|| 1.O || Average girl, average day.

Chapter 1: Average girl, average day.

Het was een doodnormale donderdagavond, en dan vooral als je je bedacht was voor freaks er eigenlijk in dit huis zaten.
Maar ja, dat was nog lang niet aan de orde en het waren zaken om later over te piekeren.
Op dit moment zaten meneer en mevrouw Latrisse, Sabrina en Joany aan tafel. Sabrina was zojuist aan het vertellen over de 9,8 die ze afgelopen toets behaald had voor aardrijkskunde, een vak waar Joany maar een krappe 8 voor stond.
Voor elke andere familie een onwaarschijnlijk goed cijfer, maar dit was de familie Latrisse en die waren alleen tevreden met perfectie.
‘Ik zou dus overduidelijk een 10 moeten hebben, daar was zelfs onze klassenvertegenwoordigster het mee eens. Dus daarom zijn we van plan om naar meneer Tondure toe te stappen en gewoon te zeggen waar het op staat. Ik verdien die 10.’
Mevrouw Latrisse lachte beschaafd en ingehouden, zoals ze altijd deed. ‘Ik neem aan dat de klassenvertegenwoordigster wel wat kan helpen.’
Nu moest ook meneer Latrisse ook lachen. Het ‘grapje’ was dat Sabrina natuurlijk zelf de klassenvertegenwoordigster was.
Echt hilarisch, dacht Joany sarcastisch, kan zo het circus in.
Sabrina knikte trots en Joany liet zuchtend haar kin in haar hand vallen terwijl ze lusteloos door het eten prikte met haar vork.
‘Ellebogen van tafel, Joany,’ zei meneer Latrisse streng. Hoewel Joany hem eigenlijk maar weinig kon interesseren, sinds al zijn aandacht uit ging naar zijn fascinerende dochter Sabrina, lette hij er altijd wel op dat ze hun familie niet voor schut zou zetten met haar teleurstellende prestaties en maar matige motivatie en ambities.
Meneer en mevrouw Latrisse wensten menigmaal dat ze het gewoon bij die eerste dochter gelaten hadden, maar daar was het nu te laat voor. En het was ook te laat om er nog verder tijd aan te besteden, ze hadden immers wel betere dingen te doen.
Zoals bijvoorbeeld aanhoren wat voor cijfers Sabrina deze week nog meer behaald had ( die overigens nooit lager kelderden dan een 8,5 zelfs gym, tekenen en muziek niet ).
Sabrina leek werkelijk overal goed in te zijn, en overal talent voor te hebben. Joany daarentegen was alleen maar slim, en was voor tekenen of muziek al blij met een 7 of 8 aangezien ze totaal niet muzikaal of kunstzinnig was. Laat staan origineel.
Joany was maar gewoon Joany, en alhoewel dat soms best frustrerend was ( en dan vooral met een familie die naar niks anders streefde dan perfectie ) had ze zich erbij neer leren leggen.
Ze kon natuurlijk wel haar best doen te veranderen, maar wat zou dat uiteindelijk opleveren? Ze was misschien niet even mooi, slim, kunstzinnig, ijverig en muzikaal als Sabrina, ze was wél realistisch. En ze wist dat ze, hoezeer ze ook haar best zou doen, het bij lange na niet bij Sabrina zou halen.

