A ranger/traitor 56

Miko kwam er al snel achter dat een vijand proberen op te sporen, lang niet zo spannend was als hij had gedacht. Het was vooral heel erg saai. Het enige wat hij zag was zee, bomen, velden en af een toe bezochten ze enkele afgelegen dorpjes om te vragen of de bewoners niets verdachts hadden opgemerkt. Het antwoord was altijd nee. Zo sleepten de dagen zich voort en eigenlijk gebeurde er niets opwindends. Ze werden kletsnat van een stortbui, sliepen alle nachten in hun tent terwijl het steeds kouder werd en aten alle dagen het eten dat Will klaarmaakte, want Rina kon natuurlijk niet overal tegelijk zijn en moest zich dus beperken tot het verwennen van de zoekers die terug naar het Helerveld kwamen om rapport uit te brengen. Will was geen slechte kok, verre van dat, maar toch…. Hij was dan ook dolblij toen Will aankondigde dat ze terug zouden keren om te horen of een van Malcolms mensen iets gevonden had.
Ook dat liep uit op een teleurstelling, maar Noordam had redelijk wat kustlijnen en Picta was er ook nog. Dus ze waren nog niet klaar. Terwijl Will en Malcolm de volgende stappen besproken, ging Miko op zoek naar Rina. Hij trof haar aan tussen enkele teleurgestelde zoekers, die ze heerlijk geurende borden met eten voorzette. Haar vader was er ook bij en kreeg Miko als eerste in de gaten.
“Hallo Miko, jij bent er ook weer. Iets gevonden?” Miko schudde verslagen zijn hoofd.
“Horen jullie dat mannen, zelfs de grijze jagers hebben niets gevonden. Dan hoeven wij ons zeker niet schuldig te voelen omdat wij niets zijn tegengekomen! En geef toe, het eten is al deze moeite wel waard!” De mannen lachten. Berend was er met enkele woorden in geslaagd om hen weer helemaal op te vrolijken. Miko ging naast hem zitten en glimlachte naar Rina toen ze een bord met eten voor hem neerzette. Het meisje begon zo hard te blozen dat ze even rood zag als het stukje rode biet op Miko’s bord. De mannen om hem heen lachten.