25. James

Toen hij drie weken na het gesprek met mijn moeder nog niet gebeld had, wist ik dat het voorbij was. Ik droomde nu zelfs over hem, en dat moest betekenen dat ik echt wanhopig was. Hij was op het celebkanaal een paar keer te zien in een interview. Mijn moeder nam deze interviews voor me op, zodat ik ze later kon terugkijken en op pauze kon drukken als ik een beeld vast wilde zetten. Hij lachte erg veel in de gesprekken met roddelpers en tv presentatrices. Ik voelde me gedumpt. Maar tegelijkertijd ook schuldig.

Ik had de laatste weken mijn school niet zo nauw genomen, en aangezien mijn moeder niet eens de definitie van het woord school kent, hoefde ik me nergens zorgen over te maken. Ik ging echter de laatste weken wél weer naar school. Maar dat ging niet zonder problemen. Ik had erg veel dingen gemist; omdat ik er niet was, of omdat mijn hoofd er niet bij was. Ik moest alles inhalen van mijn rector. Niet qua uren, maar qua werk. Dit betekende veel en véél huiswerk. Normaal maakte ik alles op school, maar dit ging nu dus niet. En als klap op de vuurpijl kwam James maandagavond langs. Het was de tweede maandag dat ik weer serieus iets aan school had gedaan, dus ik had erg weinig tijd. Mijn moeder had hem echter al binnen gelaten, en hem wegsturen vond ik sneu. Dus liet ik hem op mijn bed zitten met mijn iPod in, terwijl ik snel mijn Kunstdossier doornam. Na een halfuur hoorde ik James steeds vaker zuchten. We hadden eigenlijk nog niks tegen elkaar gezegd. Ik zuchtte ook, en sloeg mijn map dicht.
'Hoi', zei ik zacht. Ik draaide me langzaam om. Hij deed de oortjes uit en ging rechtop zitten.
'Ik kwam even checken of het nog wel gaat'.
'Het gaat prima', loog ik.
'Vast. Hij denk heus nog wel aan je, weet je'.
'Vast'.
'Kom mee, ik wil koffie, en ik zag dat je moeder dat had'. hij stond al op. Ik knikte en liep achter hem aan de trap af.
Beneden zat mijn moeder inderdaad met koffie. Toen we allemaal zaten en de tv op geluidloos hadden gezet, begon mijn moeder allemaal vragen te stellen over het uitgaansleven in de stad. James vertelde veel, maar net weinig genoeg. Mijn moeder hoefde niet alles te weten.
'Dus waarom is Taylor hier niet?', vroeg Bianca. James keek mij aan en knipperde met zijn ogen.
'Heb je het haar helemaal niet verteld?', vroeg hij. Ik keek mijn moeder raar aan.
'Tuurlijk wel. Ze is alleen te dom om door te hebben hoe ik me voel'. Mijn moeder begon te lachen toen ik dit zei, terwijl er niks grappigs aan was - het was keiharde waarheid.
'Hij denk écht aan je', zei James sussend. Ik keek hem aan.
'Vast'.
'Nee, écht. Hoe denk je anders dat ik je heb weten te vinden? Hij schreef je naam op een blaadje en liet dat op tafel liggen. Toen kwam ik op het idee je op te zoeken, en gelukkig stond er in ons adresboekje waar je woont'.
'Echt waar?'
'Nee, dit verzin ik ter plekke'. Hij keek me sarcastisch aan.
'Sorry. Ik voel me al ietsje beter', zei ik.
'En ik heb van Freddy - wat nu trouwens mijn vriendje is - dat groene drankje van toen in die club mee genomen. Dáár voel je je pas goed door!'. Hij gaf mij en mijn moeder een klein glas en goot het vol met het fluorgroene spul. Mijn hand trilde.
'Ben je gek?', vroeg ik.
'Hoezo?', vroeg hij. Mijn moeder hikte en had haar glas al leeg. Ik gaf haar het mijne ook.
'Hierdoor ging ik vreemd. Dit samen met dat blauwe van Thomas. Dit drink ik niet, sorry', zei ik. Hij keek schuldig en omhelsde me.
'Sorry. Hé, is dat When the sun goes down?', vroeg hij. Mijn moeder griste de afstandsbediening van het kussen en deed het geluid aan. Ik liep zuchtend weer naar boven en ging verder met mijn huiswerk, om me na anderhalf uur weer bij de twee gestoorde mensen in mijn woonkamer te voegen.

En dan kwam niet te vergeten de bruiloft van mijn moeder er ook al aan. Ik moest van alles regelen, haar helpen een jurk te zoeken en mijn eigen outfit zorgvuldig samenstellen. Plús: er voor zorgen dat mijn ma Taylor niet uit zou nodigen, wat ze sterk van plan was te doen. Samen met James uiteraard, die twee konden het nu al goed met elkaar vinden.