik ben Nathan.’ De jongen lachte en schudde mijn hand.
‘Ik ben Zeus en dit zijn Mark en Stefan,’ zei hij naar zijn twee vrienden knikte. Ik glimlachte even naar hen.
‘Weetje Nathan,’ zei Stefan. ‘Wij hebben het niet zo op nieuwe mensen hier.’ Ik kreeg het begin van een grijns op mijn gezicht en besefte dat ik, in tegenstelling tot 300 jaar geleden, het helemaal niet erg vond dat ze me niet mochten.
‘Wel dat spijt me heel erg,’ zei ik.
‘Je overleefd het hier niet lang,’ zei Mark. ‘Aan het einde van de dag ga je huilend naar je mammie toe.’ Mijn grijns werd breder.
‘Bedankt voor de waarschuwing,’ zei ik nog altijd heel vriendelijk en beleefd. De planten in de vensterbank begonnen zachtjes te fluisteren en te zeggen dat ik moest zorgen dat ze geen cola in de hun bloempotten moesten gooien. Ik grinnikte en ging gemakkelijker op mijn stoel zitten. School ging nog leuk worden.