Sabrina legde haar mes en vork in een perfecte, rechte lijn naast elkaar neer op haar bord zodra ze klaar was met eten. ‘Het was heerlijk,’ zei ze en toen ze beleefd glimlachte liet ze een glimp van haar sprankelend witte tanden zien.
Joany zelf was al meer dan een kwartier klaar en had moeten toekijken hoe haar zus, degene die altijd als laatste klaar was, haar eten hapje voor hapje naar binnen schoof. Na elke hap pakte ze haar servet waarmee ze even voorzichtig tegen haar mond depte, zodat ze haar kersenkleurige lipgloss niet uit zou vegen.
Het was haast frustrerend hoe beleefd en beschaafd Sabrina at.
Joany had dan ook de hele maaltijd lang naar Sabrina lopen staren in de hoop dat er iets van haar vork zou vallen, recht op haar sneeuwwitte blouse waar overigens geen enkele vouw in zat. Maar dat was niet gebeurd, natuurlijk niet, zoiets zou Sabrina nooit gebeuren.
Sabrina had genoeg belangrijke etentjes en diners om te weten hoe ze netjes moest eten. Joany daarentegen kon geen eens fatsoenlijk spaghetti naar binnen krijgen zonder onnodig te gaan slurpen en haar hele kin en wangen onder de oranje tomatensaus te smeren.
Nu was dit in de meeste gezinnen niet zo erg, maar Joany voelde zich nogal een slons wanneer ze de enige aan tafel was die ongesmeerd zat met de geurende saus en dan vooral wanneer bij haar zus nog geen spatje te zien was, zoals eigenlijk altijd.
Dan keken meneer en mevrouw Latrisse Joany afkeurend aan, wendden walgend hun gezicht af en schonken haar de rest van de avond geen blik meer waardig. Vaak begonnen ze dan over de dochter waar ze wél erg blij mee waren, namelijk de smetteloze Sabrina met haar voorkeur voor paardrijden en tennis, iets waar Joany alles behalve een voorkeur voor had.
Joany had een bloedhekel aan paarden en bij tennis zou ze nog eerder zichzelf raken dan de bal. De sporten die Joany wel erg leuk vond, vonden meneer en mevrouw Latrisse dan weer wat minder.
‘Zo onvrouwelijk,’ had Joany’s moeder haar meer dan eens afkeurend gezegd toen Joany had voorgesteld om op voetbal of atletiek te gaan. ‘Waarom ga je niet op schoonzwemmen? Dat lijkt me nu echt iets voor jou.’
‘Ja, precies mam! Daar zat ik nu ook al aan te denken,’ had Sabrina er toen enthousiast aan toegevoegd. Maar Sabrina had haar kleine zusje gewoon graag in een veel te strak, lelijk badpak gezien en het badmutsje dat uiteraard bij het uniform hoorde had het alleen nog maar aantrekkelijker voor Sabrina gemaakt.
Joany had dan ook luid geprotesteerd en voorgesteld dat Sabrina anders zelf op schoonzwemmen kon gaan. Een hopeloze zaak natuurlijk, maar het viel te proberen.
Sabrina hield het echter bij haar schattige tennispakje en mooie, fluweelzachte paard.
En Joany hield het bij gym en hardlopen, iets wat volgens haar zus Sabrina wel ‘het minimale wat je doen kunt’ was, maar daar probeerde Joany zich niks van aan te trekken.
‘Joany, volgens mij is het jouw beurt om de tafel af te ruimen,’ meldde Sabrina terwijl ze geluidloos haar stoel naar achter schoof over de marmeren vloer.
Hoewel Joany wel zeker wist dat het echt niet haar beurt was om de tafel af te ruimen, protesteerde ze niet. Ze had geen zin om over zoiets kleins ruzie te gaan maken en haar ouders zouden Sabrina toch gelijk geven, daar twijfelde ze niet over.
En daarom stapelde ze snel de borden en bekers op en zette ze in scheve rijen in de afwasmachine.
Mevrouw Latrisse verscheen achter haar en slaakte een vermoeide zucht. ‘In nette rijen, Joany, zoals je zus altijd doet.’
Zie je, dacht Joany grimmig, zelfs dat kan ze beter! vroeger had ze waarschijnlijk nog geprotesteerd, of op zijn minst verontwaardigd gereageerd, maar ze had het al te vaak geprobeerd. Ze wist dat ze er uiteindelijk niks mee zou bereiken, behalve misschien nog wat extra straf of een minpunt bij haar ouders. Twee dingen waar ze niet echt op zat te wachten, niemand waarschijnlijk.
Toen ze de borden er opnieuw in had gezet, dit keer wel recht, knikte mevrouw Latrisse tevreden. ‘Bedankt, Joany, was dat nu zo moeilijk?’
Joany wist zich met veel moeite in te houden en keek met kokend bloed toe hoe mevrouw Latrisse zich omdraaide en met deftige, kleine pasjes de woonkamer in pareerde.
Met een luide, geërgerde zucht vermande Joany zich en zo snel als ze kon rende ze naar haar kamer.

Het aller-allereerste stukje! Willen jullie dat groene knopje knuffelen? Of slaan, als je niet van groen houdt...?