Chapter Fifteen.

Willow Anderson.

Ik liet George net op tijd los om te zien hoe Oliver zich woedend en gekwetst omdraaide en de winkel uit liep. Mijn hart klopte in mijn keel, mijn gedachten sloegen op hol, het duizelde me even.
Wat had ik gedaan? En wat moest ik nu doen? Wat voor problemen had ik wel niet veroorzaakt hiermee?
Snel kwam ik weer bij mijn positieven, en rende ik naar de trap. Ik was halverwege toen George me tegenhield.
Zijn blik was net zo paniekerig als ik me voelde en ik probeerde me uit alle macht los te rukken, maar zijn greep was veel te stevig voor me. Waarom liet hij me nou niet los?
'Laat me gaan, ik moet achter hem aan!' schreeuwde ik woedend. Het kon me niet schelen dat verscheidene mensen ons aanstaarde, het enige wat me nog kon schelen was Oliver. Zijn greep werd echter alleen maar steviger en hij had nu ook mijn andere arm vast.
'Nee, niet doen!' zei hij, en hij trok me wat meer de trap op, wat ik absoluut niet liet gebeuren. Ik trok nog harder, hoe veel pijn het ook deed.
'Laat hem nou maar even... Je kan hem nu beter met rust laten!'
Ik schudde mijn hoofd en probeerde mijn tranen binnen te houden, waar ik in faalde. Geluidloos stroomden ze over mijn wangen, en zodra George dat zag, werd zijn greep op mijn armen minder.
'Alles is verpest...' mompelde ik. Zijn blik gleed over mijn gezicht en hij zag dat ik het meende. Hij wilde met zijn hand mijn tranen weg vegen, maar ik deinsde achteruit.
Zonder nog iets te zeggen draaide ik me om, stormde de trap af, duwde een aantal mensen opzij, en rende de winkel uit, maar tevergeefs.
Oliver was allang Verdwijnseld.