It's his dream

"NAAR VOREN JAY! KOMOP NAAR VOREN! NEE NIET DAARHEEN! TEMPO TEMPO!" Ik zie nog steeds het kwade, serieuse gezicht van mijn vader voor me. Hij wilde vroeger zelf ook een profvoetballer worden. Hij was zeer geconcentreerd op zijn toekomstdroom en wilde het echt gaan maken. Maar hij werd niet opgemerkt tussen al die talentjes. Toen hij een zoon kreeg had hij besloten dat zijn zoon een profvoetballer werd. Al van jongs af aan werd ik ermee geconfronteerd. Op mijn 3e stond ik volgens mijn moeder al regelmatig met mijn vader in de tuin te voetballen. Op mijn zesde kon ik op een voetbalclub, waar mijn vader mij ook gelijk heeft ingeschreven. Vanaf toen was het over met de pret. Mijn hele jeugd draaide om voetbal. Voetbal, voetbal, voetbal. Ik trainde 3x in de week, en mijn vader was er altijd. Vanaf het begin al pushte hij me om sneller, behendiger te zijn. Hij stond altijd te tieren aan de zijlijn bij wedstrijden, is al die jaren lang onze voetbalcoach geweest. Ik baalde van mezelf, mijn vader maakte mij steeds duidelijk dat ik nog beter moest zijn. Ik had het idee dat ik slecht was, ik wilde dat hij me goed vond. Steeds meer deed ik mijn best. Vrienden liet ik stikken, mijn vrije tijd ging uit naar voetballen. Ik was in een trance, ik hield me totaal niet meer bezig met school. Vrienden lieten mij in de steek, niemand praatte meer met me, maar daar had ik geen boodschap aan. Groots zou ik worden. Wat zal mijn vader trots op mij worden later!
Nu ben ik 20 jaar. Ik zit bij de eredivisie, jong-ajax. Gelukkig? Nee, absoluut niet. Mijn vader heeft nog steeds niets goeds tegen mij gezegd over mijn talent. Hij wil altijd maar meer, meer, meer. Mijn zelfvertrouwen ligt in diggelen. Heb ik mij al die jaren voor niets uitgesloofd? Leef ik dan alleen maar om zijn droom waar te maken?
Het besef zit er goed. Ik ben anders. Nog nooit heb ik echte liefde gekent. Nog nooit heb ik echte vriendschap gekent. Nog nooit heb ik plezier gekent. Nooit ben ik uit geweest. Ik heb geen school diploma. Ik moet dit wel doen, anders ben ik verloren. Ik kan niet voor mezelf zorgen, daar heb ik de opleiding en de ervaring niet voor. Hij heeft mij in zijn macht.
Het publiek begint te juichen en te tieren, te stampen en te vloeken. Onze clubnaam galmt door het stadion. Het zweet breekt uit. Straks doe ik het fout. Straks joelt niet alleen mijn vader mij uit, maar de hele zaal. Het beeld voor me begint te draaien. "Je mag niet falen, je moet doorgaan!", de woorden van mijn vader galmen door mijn hoofd. Duizelig, duizelig. Ik voel mezelf met een doffe dreun op de grond vallen. De wereld om mij heen vervaagd..
Jay heeft na 20 jaar eindelijk zijn rust gevonden.