The right feeling.

Een zachte klop weerklonk op de deur. Ik lag in de grote witte zetel in mijn kamer en staarde gewoon wat voor me uit. Was dit het einde? Had ik al die tijd geleefd om nu, net wanneer ik een familie had gevonden waar ik van hield, te sterven. Misschien had ik in mijn leven iets verkeerd gedaan. Ik had zo’n lang nutteloos leven gehad, zonder enige hoop. Nu ik eindelijk een thuis had gevonden, mensen waar ik van hield, nu moest ik alles loslaten.
De deur ging langzaam open. Ik herkende de voetstappen als die van Jasper.
’Dawn?’ vroeg hij. Hij kwam naast me op bed zitten en legde zijn hand op die van mij. Ik reageerde niet op zijn zachte aanraking, keek niet naar zijn perfecte gezicht. Ik negeerde het warme gevoel in mijn buik, dat spontaan kwam aanzetten zodra hij bij me was.
Een traan rolde langzaam uit mijn ooghoek, al snel volgden er meerdere. Ik voelde hoe Jasper me als een lappenpop omhoog trok. Hij sloeg zijn sterke armen om heen en ik drukte mijn gezicht tegen zijn hals.
’Shhh,’ suste hij. Hij wreef zachtjes over mijn rug en drukte een kus in mijn haren. ’Het komt goed, het komt goed,’ bleef hij mompelend herhalen. Ik wist niet wie hij probeerde te overtuigen. Mij of zichzelf.
En toen voelde ik het. Het kwam zo onverwacht en overrompelde me. Een stroom van immense liefde gleed door me heen. Ik greep Jasper steviger vast, bang om het gevoel kwijt te geraken. Eerst zocht ik er niets achter. Het gevoel was genoeg, er was geen reden voor nodig. Zolang ik hier voor eeuwig kon zitten en me zo zou kunnen voelen, was alles perfect. Maar dat kon niet, herinnerde ik me bitter. Ik lette niet op Jasper die zijn hand in mijn hals legde en me zachtjes rechtop duwde. Het enige waar ik aan kon denken was het einde. Hij legde zijn hoofd tegen het mijne, legde zijn beide handen op mijn wangen en keek me recht in mijn ogen aan. Zijn ogen hadden een verdrietige glans, maar eronder zag ik weer die lichte topaaskleur. De mooie kleur die ik zo graag zag. Er stroomde weer een golf van liefde door me heen. De wolken in mijn hoofd verdwenen langzaam en alles werd helder.
’Doe jij dit?’ vroeg ik zacht. Met een lichte knik bevestigde hij mijn vermoedens.
Mijn ogen gleden af naar zijn lippen. Die, net als de rest van zijn gezicht, perfect waren. Slechts enkele milimeters. Ik zou me naar voren kunnen buigen en zijn lippen proeven. Een afscheidskus. Hij zou weten wat ik al die tijd voor hem heb gevoeld en dan zou ik sterven.
In een opwelling greep ik zijn shirt vast, ik trok hem dichter naar me toe en voelde zijn lippen zachtjes langs die van mij strijken. Ditmaal verwachte ik het gevoel, ditmaal kwam het van mij. Zijn handen gleden door mijn haren en ik sloot genietend mijn ogen toen hij een zachte kus op mijn lippen drukte. Een rilling van genot gleed over mijn rug. Weer die lippen op die van mij, ditmaal langer. Ik liet hem niet los, trok hem nog dichter naar me toe. Niet klaar om dit op te geven, niet nu ik hem eindelijk had gevonden.