18. Revenge, F

Ik lig wakker. Het is ochtend, maar ik heb geen zin om op te staan. Ik lig al een tijdje te piekeren over een aantal onderwerpen. Namelijk:
Mijn familie. Ik vraag me af waar ze zijn, wat ze doen en of ze aan me denken.
Verjaardagen. Eigenlijk heb ik er een hekel aan. Ieder jaar verwacht je dat er iets verandert is, en ieder jaar, ieder jaar verandert er niets.
Mark. Vooral over dit onderwerp denk ik veel na. Waarom deed hij zo bot gisteravond? Hij was de hele dag hartstikke aardig, en opeen was hij onwijs bot... Zie je wel, hij vindt me niet leuk. Hij vindt me een stom trutje, dat alleen maar muziek luistert.
Van pure ellende stap ik uit bed en loop naar de kast. Het zal wel een kledingkast zijn, vol jurkjes. Blegh. Maar wat maakt mij het ook uit? Ik open de deur en tot mijn grote verrassing zie ik geen jurkjes. En ook geen rokken. Mijn humeur verbetert meteen, dat is een meevaller. Ik pak de eerste de beste broek die ik zie: een zwarte, skinny broek. Prima, zwart past wel bij hoe ik me voel. Van de plank er boven, die vanzelfsprekend een plank is met shirtjes, pak ik een hemdje (zwart) en een t-shirt (wit). Het schijnt door, maar dat maakt mij niet uit. Juist wel leuk. Als laatste pak ik een grijs vest met een capuchon. Het is nieuw, zo te voelen. Nog helemaal zacht. Heerlijk, ik hou van die dingen.
Als ik aangekleed ben, loop ik naar de boekenkast. Ik ga met mijn vinger langs de ruggen van de boeken, de meeste ken ik al. Ik pak een random boek en ga weer op de vensterbank zitten. Het zit nog steeds lekker. Ik open het boek, blaas het stof eraf en begin te lezen.

Ik moet lang gelezen hebben, want als ik stop, is dat omdat er op de deur geklopt wordt. 'Binnen' zeg ik, op het moment dat het gezicht van Mark om de deur steekt. 'Sorry, stoor ik?' vraagt hij. Zijn stem klinkt een beetje onzeker en zacht, te zacht voor een jongen. 'Nee hoor. Kom binnen.' Hij opent de deur verder (kraak kraak, waarom piepen deuren altijd als dat juist niet moet?) en komt binnen. Hij gaat zitten op het bed. Niet naast me, zie je wel? Hij vindt me niet leuk, hoe kon ik dat ook denken...
'Sorry van gisteravond. Ik deed een beetje rottig, k bedoelde het niet zo' klinkt het. Oh, dus zo heb ik dat kunnen denken. Nou verwacht maar niet dat ik er nog een keer in trap. Alle frustratie die ik heb gehad sinds ik hier ben komt er in een keer uit. Het is jammer dat Mark nu tegenover me zit, dit had ik liever tegen die rot Rachel gezegd.
'Ja, dat kun je makkelijk zeggen! Wat dóe ik hier eigenlijk?!-' Mijn stem slaat over, shit '- Waarom hebben jullie me hierheen gebracht? Waar zijn we? Waarom kunnen jullie niet gewoon normaal uitleggen wat er aan de hand is?! En kom nou niet weer met een of ander stom verhaal, ZEG GEWOON WAT ER AAN DE HAND IS!' ik schreeuw bijna, ik ben echt onwijs kwaad nu.
'Dat is verdomme toch niet zo moeilijk...' fluister ik erachteraan, en mijn stem is verstikt door de tranen die over mijn wangen rollen. Alles gaat mis vandaag, dit kan d'r ook nog wel bij. Het blijft stil. Dan komt Mark naar me toe en gaat naast me zitten. Hij pakt mijn hand, en stiekem voelt dat best goed. Zachtjes zegt hij:
'Het is veel moeilijker dan je denkt. Ik kan het je ook heel moeilijk uitleggen. Ja, dit klinkt cliché, en ja: ik weet dat ik een eikel ben, maar luister even.'
Hij buigt zich naar me toe, veegt met zijn hand een paar tranen weg en fluistert zachtjes in mijn oor: 'Iedereen die jou een beetje duidelijke uitleg geeft, krijgt hier de doodsstraf, of erger.' Nou, da's dan lekker. Schiet ik veel mee op hoor.