Part 47

Demi's pov.

Ik kijk in de spiegel en spuit wat haarlak in mijn haar. Nu kan het niet meer mis gaan. Ik bekijk mezelf eens goed. Zo kan het ermee door. Denk ik. Ik hoop alleen dat Jake nog weet hoe hij het vlinderdasje moet omdoen. Ik giechel bij de gedacht dat hij het helemaal verkeerd om heeft. Jake.
Hij had gezegd dat ik me niet moest verontschuldigen. Dat mensen geen keuze hebben op wie ze verliefd worden en dat hij er wel overheen komt. Zo zag hij er in elk geval niet uit. Zijn ogen stonden alsof hij elk moment kon breken. Dus ik en weggelopen, naar een ander deel van de winkel. En elke keer probeerde ik zijn blikken te ontwijken. Zielig, ik weet het.
Maar nu staat hij dus op me te wachten voor mijn deur. In zijn pak, met een masker. Ohja, mijn masker. Bijna vergeten die op te doen. Snel doe ik mijn masker op en knoop de linten vast. Ik haal diep adem en loop naar de deur.
'Hey.' lach ik. Jake draait zich om. Hij is nog gemakkelijk te herkennen in zijn masker. Misschien gewoon omdat ik weet dat hij het is. Tja, dat zal het zijn. Zijn grijze masker verbergt de helft van zijn gezicht en doet me denken aan het masker van ThePhantomOfTheOpera. Mooie film.
Hij steekt zijn arm naar me uit en ik leg mijn hand erin, waarna hij me begeleid naar de zaal. 'Had ik al gezegt dat je prachtig bent, mijn Mysterieuze Dame.' lacht Jake op een hoffelijke manier, onder het lopen. 'Maar al te vaak, mijn Mysterieuze Heer.' antwoord op dezelfde manier. 'Ik kan het nooit te vaak zeggen.' lacht hij op zijn charmante manier. We lopen de trap op en de deuren worden voor ons geopend. Ik kijk de zaal rond. Volgens mij heb ik iets gemist. Iedereen, en dan bedoel ik alle meiden, draagt een lange oude jurk. Iedereen kijkt op als een mannetje omroept dat Jake en ik er zijn. Mijn oog valt op een jongen en meisje, gearmt aan het dansen. Zijn krullen zijn prachtig, en zijn masker verbergt niets. Ik zou hem overal uit kunnen herkennen.
'Zullen we?' vraagt Jake als hij mijn hand vast pakt. Oh, hij bedoelt zullen we dansen. Ik glimlach als antwoord en we lopen naar het midden van de dansvloer. Het is een soort wals, en ik moet eerlijk zeggen dat ik er nog best goed in ben. We draaien en zweven door de zaal. En zodra de muziek is afgelopen lopen we weer naar de kant. 'Ook dankzij de je masker, kan ik overal uit herkennen.' hoor ik een piepstemmetje zeggen. 'Waarol ben je hier Demi, om mijn avond te verpesten door te zeggen dat ik je rol wilde stelen?' Charissa kijkt me nijdig aan en het valt me op dat Harry er niets is. 'Ik ben niet zo'n bitch die dat zou doen.' glimlach ik liefjes, maar bitchy. 'Daar ben je.' hoor ik zijn stem zeggen. Harry komt naast Charissa staan. Hij bekijkt me even bedenkelijk, alsof hij me niet herkent. En ik zou zweren dat ik erna een piepklein glimlachje zag. Maar dat kan ik me ook verbeelden. 'Bijna niet te herkennen.' zegt hij.
Waarna ik Pure het podium op zie lopen, gevolgt door een jongen die ik van zangles ken. 'Beste dames en heren. Ik wil graag Harry Styles en Demi McStars naar voren willen roepen, om ons weer te laten betoveren door hun prachtige dans. De KingsAndQueens-wals.' Met enigzins twijfeling kijk ik naar Harry en van Harry naar Jake. 'Zeg Charissa, wat dacht je van een beetje alcohol?' Jake lacht voorzichtig, maar Charissa blijft koppig naar Harry kijken. 'Yeah, as if..' Jake rolt zijn ogen en pakt haar arm beet. 'Wij gaan even lekker dansen.' zucht hij, niet in zijn beste humeur. 'Laat los, Freak!' en zo lopen ze weg, waarna Harry en ik elkaar vol twijfeling aankijken.