I love you to death

I won't jump, I promise.

De wind is ijzig koud. Ik had ook een jas aan moeten trekken, maar goed. Ik ben weggelopen in tranen en dacht niet helder na. De wind probeert me omver te blazen, maar ik blijf stokstijf staan. Alsof hij me begrijpt gaat de wind liggen. Onder mij, elf verdiepingen lager, staat een grote groep mensen. Verschrikt van het feit dat ik op de rand van de flat sta en misschien wel in staat ben om eraf te springen. Ze proberen me tegen te houden, een aantal psychologen staan door een megafoon naar me te schreeuwen. Zij kunnen mij niet tegenhouden, de enige die dat kan, dat ben jij.

Mijn verlangens naar jou, mijn hoop dat het weer goed komt. Het werd me allemaal teveel. Het idee dat jij een ander meisje liefhebt, It's like a blade that cuts right through me. Ik kan er niet meer tegen! Jij bent degene die ik voor altijd wil liefhebben, jij bent degene met wie ik voor altijd samen wil zijn. Jij bent mijn ware, ik kan niet zonder jou. Jij bent alles voor mij. Alle herinneringen, zo dichtbij mij, ik wil ze niet kwijt.

"I play dead" misschien is het straks wel niet meer gespeeld.
"I'm killing loneliness" misschien wel zonder jou.
"Our love will never die" misschien ik wel.

Alle gedachten komen weer boven. De eerste keer dat ik jou zag, je was zo verlegen. De eerste keer dat ik je zoende, bij mij thuis, op het logeerbedje, waar je uiteindelijk niet in geslapen hebt. Onze eerste keer, die werd verstoord door je ouders omdat we moesten eten. We deden leuke dingen samen, waren ieder weekend bij elkaar en zo verliefd..

Waarom heb ik het verpest? Waarom heb jij het verpest? Waarom hebben wij het verpest? Ik had geen zin meer in je, minder tijd voor jou. Jij kreeg een ander meisje. Wij deden niets meer samen. De lust, de passie, het was weg. We dachten dat de liefde weg was. Maar nadat het een tijdje uit was kwam ik erachter dat, dat absoluut niet het geval was. Mijn verlangens zijn weer groot. Mijn liefde voor jou is sterker dan ooit. De haat voor het meisje die jou van me afnam is bijna ondragelijk. Ik wil je terug, en jij wilt mij ook terug. Maar natuurlijk geen happy end, we zijn beiden bezet. Deze liefde is onmogelijk.

"Waarom?!" gil ik. Nog meer tranen dan eerst stromen over mijn wangen. Waarom heb ik het ooit zover laten komen? Nu sta ik hier, om aandacht te vragen van jou, op een heel verkeerde manier. Wat heb je met me gedaan? Je beheerst m'n gedachten, m'n leven, m'n.. alles! Door m'n tranen heen kijk ik naar beneden. De meeste mensen staan te schreeuwen, schreeuwen dat ik terug moet gaan, dat ik niet zo dom moet doen. Nee, dat snap ik ook wel. Ik denk dat, zelfs als hij niet komt, ik niet spring. Watje ben ik ook. Dit is nou echt aanstelgedrag. Ik kijk nog is naar beneden en word duizelig. Het is toch wel erg hoog.

"Ze staat daar verder op, weet je zeker dat je dit aandurft?"

"Alles voor haar."

Twee handen verschijnen op de rand van de flat.

"Ga weg! Ik spring als je nu niet onmiddellijk weg gaat!"

"Dat doe je niet." Als ik zie wie het is begint mijn hart te bonzen. Je bent gekomen, je bent gekomen! Je komt me redden! Mijn ergste nachtmerrie hoeft niet uit te komen! Ik kan je weer liefhebben, eindelijk.

Zuchtend leg ik mijn pen neer.

"Misschien als ik dit doe dat het dan allemaal goed komt." Er valt een traan op het schrijfblad. All I know, or ever knew, is I love you, I love you to death.